Szanuję ludzi w ogóle.

Staram się.

Zwłaszcza tym, którym zależy na Bogu chcę okazać atencję.

Bo nie jest ich tak dużo.

Głupio mi, że nie potrafię właściwie okazać mojej życzliwości.

Sprawa nieodpisanych, nieoddzwonionych sygnałów, jest dla mnie jednym z największych trosk życia.

Dzwoniła bardzo wierząca nauczycielka z Trójmiasta.

Opowiadała, jak się jej dostawało w pokoju pedagogicznym za zabójstwo Prezydenta Gdańska.

Pytam: Jak to? Przecież wykazano, że zabójca oglądał jedynie Tvn i Polsat.

- Ale ja pracuję w Gdańsku.

Kościół jest tam winowajcą.

Za rządy, za społeczeństwo, za wszystkie niepowodzenia.

Nie wiemy, co się jeszcze wydarzy w Polsce.

Ale wiemy, kto będzie temu winy.

A może jednak wejść w rolę ofiary?

Pomodlę się dziś za Polskę.

Ostatnio pobyłem z ludźmi świeckimi i księżmi.

Przeżywali ból, poczucie złości, zdrady przez hierarchię, księży itd.

Ja natomiast wykazywałem się  troską o ludzi wierzących.

Zwłaszcza młodych, młodych sióstr, młodych księży.

Są wrażliwi.

Czują się poszkodowani, mimo, że krytyczne słowa płyną z mediów codziennie od lat.

Ja nie czuję się ofiarą ataków, oskarżeń, hejtu.

Nie czuję się zdradzony przez nikogo.

Moje poczucie wartości po wielu latach pracy duchowej i psychologicznej jest dość stabilne.

Krytyka, negatywna ocena, plotka, nie zniszczy tak łatwo mojego przekonania, że jestem kochany przez Boga i wartościowy.

Że Jezus troszczy sie o mnie.

Wczoraj obejrzałem półfinał Eurowizji.

Znowu propagowanie homoseksualizmu, transwestytyzmu i  dziwactw.

Niestety, tym razem na ziemi życia, męki i zmartwychwstania Jezusa.

W Ojczyźnie  Abrahama, Mojżesza, Dawida, Maryi i apostołów.

Współczuję wierzącym mieszkańcom Izraela.

Zawsze LGBTQ było w Eurowizji, ale nie na taką skalę.

Nie uszanowane są miejsca, przedmioty święte.

Boli też atak na wspólną Europę.

Nic tak nie podsyci eurosceptycyzmu, jak to promowanie na siłę całujących się mężczyzn.

Relację oglądali ludzie z często skromnych i nie tak lewicowych krajów.

Obraz tego, co im funduje Europa, osłabił w nich pragnienie należenia do tej wspólnoty.

Wzmocnił natomiast motywacje i emocje fundamentalistów.

Ale trudno nie mieć wrażenia, że ochrona medialna, tajnych służb, finansowa i polityczna  dotyczy określonych środowisk.

Których?

Tych o których nie można w mediach powiedzieć nic złego.

Gdyby dziewczyny z „Tulii” zaczęły się całować,wzywały diabła albo zrobiły coming out na scenie, przeszłyby pewnie dalej.

Na filmie Sekielskich występuje ks. Obirek.

Pomagał mi na jednym z tygodni ignacjańskich.

Były już jezuita.

Poczułem wdzięczność za jego posługę kapłańską wtedy.

Niezależnie od późniejszych słów krytyki wobec Kościoła.

Dobro pozostaje dobrem.

Obejrzałem film Braci Sekielskich.

Z trudem, bólem i wstydem.

Nie bez oporu.

Bo miałem też świadomość użytych w filmie mechanizmów technicznych „podkręcających” odbiorców obrazu.

A nie lubię, jak ktoś wprowadza mi przekazy do mojej głowy.

Jednak przede wszystkim w filmie boli krzywda dzieci.

Dzieci powinny przez nas bronione.

Bronione przez księży, tak jak przez własnych rodziców.

Rodzice, rodzice chrzestni, księża, nauczyciele i katecheci mają największą siłę błogosławieństwa.

