Posłanka Mirosława Stachowiak-Różecka uznała, że za sprzeciwem Zbigniewa Ziobry wobec polskiej zgody na zaciąganie przez Unię długów na rachunek państw i na mechanizm nadzoru demokracji („warunkowości”) leży „jakiś potencjał” zawarty „w elektoracie wątpiącym w sens współpracy i bycia w UE”. Ta wypowiedź nie dziwiłaby w ustach któregoś z młodych wilków PO, panów Budki czy Szczerby. Rozumiem, że poseł Stachowiak-Różecka jest sztandarową postacią „modernizacyjnego skrzydła PiS”, ale mimo wszystko powinna rozumieć, że suwerenność to wartość nieskończenie przekraczająca względy wyborcze.
W ostatnich dniach widzieliśmy pewne przebudzenie solidarności europejskiej. Wstrzymanie uruchomienia Nord Stream 2, wyłączenie Rosji z systemu transakcji finansowych SWIFT, decyzja o sfinansowaniu zakupu broni dla broniącej się Ukrainy – to sygnały budzące nadzieję, że Unia zachowuje resztki świadomości (a może już tylko podświadomości), że powołaniem wspólnych struktur jest umacnianie niepodległości państw europejskich, a nie jej podważanie. I to, że Unia jest dla państw, a nie państwa dla Unii. W sytuacji skrajnego zagrożenia odezwał się, owszem, odruch elementarnej odpowiedzialności. To za mało jednak, by zakładać, że apetyty na suwerenność państw nie wrócą wraz z pozorami normalnego życia.
Rzeczpospolita jest jednym z niewielu państw, które z zaangażowaniem wypełnia postanowienia art. 3 Traktatu waszyngtońskiego – stałego rozwijania własnych sił obronnych. Nasze nakłady na wspólną obronę są większe niż państw, które nas krytykują. Wojna na Wschodzie to czas, by te szkodliwe napięcia zakończyć, by w strukturach unijnych Polska została zaakceptowana taką, jaka jest – jak i my współpracujemy z państwami, nad których kulturową dekadencją ubolewamy. Ale Trybunał Sprawiedliwości UE swój wyrok przeciw Polsce wydał mimo grozy nadciągającej wojny. W tym samym czasie poseł González Pons, czołowy polityk Europejskiej Partii Ludowej, kolega posłów PO i PSL w Parlamencie Europejskim, wprost mówił, że Polska za swą politykę będzie ponosić „konsekwencje finansowe”, a władze unijne „spróbują pomóc polskiemu społeczeństwu zmienić władze, które wydają się nie być dobre dla Polski”. Z takim podejściem trzeba definitywnie skończyć!
W Ukrainie toczy się wojna, ale trzeba pamiętać również kampanię nienawiści antyukraińskiej, którą – szykując się do wojny – uruchomił Putin. Atakował przede wszystkim suwerenność! Władzę zwierzchnią państwa nad jego wszystkimi regionami, walkę o rozwój (degradowanego w czasach sowieckich) języka narodowego, życie religijne narodu. Władza suwerenna powinna podlegać prawu i opinii publicznej. I można ją krytykować. Ale kończy się tam, gdzie naturalną obywatelską krytykę zastępuje zagraniczna presja. A Polska tylko wtedy wniesie swój niezastąpiony wkład w dobro wspólne narodów, w ich pokój i bezpieczeństwo – gdy będzie niepodległa i suwerenna.
Co? Gdzie? Kiedy?
