Lektura „Gazety Wyborczej” dostarcza mi w ostatnich dniach więcej radości niż poranna kawa. Publikowane w niej artykuły o Kościele są bardziej rozśmieszające niż kabarety Marcina Wolskiego.
Nazajutrz po nominacji arcybiskupa Marka Jędraszewskiego na metropolitę w Krakowie gazeta Adama Michnika obwieściła autorytatywnie piórem Jana Turnaua, że Kościół w Polsce nie idzie drogą papieża Franciszka. Dowodem na tę tezę i zarazem przyczyną takiej oceny Kościoła w Polsce miałaby być decyzja nie kogo innego jak właśnie papieża Franciszka, który na ordynariusza jednej z najbardziej prestiżowych diecezji w Polsce powołał człowieka określanego w środowisku „Wyborczej” jako fundamentalista.
Kolejnego poranka z tekstu Stanisława Wilgockiego w tej samej „Gazecie” jej czytelnicy dowiadują się że straciliśmy właśnie szanse na papieski raban nad Wisłą. Powód jest ten sam, co dzień wcześniej: papieska nominacja dla abp. Jędraszewskiego. Autor wyraźnie cierpi, że papież Franciszek nie wziął pod uwagę innych kandydatów sugerowanych mu przez działaczy tak zwanego „Kościoła otwartego”, choćby na łamach „Wyborczej”. Ale papież widać nie czyta właściwej gazety. Nie sięga pewnie także po jej włoskie odpowiedniki, w których pojawiają się ci sami autorzy i te same sugestie.
Na koniec publicysta stawia tezę, która czytelników „Wyborczej” zmrozi zapewne o wiele bardziej niż tegoroczna grudniowa aura. A może ten papież Franciszek nie jest wcale tak liberalny i postępowy, jak chcieliby go widzieć wyznawcy i poplecznicy Kościoła z Czerskiej? Być może ten Franciszek to taki sam katolicki ortodoks jak arcybiskup Jędraszewski, tylko w odrobinę innym opakowaniu? W „Wyborczej” powiało grozą. Bo jak tu teraz powoływać się na papieża Franciszka w atakach na Kościół w Polsce? Czytelników „Wyborczej” pragnę uspokoić: wasze autorytety na pewno sobie z tym jakoś poradzą. W odwracaniu kota ogonem nie mają sobie równych.
Co? Gdzie? Kiedy?
