Wstrzemięźliwość episkopatu w wypowiedziach i decyzjach dotyczących mediów katolickich można tłumaczyć doświadczeniami z nieodległej przeszłości oraz samą specyfiką mediów. Działalność na niwie środków społecznego przekazu nie była przecież, łagodnie mówiąc, dla biskupów pasmem sukcesów. Rezygnacja z pozyskania ogólnopolskiej częstotliwości telewizyjnej, pogrzebane nadzieje na dziennik katolicki, plajta ogólnopolskiej sieci Radia Plus i kompromitacja z TV Puls, to jedynie kilka przykładów. Dochodzi do tego kłopotliwa sytuacja z programami katolickimi w TVP, które są od kilku lat systematycznie marginalizowane w ramówce i rozmiękczane w treści. Z tego powodu z udziału w katolickim programie dla dzieci zrezygnował ostatnio nawet dobrotliwy bp Antoni Długosz. Pracownicy redakcji katolickiej TVP swoją bierność wobec takich poczynań tłumaczą brakiem wsparcia ze strony Episkopatu. I koło się zamyka.
O umiarkowanym sukcesie można mówić chyba jedynie w przypadku tych katolickich mediów, które powstają oddolnie. Klasycznym przykładem mogą być inicjatywy o. Tadeusza Rydzyka, gdzie kluczem do powodzenia nie są pieniądze, tylko charyzmatyczny ojciec dyrektor. Ale z takimi hierarchowie często miewają kłopoty. Napięcia między charyzmatem i hierarchią znane są w Kościele od dwudziestu wieków! A media to jeszcze potęgują, tworząc alternatywne wobec tych urzędowych autorytety medialne. W tej sytuacji potrzeba wielkiej pokory, aby między charyzmatykiem i hierarchą nie doszło do konfliktu jak między Dawidem, któremu kobiety jerozolimskie przypisały dziesiątki tysięcy zabitych wrogów, i Saulem, któremu przypisały tylko tysiące. Niektórzy przełożeni wolą zatem mieć media choćby słabe i deficytowe, ale całkowicie sobie podporządkowane, niżeli dobre i rynkowe, ale bardziej samodzielne.
Słabością prasy katolickiej, której miesięczny nakład stanowi zaledwie kilka procent ogólnego nakładu czasopism w Polsce, jest to, że wszystkie cztery liczące się na rynku tytuły, z tygodnikiem „Idziemy” włącznie, są za bardzo do siebie podobne! Kierują się mniej więcej do takich samych odbiorców, których różni jedynie miejsce zamieszkania. Brakuje choćby nieformalnej specjalizacji na pisma dla inteligencji, robotników, rolników, młodzieży i innych. Wszyscy drukują program telewizyjny, czytania biblijne, podobne wywiady i reportaże. Warunkiem poszerzenia kręgu odbiorców czasopism katolickich jest jednak odstąpienie, podobnie jak stało się to w diecezji warszawsko-praskiej, od monopolu na rozprowadzanie w kościołach tylko jednego tytułu. Doświadczenie uczy, że suma czytelników czterech czasopism jest zawsze większa niż liczba odbiorców jednego.
Tematów do refleksji i modlitwy na nieco zapomniany Dzień Środków Społecznego Przekazu, jak widać, nie brakuje. Oby nie zabrakło również odważnych decyzji. Bo jak uczy Sobór Watykański II, zaniedbanie mediów katolickich jest „rzeczą wprost niegodną synów Kościoła”.
 | ks. Henryk Zieliński |
Co? Gdzie? Kiedy?
