Jutro rekolekcje w św. Szczepanie.

Trzy dni mojejmodlitwy i wysiłku duchowego.

Mówienieo tym, co najważniejsze zabiera bardzo dużo sił.

Jest kosztowne dla zdrowia.

Ostatniego dnia padam ze zmęczenia.

Będę mówił jutro najwięcej o Ewangelii.

Jest po ludzku także ciekawa.

Faryzeusze zaczynają o Piłacie, o polityce.

Jezus o walącej się na wieży ludzi, znaku nieczułości Boga.

Bo ostatecznie Żydzi i Rzymianie, wrogowie polityczni wspólnie zabiją Mesjasza.

Ręka w rękę, patrioci i najeźdźcy, liberałowie i konserwatyści.

Problemem nie jest więc dla Jezusa wymiana aktorów politycznych.

Bóg jest Panem historii.

Jedyny, który Jest.

Problem istotny stanowi grzech we mnie.

Istotnym bardziej jest, co z nim zrobię.

Jak moje drzewo figowe zaowocuje.

Figa owocuje dwa razy.

Rozpoczyna i kończy czas zbioru owoców.

Brak owoców pokazuje, że przechodzimy kryzys.

Poważny.

Każdy przechodzi i każdy popełnia straszne błędy.

Trwa wciąż przedłużający się rok dla naprawy życia.

Kościół ewidentnie jest teraz obkładany gnojem.

Ja jestem obkładany gnojem przez Piłatów i walące się na moją głowę wieże.

Z Miłosierdzia Bożego dostaję czas.

W każdej Eucharystii Jezus prosi za mnie Ojca:

Jeszcze na ten rok go zostaw, Ojcze….

Ewangelii o Synu Marnotrawnym towarzyszy dziś Psalm 103.

Pan jest łaskawy i pełen Miłosierdzia.

Objawia swoją Wszechmoc, kiedy wybacza.

Kiedy trze na miazgę .... nasze nieprawości i wrzuca w ocean.

Otchłań morza.

Wtedy człowiek słaby i grzeszny zaczyna na nowo.

Dźwiga się.

Bo Bóg chce, aby człowiek nie tylko odzyskał swoją ludzką godność.

Ale został obdarowanym bóstwem Boga.

Szczególnie lubię słowa:
„Miłosierny jest Pan i łaskawy.

Nieskory do gniewu i łagodny.

Nie wiedzie sporu do końca.

Nie płonie gniewem na wieki.”

oraz

"On leczy wszystkie nasze choroby".

Ma otrzymać kiedyś, w swoim czasie wielkie dobra.

Ale on chce już teraz.

Nie tak jak ojciec.

Ja sam.

Po swojemu.

Według własnego pomysłu, według „mojej” wolności.

Fala spontaniczności, młodzieńczej energii.

Ale rozedrgana, zmienna.

Bez ciszy.

Zawsze grające słuchawki, zawsze czynna komórka, internet.

Pozorna wolność.

Nie ma ojca, nie ma brata.

I nie wiadomo, kiedy zaczyna szczęście przeciekać między palcami.

Dojście do dna pozwala zauważyć, co roztrwonił.

A co wybrał.

Własne drogi życia, własne siły twórcze bez Boga szybko się kończą.

Okazuje się, że sam człowiek jest w matni bez wyjścia.

A przecież nie musi być sam.

Jest ojciec, jest dom.

Jest Ojciec, który daje życie bez końca.

Jest dom nieskończonego rozwoju.

Skąpie sobie czasu.

Pracuje pilnie i o dziwo, nawet systematycznie.

Zajęcie za zajęciem.

Najpierw obowiązek, potem pożytek, potem przyjemność.

Na przyjemności skąpie.

Lecz potrafię sobie powiedzieć, ze odpoczynek jest obowiązkiem.

Więc w skrawki czasu wpisuję sobie słuchanie płyty.

Czasem audycja w radio.

Czasem audiobook.

Najlepiej mi się słucha Olgi Tokarczuk.

Języka.

Jej język wciąga, ale nie uzależnia.

Wzbogaca świat wewnętrzny, ale nie przymusza do swoich poglądów i lęków.

Gdybym spotkał Olgę Tokarczuk towarzysko, to mógłbym z nią nie rozmawiać.

Mogłaby siedzieć i nic nie mówić.

A ja bym się cieszył, że odpoczywa od słów.

Słowo Boże z "dziś".

Pytania najboleśniejsze.

Powtarzane przez Pismo Świete wiele, wiele razy.

Dlaczego dobrzy cierpią a złym się powodzi.

Odpowiedź daje Miłość Wszechmocna.

Tą odpowiedzią jest Pascha Pana Jezusa.

Długa i ciężka droga kleski zakończona Zwycięstem.

Ojciec Mokzycki mówił, że to klucz do rozwiązania bolesnych problemów.

Czasem im gorzej, tym lepiej.

Pod warunkiem, że dam się poprowadzić Bożej Opatrzności.

Nikt kto Bogu zaufał, nie dozna klęski.

Na początku bywa źle, potem bardzo źle.

Doświadczenie niesprawiedliwości, krzywdy.

Chwilowy triumf zła, szaleństwo złośliwości szatańskiej.

Wydaje się, że nic się nie zmienia.

