Dwa sąsiadujące ze sobą kraje i dwa obrazy: spokojny, pokojowy, pełen radości z wizyty Donalda Trumpa w Warszawie – oraz ciemny, pełen przemocy i agresji ze szczytu G20 w Hamburgu. Podczas gdy w polskiej stolicy nie zabrakło pozytywnych odczuć wywołanych przemówieniem amerykańskiego prezydenta na placu Krasińskich, odnoszącym się do Boga i wartości chrześcijańskich leżących u podstaw zachodniej cywilizacji, w niemieckim mieście goszczącym przedstawicieli dwudziestu najbardziej wpływowych państw świata rozgorzało prawdziwe piekło. I nie byli to zwyczajowi antyglobaliści, którzy podczas każdego szczytu przeprowadzają demonstracje, lecz regularne lewicowe bojówki, które wywołały w tym portowym mieście coś na kształt trzydniowej wojny domowej.
To, co zapowiadane było jako pokojowy protest lewicowych partii pod hasłem „Bezgraniczna solidarność zamiast G20”, w rzeczywistości okazało się niebezpiecznymi zamieszkami z udziałem Interwencjonistycznej Lewicy, lewackich bojówek i tzw. czarnych bloków. Te ostatnie to nic innego jak zwarta masa ubranych na czarno i zamaskowanych bojówkarzy, rzucających w policję i ludzi kamieniami, płytami chodnikowymi, petardami, pałkami, metalowym sprzętem, którzy grabili, demolowali i podpalali wszystko wokoło, a więc samochody, sklepy, przystanki. Nic dziwnego, że niemal pięciuset policjantów zostało w tych dniach rannych w wyniku starć w uczestnikami „pokojowych marszów”, jak podały niektóre niemieckie media głównego nurtu. Nawet rzeczniczka prasowa Interwencjonistycznej Lewicy stwierdziła w odniesieniu do czarnych bloków, że „również Czarni (czyli członkowie ekstremistycznej, anarchistycznej lewicy w Niemczech) są częścią różnokolorowej rzeczywistości”.
Lewicowych uczestników zamieszek chroniły zasadniczo media, opinia publiczna i władze miejskie, ale także Kościół protestancki, uważając demonstrantów za słusznie sprzeciwiających się szczytowi i jego postanowieniom, a najbardziej oczywiście temu, że w szczycie brał udział Donald Trump. To właśnie obecność amerykańskiego prezydenta dała niejako przyzwolenie, aby bronić uczestników zamieszek, pomimo oczywistej chuligańskiej i kryminalnej natury tychże. Przed demonstrantami otwierano budynki użyteczności publicznej jak teatr, park czy teren kościoła protestanckiego, aby ci mogli schronić się przed policją!
Zresztą szczyt w Hamburgu to kolejny w Niemczech odcinek z cyklu: rzeczywistość swoje, a media swoje. W mediach pojawiały się bowiem takie określenia jak: „demonstranci”, „aktywiści”, „awanturnicy”, „ciemne postaci”, a najmocniejszym określeniem było: „motłoch stosujący przemoc” – jednak ani słowa o podłożu politycznym uczestników zamieszek i ich ekstremistycznych, lewicowych korzeniach. Mimo że hamburczycy bali się wyjść po zakupy, media podawały, że 90 proc. mieszkańców niektórych dzielnic jest przeciwko szczytowi G20 i dlatego wspomaga demonstrantów. Zatem przekaz medialny z Hamburga można by streścić następująco: pokojowi demonstranci dzielnie bronili się przed brutalną policją z pomocą ludzi dobrej woli, którzy mieli świadomość jakie zło zza oceanu do nich zawitało.
Bo chyba nie trzeba dodawać, że atmosfera przed szczytem G20 była odpowiednio podgrzewana przez prasę i telewizję, które donosiły o nieoficjalnych, pozaszczytowych rozmowach Merkel z „trudnymi dziećmi”, jak określiły Trumpa i Erdogana. Wiadomo, według zachodnich mediów agresywna jest tylko prawica. Jednak fakty przedstawiają się tak, że podczas manifestacji prawicowej PEGIDY nigdy nie dochodziło do takich scen, jakie można było oglądać przed kilkoma dniami w Hamburgu. Kto by tam jednak przejmował się faktami. Najważniejsze, że linia propagandowa została obroniona.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