I w konsekwencji powinność obrony dzieci.

Wykorzystanie dzieci jest w tych pięciu grupach społecznych największym grzechem.

Przestroga Pana Jezusa -„kamień młyński” odnosi się tu najbardziej.

Nie chodzi o osąd poszczególnych sprawców.

Ale o ochronę dzieci przez nas dorosłych.

Siostra Katechetka się martwi, jak po filmie Sekielskich pójdzie do szkoły.

Dzieci znowu zaatakują.

Podzieliła się zmartwieniem.

Odpisałem:

„Służy Siostra nie jakimś nieznanym księżom a Jezusowi.

Dobremu Pasterzowi.

On będzie Siostrę bronił w poniedziałek i zawsze.”

Dziś Niedziela Dobrego Pasterza.

Dobry Pasterz to Jezus.

Dobry to nie znaczy miły, przyjemny.

Dobry Pasterz dobrze prowadzi.

Jego głos prowadzi pewnie wśród tysięcy głosów.

Filmów, audycji plakatów, pism.

W najbiedniejszych nawet domach są te zagłuszacze.

Kiedyś wideo, satelitarne anteny.

Dzisiaj komórki, filmiki, internety.

Na to najbiedniejsi mają zawsze pieniądze.

Ale owce Jezusa i tak usłyszą Jego głos.

Jego głos jest życiodajny i rozpoznają go owce.

Nikt nie wyrwie nas z ręki Chrystusa

W najnowszym „Idziemy”  dedykowanym Niedzieli Dobrego Pasterza występuje ks. Bartek Kopeć.

Nasz Patrykowy wikariusz.

Został wybrany i poproszony właśnie On i ks. Rektor Warchałowski  spośród 500 księży z naszej Diecezji.

To docenienie.

Przez wywiad z ks. Bartkiem można mieć też częściowo udział w naszych księżowskich rozmowach.

Przy stole plebanijnym.

Mam chyba łaskę od Boga, łaskę życzliwości dla księży.

Potrafię, jak mi się zarozumiale wydaje, współpracować także z ludźmi nieprzeciętnymi.

Sądzę bowiem, że na tak wymagające czasy, Bóg wzbudza Kościołowi wśród świeckich i księży wiele osób charyzmatycznych, uzdolnionych i interesujących.

Warto poczytać wywiad z księdzem Bartkiem.

W Liwie byłem na pogrzebie mamy księży Szczepaników.

Znaliśmy się.

Mąż jej umarł dwadzieścia lat temu.

Nastało życie pełne trosk.

Sama wychowywała piątkę dzieci.

Sama dźwigała troski wychowawcze i materialne.

Ostatecznie nie sama, ale z Bogiem.

Bóg jej nie opuścił.

Myślę, że za wszystkie trudy życia, czeka ją w niebie piękne odszkodowanie.

W  Formacji Niedzielnej Basia i Wojtek Gałązka mówili o egoizmie w  związku.

Ja na następnym spotkaniu o grzechu bycia zbyt dobrym.

Nadmiar i niedomiar dobra.

Generalnie dochodzimy do tego, że mamy mądrze, ale jednak tracić życie.

Mąż za żonę i dzieci, ja za moich Parafian.

 Jako faceci mamy brać krzyż.

Umierać niczym Jezus za Kościół.

I to z wiarą i radością.

Dziś, podczas długiej spowiedzi przed Pierwszą Komunią i rocznicą Tejże przyszła mi myśl.

Jak przenikliwa jest ta piosenka WMU:

„Przemień mnie w siebie, bym jak Ty stał się chlebem”.

Pokarm, który przemienia jedzącego.

Pracuję codziennie po kilkanaście godzin jako ksiądz.

Więc jestem jakoś chlebem.

Nie za smacznym.

Ale dzielonym w kromki godzin i rozdawanym: w kancelarii, konfesjonale, na pogrzebie, czytając i porządkując stos listów i odbierając telefony.

„Kiedy ksiądz znajdzie czas dla mnie na rozmowę?”

Cóż……

Jak dobrze, że to Ty, Jezu, jesteś Zbawicielem.

I to zawsze dostępnym.

Zawsze.