Zawsze bardzo lubiłam zwierzęta. W dzieciństwie, podczas wakacji spędzanych na wsi, opiekowałam się znalezionymi jeżami, zranionymi ptakami, bezdomnymi kotami. Zwierzęta, za św. Franciszkiem, słusznie nazywane są „naszymi braćmi mniejszymi”. Dlatego należy się o nie troszczyć, dokarmiać je i wspomagać w potrzebie, a już na pewno nie wolno wyrządzać im krzywdy. Tak było przyjęte od zawsze, i jest to normą dla każdego wrażliwego człowieka. Do czasu, kiedy grupa osób zwanych weganami postanowiła nadać zwierzętom status nie tyle ludzi, ile wręcz nadludzi.
A to dlatego, że – według wyznawców weganizmu, zresztą ostatnio bardzo modnego – zwierzętom przysługuje niezbywalne prawo do życia, i to życia nienaznaczonego cierpieniem. Nic by w tym nie było strasznego, gdyby nie to, że filozofia wegan doprowadziła już do wielu absurdalnych sytuacji. Pozostali, czyli nieweganie, respektują je w imię tolerancji.
Na przykład niedawno radni niemieckiego miasta Limburg wykreślili z listy melodii wygrywanych przez kurant w budynku urzędu miasta piosenkę dla dzieci „Lisie, ukradłeś gęś”. Wykreślili tylko dlatego, że jedna (!) weganka poskarżyła się na tekst dyskryminujący zwierzęta. To jednak nic w porównaniu z aferą sprzed kilku dni, jaka wybuchła w Muzeum Unterlinden we francuskim mieście Colmar. Odwiedzający muzeum weganie zaprotestowali przeciwko słynnemu XVI-wiecznemu ołtarzowi z Isenheim autorstwa Matthiasa Grünewalda, który przedstawia ukrzyżowanego Jezusa oraz stojących pod krzyżem Maryję, Marię Magdalenę, św. Jana Ewangelistę i św. Jana Chrzciciela. Weganom chodzi o znajdującego się u stóp krzyża Baranka Bożego, którego krew spływa do złotego kielicha. Według nich jest to bestialstwo dokonywane na zwierzęciu i powinno zostać usunięte z ołtarza.
Matthias Grünewald, Ołtarz z Isenheim
Władze muzeum postanowiły przychylić się do żądań wegan i pozbyć się Baranka. Nie wiadomo jeszcze, w jaki sposób ma być to przeprowadzone i czym miano by Go zastąpić. Na to jednak ma już pomysł niemiecka pastor i profesor teologii Renate Bormann-Sauerbrei. Nie tylko poparła usunięcie Baranka Bożego z ołtarza, ale również nie pozostawiła suchej nitki na św. Janie Chrzcicielu, stojącym tuż obok Baranka. Jan Chrzciciel – jak stwierdziła pani pastor – „według przekazu biblijnego miał odżywiać się szarańczą. Czy taki wróg zwierząt ma być dla nas, chrześcijan, wzorem?”.
Jej zdaniem Baranka Bożego należy zamalować i zastąpić go… zielonym smoothie z jarmużu. To nie żart. Aby wypowiedzieć się w tej sprawie, pani pastor przerwała udział w marszu o prawo do aborcji, w którym akurat uczestniczyła. Wszystko poszło zatem w myśl zasady: zwierzętom przysługuje prawo do życia, ale ludziom – czy to dzieciom nienarodzonym, czy osobom chorym i starym – już nie. Tak dzieje się już w prawie każdym zakątku naszego cywilizowanego świata.
Wokół żuczków czy żab wybucha raz po raz prawdziwa histeria pośród osób domagających się prawa do życia i swobodnego żerowania dla wszelkich żyjątek. W tym samym czasie, gdy pacjentów w Belgii nakłania się do poddawania się eutanazji, ostatnio nawet wbrew ich woli. To, że wykładająca na uniwersytecie profesor teologii z całą powagą odwraca cały sens prawd biblijnych do góry nogami, a władze znanego muzeum przykładają rękę do zniszczenia bezcennego, 500-letniego, gotycko-renesansowego dzieła, dobitnie ukazuje schizofrenię naszych czasów. Tylko od tego, czy pojawią się głosy przeciwne temu szaleństwu, zależy ocalenie normalności, a więc naszej cywilizacji – takiej, jaką jeszcze znamy.
Co? Gdzie? Kiedy?