Ale ja się wtedy zmieniam - mówił Ojciec Mokrzycki.

Wszystko to na dobre wychodzi ufającym Bogu.

Wolno mi dochodzić swoich praw.

Ale w perspektywie Paschalnej - bez mściwości, bez odwetu, z miłością.

Bo Chrystus zawsze zwycięża.

Ale przez Miłość.

On trzyma wieki w swoim ręku.

On wie, co robi.

Zamysł Boga to dawać życie, kochać, ratować.

Godzina czytań prowadziła nas w Wielkim Poście najpierw przez Księgę Wyjścia.

Bóg zleca tam misję ratunkową Mojżeszowi.

Mojżesz pyta o imię Posyłającego.

Pada tajemnicza odpowiedź: JHWH

1. Jestem, Który Jestem – nie pytaj, bo nie zrozumiesz, odmowa odpowiedzi, odpowiedz wymijająca.
2. Jestem, Który Jest, Źródłem Istnienia – beze mnie nie ma, nie jest nic
3. Będę, Który Będę (czas przyszły) – to wynika z kontekstu biblijnego, poznacie mnie w historii.

Poznacie mnie po moich czynach.

Tu, w wydarzeniach życia, jest ze mną, z nami Bóg.

Nie ma ślepego losu.

Mamy wydarzenia, znaki od Boga.

Zjawiska w przyrodzie, zwroty historii, choroby, powodzenia.

To są znaki.

Wykrzykniki na drodze mojego życia.

Życia, którego wszystkie dni są policzone.

Miłość przestrzega.

Jakie wnioski z tego wyciągam?

Czy nie jestem bezowocnym drzewem figowym, Izraelem ślepym i głuchym?

Co objawia mi Bóg?

Nawracać serce i umysł do Woli Bożej.

Modlić się, adorować w imieniu ludzkości.

Dziękować Bogu w imieniu całego świata.

Ksiądz Biskup Marek Solarczyk pobłogosławił też kaplicę na plebanii.

Nie mamy tam jeszcze obecności Najświętszego Sakramentu.

Tęsknimy za tym cierpliwie.

Otrzymałem bowiem ustną zgodę Księdza Biskupa Ordynariusza na kaplicę.

Potrzebne będzie jednak oficjalne, formalne erygowanie kaplicy.

Wszystko, we właściwej kolejności.

Panie Jezu, zapraszamy Cię.

Odpust – starałem się pamiętać o współpracownikach i parafianach.

Było dużo modlitwy.

Dzień wcześniej, w piątek był wieczór uwielbienia prowadzony przez ks. Bartka i Oazę.

W odpustową noc był nocna adoracja w kościele z Mszą świętą  o północy.

Za wstawiennictwem św. Patryka trwaliśmy na modlitwie ze sporą grupa parafian i nie tylko.

Tymczasem otrzymaliśmy jako księża prezent.

Prezent modlitewny od Odnowy w Duchu Świętym.

Taka książeczka z flagą Irlandii i zdjęciem Odnowy.

A przy tym najcenniejszy prezent:

Jedna część różańca dziennie za księży.

Pamiątką po tym odpuście będzie też krzyż ufundowany przez panią Basię poczętą.

Na początku dróżek różańcowych.

Trochę tak na rozstaju dróg....

Tablica upamiętniająca ks. Prałata Wojciecha Zdziebłowskiego.

Zawisła w kościele.

Jest to owoc starań, troski, zaangażowania przyjaciół Pierwszego Proboszcza.

Jest to owoc pracy i kompetencji pana Janusza Sobczyka, realizatora tablicy.

Jest to owoc życzliwości sponsorów czyli naszych parafian.

Jest to też wyraz mojej potrzeby serca, aby uczcić Poprzednika.

Potem na kolacji podziękowała za tablicę Siostra Księdza Prałata.

To były bardzo ciepłe słowa.

Piękne zdania o księdzu Wojciechu wypowiedział ks. Prałata Uczciwek.

Dla naszej parafii to ogromnie ważne wydarzenie.

Ze Szkoły 312 dołączony został do uroczystości wiersz, piosenka i wianka kwiatów.

Parafianie z serca uczcili ks. Wojciecha.

Ks. Bartek z animatorami przygotowali bierzmowanych.

Włożyli serce, siły, energię,

Ostatecznie przystąpiło 87 osób.

W bardzo dobrym skupieniu.

Ks. Biskup zwrócił uwagę na uważny udział młodych ludzi w Sakramencie.

Dołączył się do tego na pewno sposób celebrowania Bierzmowania przez ks. Biskupa Marka Solarczyka.

Było w nim coś świętego, osobistego, życzliwego, modlitewnego i ciepłego.

Za Bierzmowanymi stali świadkowie.

Ale w tle rodzice.

Wielu bierzmowanych zawdzięcza wiarę rodzicom.

Byli prowadzeni do Boga i modlitwy przez rodziców.

Dopiero to zjednoczenie sił, zaangażowania daje efekt.

Ułatwia przyjęcie łaski Ducha Przenajświętszego.

Rodzice, świadkowie, sami bierzmowani, ksiądz, ekipa animatorów i celebransi liturgii.

Wszyscy oni składają się na jeden widzialny znak.

Niewidzialnej łaski.