Ludzie i symbole

Żadna to nowość, że często postulaty mniejszości zyskują więcej uwagi niż oczekiwania większości. Jest to skutek uboczny medialnej demokracji. A im bardziej demokratyczne państwo, tym bardziej tolerancja jest posunięta do granic absurdu. Najlepszym przykładem są moje rodzinne Niemcy. Przeciętny Niemiec widzi, że przybysze zaczynają już mieć w jego kraju więcej praw, niż on sam.

Ponowną debatę na ten temat wywołała pani kanclerz, prosząc muzułmanów o tolerancję wobec niemieckich przyzwyczajeń, takich jak spożywanie wieprzowiny. To nic nowego, bowiem w niektórych regionach Niemiec stołówki szkolne zrezygnowały z serwowania mięsa wieprzowego, aby nie urazić dzieci muzułmańskich. Od kilku miesięcy trwają przepychanki między partiami co do ustanowienia prawa nakazującego szkołom podawanie dzieciom wieprzowiny na obiad. „Wojna kotletowa”, jak nazywają ją media, toczy się od jakiegoś czasu również w Danii, gdzie od niedawna wybrane stołówki mają specjalne polecenie serwowania kotletów mielonych, po tym jak kilka szkół zrezygnowało z podawania mięsa.

Okazuje się, że pomimo odgórnej „edukacji” na temat dobra, jakie niesie z sobą multikulturalizm, rzesze zachodnich obywateli nie chcą oddać walkowerem swoich tradycji i przyzwyczajeń. Najczęściej owe kłótnie na tle kulturowym nie dotyczą tylko sfery profanum, ale i sacrum. 

Najlepszym tego przykładem jest okupowanie przez bałkańskich imigrantów katedry w Ratyzbonie. Od kiedy rząd niemiecki zmienił prawo azylowe, uznając państwa Bałkanów Zachodnich za „bezpieczne kraje pochodzenia”, imigranci z tych rejonów są sukcesywnie odsyłani do domu. To oczywiście wywołuje protesty i takie akcje jak na przykład ta, która przez tydzień przeprowadzana była w ratyzbońskiej świątyni.

Chodzi o 45 imigrantów, którzy przez cały zeszły tydzień nie chcieli opuścić katedry, dając w ten sposób symboliczny znak – jak sami mówią – i domagając się uznania ich wniosków azylowych. Tymczasem w katedrze zostały odwołane nabożeństwa, gdyż azylanci mieszkali w przejściu między zakrystią a wejściem do kościoła, gdzie nie było żadnych warunków sanitarnych dla tylu osób z dziećmi. Akcja wzbudziła wiele emocji. Z jednej strony, widząc determinację tychże osób, chrześcijanie spontanicznie okazywali chęć pomocy i solidarności, co też czyniło wielu studentów, przynosząc im żywność i najpotrzebniejsze środki higieniczne.

Z drugiej strony wyjaśnienia składane przez organizatorów tego protestu są niejednoznaczne, np. że prześladowania w Albanii polegają na wymuszaniu od firm haraczu przez organizacje mafijne. Takie przypadki występują przecież w każdym państwie na świecie. Poza tym pytani, dlaczego opuścili ośrodek dla imigrantów w Ingoldstadt, odpowiadali oni, że były tam katastrofalne warunki, bo nie było lodówki i telewizora.

Kuria biskupia zaproponowała imigrantom udostępnienie innych kościelnych pomieszczeń, aby przywrócić normalne funkcjonowanie katedry, a z drugiej strony uniknąć wyrzucenia azylantów na bruk. Zaznaczyła jednak, że nie jest to sytuacja udzielenia azylu kościelnego, jak to się dzieje w przypadku zagrożenia życia osoby szukającej pomocy w świątyni. Po tygodniu azylanci zdecydowali się przyjąć propozycję biskupa, a ich protest ma rzeczywiście wymiar symboliczny. Tak jak i kłótnia o wieprzowinę.

Rodzi się bowiem ważne pytanie: Ile można oddać z własnej tożsamości, do jakiej granicy się posunąć, pomagając bliźniemu? Odpowiedź zadecyduje o przyszłości Europy.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 29 (563), 17 lipca 2016 r.