Brexit itd.

Są jeszcze sędziowie w Wiedniu. Austriacki Trybunał Konstytucyjnym zgodził się z wnioskiem stwierdzającym, że po drugiej turze wyborów prezydenckich doszło przy liczeniu głosów do „niezliczonej liczby nieprawidłowości i niedociągnięć”, które zdecydowały o („tymczasowym” – jak się okazało) zwycięstwie kandydata lewicy. Wybory będą powtórzone, mimo że Unii Europejskiej tak się podobał ich wynik i przebieg.

Wyjście Wielkiej Brytanii z Unii nie było więc incydentem, ale najmocniejszym sygnałem, wręcz gongiem, obwieszczającym początek nowego okresu naszej historii. Zasadniczą charakterystyką zaczynających się czasów będzie starcie między liberalną klasą polityczną Unii Europejskiej, dążącą do rozkładu państw narodowych i aktywnymi we wszystkich krajach Europy środowiskami chcącymi zachować suwerenność swych państw i tożsamość swych narodów. Nowe czasy przyniosą nowe problemy. Dla Polski, ze względu na naszą świeżo odzyskaną niepodległość, stabilizacja Europy jest wartością samą w sobie. Jednak na rzeczywistość nie można się obrażać. Opozycja wobec Unii Europejskiej jest tylko reakcją na opozycję Unii Europejskiej wobec suwerenności państw Europy i wartości jej cywilizacji.

W tej nowej Europie nie może Polska tak po prostu, opatrując to jedynie jakąś nową Joanniną na użytek prawicowych wyborców, stanąć po stronie unijnego establishmentu. Europa potrzebuje prawdziwych zmian, a nie udawanych protestów. Nie musimy się zgadzać z każdą partią krytykującą Unię Europejską, ale jako jedno z – już tylko pięciu – wielkich państw Unii musimy mieć swoje stanowisko w sprawach europejskich. A dziś najważniejsza sprawa w Europie dotyczy nie tyle nierealnej zmiany traktatów europejskich, ale przywrócenia Europie elementarnej równowagi politycznej. To zaś wymaga wzmocnienia i aktywizacji solidarności środkowoeuropejskiej i przebudzenia opinii chrześcijańskiej, uczynienia ich obu realnymi czynnikami polityki europejskiej.

Jeśli chcemy zmian, to najpierw musimy stanąć w opozycji wobec dzisiejszego moralnego i politycznego bezładu. Jeśli w Unii Europejskiej ma istnieć jakakolwiek odpowiedzialność polityczna, to Komisja Europejska pod wodzą Junckera-Timmermansa-Mogherini musi usłyszeć wotum nieufności. Odpowiadają oni za największy kryzys polityczny w historii integracji europejskiej. Swą arogancją wobec oponentów i faktów dowiedli całkowitej niezdolności korygowania własnej polityki. W okresie narastania kryzysu uruchamiali coraz to nowe konflikty z kolejnymi państwami UE. Wobec Polski wprost uzurpowali sobie kompetencje zastrzeżone traktatowo dla rządów państw. I lekceważyli stanowisko tych rządów w czasie kryzysu imigracyjnego.

Ich ideologia „uchodźcza” zachęciła tysiące ludzi do korzystania z usług przemytniczych mafii, co samo w sobie skutkowało niezliczonymi ludzkimi tragediami. A państwom, które się tej polityce nie chciały podporządkować, grozili karami finansowymi lub usunięciem z UE. Dziś pora ich usunąć, zanim doprowadzą Europę do kompletnego chaosu.

Marek Jurek Idziemy nr 28 (562), 10 lipca 2016 r.