Chrześcijaństwo bezobjawowe?

Verba docent, exempla trahunt – słowa uczą, przykłady pociągają. Ta stara łacińska sentencja od wieków nie straciła nic ze swej aktualności. A do naszych czasów odnosi się wręcz wybitnie, jako że żyjemy w świecie przegadanym i przebodźcowanym, tak iż trudno kogoś przekonać do czegoś słowami. Dlatego też słowa straciły bardzo na wartości i dane słowo wiele nie znaczy. Nie mówiąc już o tym, że mało się słuchamy, a najczęściej próbujemy się wzajemnie zagadać.

Jak zaradzić tej sytuacji? Otóż należy poszukać innych środków wyrazu, które będą uczyły, tak jak niegdyś słowa, a może nawet i lepiej. W chrześcijaństwie najlepszą formą przekazu wiary jest świadectwo. I jest to świadectwo głoszone, czyli kerygmat, które jednak idzie w parze ze świadectwem życia. Obecnie dochodzimy już do tego punktu, że nieraz nie da się głosić Jezusa Chrystusa inaczej, jak tylko poprzez przykład własnego życia, postępowania i dokonywanych wyborów. Nikt nie chce słuchać pouczeń, ale ludzie chętnie patrzą, jak żyją inni. I to jest właśnie doskonała okazja do głoszenia. Tylko ten, czyje postępowanie jest konsekwentne i spójne z wyznawaną wiarą, może innych pociągać do Boga. Nawet bez słów. Bo gdyby przepowiadał Chrystusa bez ustanku, a swym życiem daleko był od tego, co głosi, nikt nie da mu wiary. W dodatku taki człowiek zaszkodzi całej wspólnocie Kościoła.

Do tego dochodzi jeszcze jedna rzecz. Współczesny świat chciałby, by chrześcijaństwo – jeśli w ogóle łaskawie pozwoli mu istnieć – było bezobjawowe. Bez oznak, bez rozgłosu, bez świadectwa. Ale to nie jest chrześcijaństwo. Chrześcijanin to człowiek, który daje świadectwo o Chrystusie, czyli przyznaje się do wyznawanej wiary. „Chrześcijaństwo powinno być codziennością. Człowiek, który wierzy w Boga, nie wstydzi się znaku krzyża, zdjęcia czapki przed kapliczką, różańca w dłoni. Takie drobne gesty tym bardziej są potrzebne, że rzeczywistość, która nas otacza, często bywa antychrześcijańska” – mówił w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny bp Mirosław Milewski. Chrześcijanin bowiem ma być chrześcijaninem w każdej sytuacji i w każdym czasie. Nie tylko od święta i nie tylko wtedy, gdy mu bardziej pasuje, niezależnie od sytuacji rodzinnej, zawodowej, społecznej lub politycznej. On ma być świadkiem Jezusa Chrystusa wszędzie. Jeśli nim nie jest, to nie może nazywać się uczniem Chrystusa. Chrześcijanin nie może być bezobjawowy i bezużyteczny.

Jednak dawanie świadectwa zawsze kosztuje. Do tej pory dowiadywaliśmy się o tym z przekazów medialnych. Teraz trzeba stawiać czoła rzeczywistości na własnym podwórku. Czy posyłać dzieci na lekcje religii, chociaż będą na pierwszej lub ostatniej godzinie zajęć szkolnych? Nosić na szyi krzyżyk lub medalik? Wyjąć w pociągu różaniec i go odmawiać? Uczynić w restauracji znak krzyża przed rozpoczęciem posiłku? To są wybory, które jeszcze niewiele kosztują. Ale są też trudniejsze decyzje. Czy zrezygnować z wyjazdu urlopowego w miejsce, gdzie nie ma możliwości uczestniczenia we Mszy Świętej? Stanąć w obronie oczernianego przez znajomych księdza? Postawić na biurku w pracy obrazek ze swoim świętym patronem? W każdej sytuacji być za życiem? Za takie postawy możemy już zapłacić wykluczeniem, wyśmianiem lub agresją skierowaną wobec nas, a nieraz wręcz karami. Jednak to oznacza, że idziemy właściwą drogą, bo nasz Pan pouczył nas, że gdy będą nas prześladować, to mamy się cieszyć, bo wówczas idziemy Jego śladami, a nie własnymi ścieżkami.