Nie miewam sennych koszmarów, nie umiem tłumaczyć „znaczenia” snów, nie daję wiary zapewnieniom, że jak się nam śnił wyrwany ząb, to czeka nas fortuna, nie bawię się też w żadne inne przepowiadanie przyszłości.
Czasem nawet dziwiłem się, że nikt ważny do mnie w czasie snu nie „puka” jak do okna. Aż do czasu. Niedawno przyśniła mi się zmarła kilka lat temu ciocia. Napisała do mnie list, w którym nieco żali się, że od tak dawna się do niej nie odzywam! Nie dzwonię i nie pytam, co u niej. Nic z tego nie rozumiałem, aż do wieczora, kiedy wybrałem się na pokaz filmu „Czyściec” Michała Kondrata.
Może mam zbyt zatwardziałe serce, a może żyję zbyt przyziemnymi, codziennymi problemami, ale dopiero w sali kinowej zrozumiałem, że to był najważniejszy list, jaki może kiedykolwiek dostałem. To było jak wołanie, jak prośba i wyrzut zarazem – dlaczego o mnie zapomniałeś? Nie widzisz, że cię potrzebuję? Czemu nie pomagasz mi w tej arcytrudnej i bolesnej sytuacji, w której się znalazłam?
Oczywiście w liście nie było żadnego takiego pytania i konkretu. Ale my tu na ziemi powinniśmy wiedzieć, że tym konkretem jest w takiej sytuacji modlitwa. Modlitwa za nich, za ich dusze, które cierpią z tęsknoty za komunią z Bogiem, a my jesteśmy jedynymi, którzy mogą im pomóc!
Tak jak film „Czyściec” kierowany jest do każdego, kto zastanawia się nad tym, co wydarza się po śmierci, tak niech moje słowa będą skierowane do wszystkich tych, którzy o tym zapomnieli albo pamiętają tylko raz do roku, w okolicach 1 listopada. Przypomniani w filmie najbardziej znani mistycy, m.in. św. Faustyna Kowalska, św. Stanisław Papczyński, św. Ojciec Pio oraz Fulla Horak, otrzymali łaskę bycia odwiedzanymi przez dusze czyśćcowe, oglądali sąd ostateczny, niebo, piekło oraz czyściec. Nie każdy ma taką łaskę, ale każdy może się zapoznać z ich świadectwem.
Co? Gdzie? Kiedy?
