Biskupi bez władzy?

W Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan, w którym co roku modlimy się o powrót do pełnej jedności wierzących w Chrystusa, dotarły do nas kolejne wiadomości o krokach Kościoła w Niemczech, który coraz bardziej oddala się od wspólnoty Kościoła powszechnego.

Z datą 16 stycznia został opublikowany list podpisany przez watykańskiego sekretarza stanu kard. Pietro Parolina, prefekta Dykasterii Nauki Wiary kard. Luisa Ladarię i prefekta Dykasterii ds. Biskupów kard. Marca Ouelleta, skierowany do bp. Georga Bätzinga, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Niemiec, jako odpowiedź na zapytanie kilku niemieckich biskupów, m.in. kard. Rainera Woelkiego, czy muszą uczestniczyć w niemieckiej Komisji Synodalnej, która posłuży do przygotowania stałej Rady Synodalnej.

I tu należy wyjaśnić, że zgodnie z uchwałą niemieckiej drogi synodalnej „Rada Synodalna, jako organ konsultacyjny i decyzyjny, obraduje nad istotnymi wydarzeniami w Kościele i społeczeństwie i na tej podstawie podejmuje zasadnicze decyzje o znaczeniu ponaddiecezjalnym w zakresie planowania duszpasterskiego, kwestii dotyczących przyszłości Kościoła oraz spraw finansowych i budżetowych Kościoła, które nie są rozstrzygane na szczeblu diecezjalnym”. Oznacza to, że Rada Synodalna, która ma powstać do 2026 r., będzie organem stojącym ponad Konferencją Episkopatu Niemiec.

Odpowiedź watykańskich kardynałów, zatwierdzona przez papieża Franciszka, brzmi jasno: niemieccy biskupi nie są zobowiązani do udziału w pracach komisji synodalnej, gdyż „ani droga synodalna, ani żaden organ przez nią ustanowiony, ani żadna konferencja episkopatu nie ma kompetencji do ustanowienia «Rady Synodalnej» na poziomie krajowym, diecezjalnym lub parafialnym”. Ponadto, jak czytamy w liście, „droga synodalna nie ma władzy, aby zobowiązać biskupów i wiernych do przyjęcia nowych form zarządzania oraz nowych sformułowań doktryny i moralności, co byłoby naruszeniem komunii kościelnej i zagrożeniem dla jedności Kościoła”.

W odpowiedzi na list watykańskich hierarchów bp Georg Bätzing napisał, że niemiecki episkopat dalej będzie dążył do powołania Komisji Synodalnej, a później Rady Synodalnej „jako organu konsultacyjnego i decyzyjnego” niezależnego od biskupów diecezjalnych. Dodał, że „duża część Rady Stałej Episkopatu jest gotowa kontynuować obraną wcześniej drogę”. Dodajmy: pomimo wielu upomnień ze strony Ojca Świętego, m.in. listu papieża Franciszka „Do pielgrzymującego Kościoła w Niemczech” z 2019 r., oraz upomnień watykańskich dykasterii.

Komentując pismo watykańskich hierarchów, kard. Walter Kasper, emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, stwierdził wobec niemieckiej inicjatywy świeckiej „Neuer Anfang” (Nowy Początek), która jest przeciwna tzw. drodze synodalnej, że „list, za którym stoi autorytet papieża i ostatecznie Soboru Watykańskiego II, jest absolutnie jednoznaczny” i „nie może być podważony przez podstępne reinterpretacje”. Kardynał podkreślił, że biskup w swoich święceniach otrzymuje urząd pasterski w sukcesji po apostołach i jest to władza nadana sakramentalnie, której nie wolno mu się wyrzec w całości lub w części poprzez jakiekolwiek związanie się z Radą Synodalną. Kard. Kasper przyznał, że „opór wobec listu z Rzymu lub jego reinterpretacja za pomocą sztuczek i obchodzenia wbrew wszelkim zapewnieniom o dobrej woli nieuchronnie prowadzą na skraj schizmy i tym samym pogrążają lud Boży w Niemczech w jeszcze głębszym kryzysie”.

Z kolei jeden z sygnatariuszy listu, kard. Ouellet, w wywiadzie dla hiszpańskiego magazynu „Omnes” stwierdził, że niemiecka droga synodalna powoduje podziały zarówno w Kościele, jak i między biskupami, sieje zamęt wśród ludu Bożego. „To nie jest katolickie, biskupi muszą mieć wolność nauczania i podejmowania decyzji”, podkreślił prefekt Dykasterii ds. Biskupów.

Pomimo tak jasnych napomnień z Watykanu oraz listów braterskiej troski skierowanych do niemieckich hierarchów ze strony innych episkopatów liderzy niemieckiej drogi synodalnej uparcie kontynuują proces w imię… w sumie nie wiadomo, czego. Bo ani nie prowadzi on do odzyskania wiernych, którzy masowo opuszczają Kościół, ani do jego oczyszczenia, bo cóż mają zmiany doktrynalne do przypadków pedofilii. Co jeszcze musi się wydarzyć, aby zapobiec rozłamowi? Nam, członkom Kościoła powszechnego, którego częścią jest Kościół za Odrą, pozostaje modlitwa w jego intencji.

Idziemy nr 06/2023