Listopad to nie tylko czas zadumy i tęsknoty za tymi, którzy już odeszli, poprzedzając nas w ziemskiej wędrówce. To także czas refleksji nad ostatecznym celem życia każdego człowieka, a tym jest zbawienie. A zbawieni to przecież święci. Niektórzy żyjący pośród nas już za życia są za takich uważani.
Dla mnie zawsze świętymi byli Jan Paweł II i Matka Teresa z Kalkuty. Pamiętam, że jeszcze kiedy oboje żyli, myślałam o tym, że na świecie są chodzące przykłady świętości i jak to będzie, kiedy ich zabraknie. Czy będzie komu ich zastąpić? Ich świętość była dla mnie i dla milionów chrześcijan – ba! nawet dla niewierzących – tak oczywista, jak słońce.
Co więc się stało, że od jakiegoś czasu medialne „autorytety” prześcigają się w rzucaniu kalumnii na tych dwoje wielkich świadków wiary? To już nie tylko pojedyncze głosy ekstrawaganckich celebrytów czy próbujących się wybić polityków, ale cała kampania medialno-społeczna mająca na celu wzbudzenie niechęci, wręcz obrzydzenia do tych wielkich świętych Kościoła katolickiego. Przy czym argumenty stosowane w tychże zabiegach opierają się na niejasnych pomówieniach, bezimiennych informatorach, wyssanych z palca sytuacjach oraz coraz częściej oczywistych kłamstwach, które łatwo zweryfikować, nawet nie będąc wybitnym śledczym.
Jak mogło dojść do tego, że miłość do ukochanego rodaka, który jako pierwszy z naszego narodu zasiadł na tronie Piotrowym, przyczynił się do bezkrwawego obalenia komunizmu, zawsze wspierał Polaków w dążeniach do wolności i słusznej niezawisłości, przerodziła się w drwiny, kpiny, zniżając się do poziomu żartów z fizycznej strony jego osoby, z jego choroby i cierpienia. Jak to się stało, że kolejne miasta chcą pozbawić św. Jana Pawła II honorowego obywatelstwa, które same mu nadały za jego zasługi dla naszego kraju, szkoły nie chcą go za patrona, jego pomniki oblewane są farbą, a z różnych stron pojawiają się głosy o jego dekanonizacji?
I bynajmniej, śmiem twierdzić, nie chodzi tu o rzekome tuszowanie przypadków pedofilii, o których miałby wiedzę, a nic z nią nie zrobił. Walka ze św. Janem Pawłem II i z jego spuścizną wpisuje się w szeroką walkę z chrześcijańskim systemem wartości, która toczy się na świecie od kilkudziesięciu lat, a od kilkunastu lat bardzo mocno przechodzi przez Europę. Papież Wojtyła za życia bardzo mocno bronił tego, co obecnie próbuje się wyeliminować ze świadomości współczesnych ludzi: nienaruszalnej godności każdego życia ludzkiego, wartości rodziny, świętości małżeństwa mężczyzny i kobiety, wartości cierpienia, szacunku dla chorych i starszych.
To dlatego atakuje się również Matkę Teresę z Kalkuty, która była wielką obrończynią życia poczętego i każdego życia, w każdej jego fazie i w każdych warunkach.
Takie autorytety przeszkadzają w konstruowaniu nowych społeczeństw, opartych na wolności wyboru płci, na ciągłych zmianach życiowego partnera czy partnerki, na eliminowaniu ze wspólnego życia tych, którzy rzekomo nic do niego nie wnoszą, a więc starszych, chorych, niepełnosprawnych, niemających głosu.
Współczesne społeczeństwa mają być mocne, produktywne, głośne, bezmyślne, w nic niewierzące i ślepo zapatrzone we własne ja. Nic dziwnego, że świętych trzeba obalić, i to najlepiej współczesnymi metodami czarnego PR-u, bo oni dawali swoim życiem świadectwo o czymś zupełnie przeciwnym. I jako wiarygodni świadkowie nadal pociągają za sobą wielu ludzi. Pozostaje pytanie, czy będziemy bardziej ufać temu, jak ich postrzegaliśmy jeszcze za ich życia, czy damy się zmanipulować obecnej medialnej nagonce.
Co? Gdzie? Kiedy?
