Papież Franciszek napisał list do biskupów w Japonii. List bardzo ciekawy. Ważny nie tylko dla Kościoła w Kraju Kwitnącej Wiśni, ale także dla całego Kościoła powszechnego. Ojciec Święty wskazuje na rzeszę męczenników i wyznawców, którzy w Japonii dawali świadectwo wiary w Jezusa Chrystusa. Mogliśmy to ostatnio zobaczyć w filmie „Milczenie” Martina Scorsesego, choć jego głównym tematem było zaparcie się wiary pod wpływem wyrafinowanych tortur. Papież wzywa japońskich katolików do ożywienia ducha misyjnego. Innymi słowy, do ewangelizowania Japonii.
Moją szczególną uwagę zwróciło następujące zdanie: „wyzwania, jakie aktualna rzeczywistość stawia przed nami, nie mogą prowadzić nas do rezygnacji ani do nastawionego na »święty spokój«, paraliżującego dialogu, nawet jeśli trudne sytuacje budzą w nas niemałe niepokoje”. Franciszek często mówi o pozytywnym znaczeniu dialogu w życiu społecznym i w misji Kościoła. Tu jednak wskazuje na dialog jałowy, który do niczego nie prowadzi. A takiego dialogu jest – niestety – pełno na różnych poziomach życia kościelnego nie tylko w Japonii. Jesteśmy zagubieni, nie wiemy, co robić, no to powołujemy komisję albo urządzamy jakąś kolejną dyskusję. Dialog dla samego dialogu. Dialog, który próbuje być usprawiedliwieniem dla naszych lęków, wygodnictwa czy też po prostu braku wiary.
Nigdy nie byłem w Japonii. Ale słyszałem to i owo o napięciach w japońskim Kościele katolickim. Jedni uważają, że nie należy „przesadzać” z bezpośrednią ewangelizacją. Bo przecież mamy do czynienia za starożytną kulturą. Należy najpierw ją poznać, samemu dać się przez japońskie dziedzictwo ubogacić, a potem ewentualnie, delikatnie, zaprosić do zaznajomienia się z chrześcijaństwem. Drudzy chcieliby bardziej naśladować Franciszka Ksawerego i innych XVI- i XVII-wiecznych ewangelizatorów dalekiej Azji. Chcieliby głosić wprost Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela i wzywać do nawrócenia. Można odnieść wrażenie, że większość japońskiego episkopatu opowiada się za pierwszym sposobem działania. Tymczasem Franciszek w liście do nich skierowanym stwierdza: „»Miłość Chrystusa przynagla nas« (2 Kor 5,14) ofiarować życie za Ewangelię. Ten dynamizm umiera, jeśli tracimy misyjny entuzjazm. (…) Istnieje pilna konieczność, aby Kościół w Japonii odnawiał stale wybór na rzecz misji Chrystusa i był solą i światłem”.
Papież wskazuje też na rolę ruchów kościelnych zaaprobowanych przez Stolicę Apostolską, których członkowie ewangelizują i pomagają w pracy duszpasterskiej. „Jako biskupi jesteśmy wezwani – stwierdza Franciszek – aby poznawać charyzmaty, których [te ruchy] są stróżami, i im towarzyszyć”. Dlaczego w liście do japońskich biskupów papież mówi o nowych wspólnotach kościelnych? Odpowiedź nasuwa fakt, że to właśnie te wspólnoty, jak na przykład neokatechumenat, chcą ewangelizować bezpośrednio, głosząc na ulicach i placach Słowo Boże. Na Drodze Neokatechumenalnej zrodziła się misja ad gentes, która polega na tym, że w regionach, gdzie Kościół jest bardzo słaby albo praktycznie nie istnieje, osiedla się katolicka rodzina wielodzietna, która wraz z towarzyszącym im kapłanem stara się być posiewem nowych katolików. Innym charyzmatem neokatechumenalnym są diecezjalne seminaria Redemptoris Mater, oparte na formacji neokatechumenalnej. Tych seminariów w całym świecie jest już sto kilkadziesiąt. Jedno z nich było także w Japonii. Niestety, episkopat Japonii sprawił, że seminarium musiało wyemigrować. Znalazło przystań w Rzymie przy tamtejszym seminarium Redemptoris Mater. Franciszek, pisząc list do biskupów japońskich, miał zapewne także i tę sytuację na myśli.
Cały Kościół powinien przypominać sobie świadectwo męczenników, którzy wypełniali nakaz Jezusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody…”. W tej perspektywie dialog jest środkiem ewangelizacji, a nie celem samym w sobie, który paraliżuje ewangelizację.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
