Co zmieni Polskę i świat? Co będzie miało największe znaczenie dla naszej egzystencji w 2020 roku? Wybory prezydenckie w maju? Zmiana lidera PO, która nie musi, ale może wywołać zmiany na scenie politycznej, a już na pewno po jej opozycyjnej stronie? Werbalna wymierzona w nas wojna Putina, która być może przybierze inny, znacznie poważniejszy wymiar? A może zamieszanie w Iraku, wywołane przez zabójstwo irańskiego generała Kasema Sulejmaniego? Wszak Iran już zapowiada odwet, jakiego Amerykanie jeszcze nie zaznali! Jeśli spełnią się ich groźby, świat zachodni na pewno – jeśli przeżyje – przejdzie przez gigantyczne turbulencje. Jakie – trudno dziś przewidzieć. Tak samo jak trudno przewidzieć wszystko, co może się wydarzyć. Po pierwsze, dziś jest to, mimo nowoczesnych technik, trudne do zaprojektowania zgodnie z założonym scenariuszem. A po drugie – to i tak przecież nie my, a Bóg trzyma wszystkie sznurki i reżyseruje wydarzenia dziejowe. My tylko, jak aktorzy na scenie, możemy nadać temu rys własnej interpretacji.
To wszystko, o czym myślę, jest ważne. A nawet bardzo ważne, bo definiuje jakość naszego życia tu i teraz i wpływa na przetrwanie świata, jaki znamy i jaki nam odpowiada.
Ale odchodząc od tych globalnych problemów, nie można nie dostrzec tego, co dzieje się w najbliższym otoczeniu. Czyli w naszych rodzinach, domach i małych społecznościach. A tam coraz mniej ducha i wspólnoty, a coraz więcej indywidualizmu, który zaczyna przybierać formę całkowitego wyalienowania się jednostek z życia wspólnoty! Proszę z ręką na sercu samemu sobie odpowiedzieć: kiedy ostatni raz udało nam się wszystkim razem zjeść normalnie obiad rodzinny? Kiedy razem z dziećmi, ale nie tymi malutkimi, nieco bezwolnymi, tylko starszymi, mającymi swój własny świat, obejrzeliśmy razem choćby jakiś film w telewizji, a potem o nim rozmawialiśmy? Kiedy wspólnie byliśmy na spacerze, w muzeum czy kościele?
Coraz częściej pozostajemy zatopieni albo w wirtualnym, albo w rzeczywistym, ale własnym, zamkniętym świecie, do którego inni nie mają dostępu. O naszym zachowaniu i sposobie życia decydujemy nie my sami, tylko grono „znajomych” z portali społecznościowych. Nie rozmawiamy ze sobą, tylko SMS-ujemy lub komunikujemy się przez aplikacje. Jaka zatem przyszłość czeka nasze rodziny? Jak obecni młodzi będą się komunikować z nami starszymi za parę lat? Ba, czy w ogóle będą nas chcieli o coś pytać, a do tego jeszcze się z nami liczyć? Czy znajdziemy punkty wspólne, coś, co nas jako rodzinę i naród jeszcze połączy?
Zazwyczaj na początku roku prosimy Boga o siły, które byśmy wykonali dobrze zadania, które stoją przed nami. Myślę, że warto poprosić o moc, która pozwoliłaby przełamać impas, o którym dziś piszę. W przeciwnym razie za jakiś czas, w tej znanej nam formie, nas jako wspólnoty już nie będzie.
Co? Gdzie? Kiedy?
