Jaki kraj, takie absurdy

W prasie zagranicznej często natykam się na teksty dotyczące „polskich absurdów”. To taki ulubiony temat obcojęzycznych mediów, żeby się trochę pośmiać ze wschodnioeuropejskiego, katolickiego kraju, który ze swoją religijnością i patriotyzmem odstaje od unijnego amalgamatu.

Ostatnio we francuskiej prasie czytałam artykuł o tym, jak to możliwe, że w Polsce na samochód trzeba pracować ok. trzech lat, a w Warszawie nie można znaleźć miejsc parkingowych. Natomiast inna gazeta opublikowała artykuł, w którym autor opisuje, że polscy rolnicy chcą unijnych dopłat do zmechanizowanych gospodarstw, a przecież w Polsce pole orze się pługiem ciągniętym przez konia. Przy czym artykuł opatrzony był stosowanym zdjęciem orki konnej z zamierzchłych czasów.

A może by tak poszukać absurdów w innych państwach? Na przykład u naszych sąsiadów. Ostatnie wydarzenia polityczno-kościelne w Niemczech to przykłady czystych absurdów, którym jednak nikt się nie dziwi.

Kilka dni temu przewodniczący Lewicy w saksońskim parlamencie wystąpił z propozycją wprowadzenia w całej Saksonii Święta Rodziny, gdyż „więcej czasu dla rodziny jest podstawową potrzebą naszych czasów”. Polityk wyjaśnił, że takie świeckie święto pasowałoby do społeczeństwa Saksonii, które w trzech czwartych jest niereligijne, ale jednak zainteresowane wartościami humanistycznymi. Kto wyraził największy sprzeciw wobec tej inicjatywy? Miejscowy Kościół ewangelicko-luterański! Dokładnie w tym samym czasie Kościół ewangelicko-luterański z Bawarii, podczas swojego lokalnego synodu, który odbył się w połowie kwietnia, zezwolił na błogosławienie jednopłciowych par podczas nabożeństw w kościołach, na potrzebę czego ma zostać przygotowana specjalna liturgia.

Inna sytuacja z ostatniego czasu: w pierwszej połowie maja odbędzie się w Münster doroczny Katolikentag, czyli Dzień Katolików, na który zawsze zapraszani są przedstawiciele wszystkich partii zasiadających w Bundestagu. W tym roku będzie to również przedstawiciel AfD, Volker Münz. Teolodzy z całych Niemiec zażądali, aby wycofać zaproszenie wobec polityka z AfD, zważywszy na profil tej partii. Organizatorzy spotkania nie ugięli się pod presją żądań teologów i gwoli demokracji postanowili utrzymać zaproszenie wobec Münza. A jakie to ostatnio akcje polityczne poczyniła AfD? Otóż kilka dni temu partia ta wniosła w Bundestagu wniosek o nałożenie sankcji na kraje, w których chrześcijanie są prześladowani lub dyskryminowani. AfD zaproponowała, aby na te kraje nałożyć ograniczenia w transakcjach finansowych i stosowaniu kart kredytowych, a także ukrócić przywileje handlowe. Do tego partia opowiedziała się za programem wymiany kulturowej chrześcijan i wprowadzeniem kontyngentu uchodźców złożonego z prześladowanych chrześcijan. Wniosek wywołał ostry sprzeciw wszystkich pozostałych partii z Bundestagu, także CDU/CSU, która już chyba tylko z nazwy pozostaje chrześcijańską.

I tu kolejny absurd: już od 13 lat kanclerzem Niemiec jest Angela Merkel, deklarująca się jako osoba wierząca i broniąca tradycji chrześcijańskich. A to właśnie za jej zgodą zatwierdzono bardzo liberalne ustawy, jak chociażby możliwość zawierania małżeństw jednopłciowych. Również odkąd niezmiennie chadecy tworzą rząd, spada liczba chrześcijan w parlamencie. Statystyki Bundestagu z początku tego roku potwierdziły dobitnie, że nigdy wcześniej nie było ich w niemieckim parlamencie tak mało jak obecnie – 53,9 proc. I z takich absurdów nikt się jakoś nie śmieje.

Idziemy nr 17-18 (655-656), 29 kwietnia-6 maja 2018 r.