Czas zmienić kurs

Maj w tym roku miał być wyjątkowy. Tylko kilka tygodni dzieli nas od 100. rocznicy urodzin św. Jana Pawła II. Miałam świętować ją na Placu św. Piotra w Rzymie razem z innymi Polakami – uczestnikami Narodowej Pielgrzymki. Cieszyłam się na tę pielgrzymkę jak dziecko, bo nie brałam udziału ani w beatyfikacji, ani w kanonizacji Papieża Polaka. Dzisiaj z uśmiechem myślę o nerwowych telefonach, które wykonywałam, gdy przy zapisach okazało się, że w tej grupie jednak może nie wystarczyć miejsca dla wszystkich chętnych. I zastanawiam się: a na cóż mi było tyle się denerwować?

Wieczne Miasto odwiedziłam jeden raz, gdy z całą rodziną uczestniczyliśmy w Narodowej Pielgrzymce Jubileuszu 2000 roku. Dzięki mojemu tacie, który na rodzinnych wyjazdach był zawsze uzbrojony w aparat fotograficzny, dzisiaj mamy pełen album zdjęć, które pomagają wrócić do dobrych wspomnień.

Jan Paweł II na Placu św. Piotra powiedział wtedy, że wszyscy jesteśmy powołani do tego, aby w codziennym życiu dawać świadectwo Ewangelii o zbawieniu. I trzeba, „abyśmy wchodząc w nowe tysiąclecie odpowiadali na to wezwanie z całą gorliwością”. Weszliśmy w nowe tysiąclecie – a jaka jest nasza odpowiedź na to wezwanie? „Niech rodzice będą świadkami wobec dzieci i młodzieży! Niech młodzi niosą Dobrą Nowinę swoim rówieśnikom, którzy często tracą poczucie sensu życia, zagubieni pośród wrażeń, jakie proponuje świat. Niech duszpasterze nie zapominają o tym, że duch misyjny, troska o każdego człowieka, który poszukuje Chrystusa i tego, który się od Niego oddala, należy do istoty ich pasterskiej misji.” mówił Ojciec Święty do Polaków.

Później padły jeszcze ważniejsze słowa, które każdy powinien na nowo przemyśleć, aby dobrze odrobić tę lekcję: «Myśląc o rodzinach wielodzietnych, ludziach starych, chorych, osamotnionych, Was, drodzy bracia i siostry, i wszystkich wierzących w Polsce proszę za św. Pawłem: „niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom; aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość według tego, co jest napisane: Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele” (2 Kor 8,14—15)». Te słowa prowokują, by zapytać siebie: co jest moim niedostatkiem, a co moim bogactwem? Co mogę dać od siebie innym – rodzinie, wspólnocie parafialnej, kolegom i koleżankom z pracy?

W czasie Narodowej Pielgrzymki 2000 roku miałam tylko kilka lat, więc przeżywałam ją zupełnie inaczej niż cała moja rodzina. Pamiętam, że w Bazylice św. Piotra za nic nie chciałam dać się przekonać, żeby dotknąć figury jej patrona, a kiedy wchodziliśmy na kopułę bazyliki, dla dodania sobie odwagi trzymałam w rękach małego pluszaka. Do gustu bardzo przypadła mi za to Bazylika św. Pawła za murami, szczególnie masywne kolumny i… palmy. Schody u św. Jana na Lateranie nieco mnie przeraziły. Małą zadumę (i dumę) wywołała wizyta na Piazza Navona przy kościele mojej patronki –  św. Agnieszki.

Tegoroczna majowa pielgrzymka do Rzymu nie dojdzie do skutku. Nie wiadomo, ile czasu minie, zanim ktokolwiek będzie mógł zaśpiewać „Barkę” na Placu św. Piotra. Kolejne papieskie rocznice, urodzin dla nieba i urodzin dla ziemi, przeżyjemy w zaciszach naszych domów. Jeśli w Polsce skończy się kwarantanna – w kościołach i wspólnotach parafialnych. Mamy teraz niepowtarzalną okazję, by na nowo odkryć słowa Ojca Świętego. Wystarczy wybrać krótki fragment – z jednej homilii, jednego dokumentu – i spojrzeć na swoją rodzinę, pracę, życie przez pryzmat tych słów. Może to okazja, byśmy wracali do tych słów częściej? Nie tylko przy okazji okrągłych rocznic. Byśmy zaczęli przekładać je na codzienną rzeczywistość. Czas epidemii, z którą wszyscy jakoś się zmagamy, to dla nas szansa. Możemy obrać zupełnie nowy kurs. Dobre wspomnienia to nie wszystko, trzeba dać świadectwo Ewangelii.