Metafizyka bez używek

W ostatnich dniach debatę publiczną w Niemczech zdominował przypadek czołowego polityka partii Zielonych Volkera Becka, który został przyłapany przez policję na posiadaniu bardzo niebezpiecznych narkotyków Crystal Meth. Ta silna syntetyczna używka, przed którą ostrzegają lekarze i naukowcy, po dłuższym okresie stosowania deformuje twarz i nieodwracalnie niszczy psychikę. Nic więc dziwnego, że wiadomość wstrząsnęła opinią publiczną, a sam polityk zrezygnował ze wszystkich funkcji pełnionych w Bundestagu.

Z drugiej strony nie powinno to być dużą niespodzianką, bowiem partia Zielonych od dawna postuluje legalizację narkotyków, a sam Volker Beck stwierdził, iż „zawsze reprezentował liberalną politykę w sprawie narkotyków”. Polityk, znany z aroganckich wypowiedzi, ataków na Kościół, walki o prawa homoseksualistów, nie okazał zresztą żadnej skruchy. Nie on pierwszy. 

Przed dwoma laty znanemu politykowi niemieckich socjaldemokratów Michaelowi Hartmannowi również udowodniono posiadanie Crystal Meth. Polityk tłumaczył się wówczas, że zażywał ten narkotyk, aby być „bardziej wydajnym” w pracy w Bundestagu. Inni politycy przyłapani na posiadaniu narkotyków tłumaczyli to samotnością, oddaleniem od domu i rodziny.

W sieć narkotykowej ułudy wpada nie tylko młodzież szkolna i studenci, którzy nie zdają sobie do końca sprawy z konsekwencji zażywania mocnych narkotyków, ale również wielu dorosłych, zajmujących wysokie stanowiska społeczne. Aktualne badania ONZ podają, że co czwarty Europejczyk używa nielegalnych środków odurzających. Skandal wybucha, kiedy znany polityk zostaje przyłapany na ich posiadaniu, ale przecież jest to w gruncie rzeczy zjawisko masowe. Źródeł takiej sytuacji w Europie można szukać u intelektualnej elity z połowy XX w., która dość ryzykownie eksperymentowała z narkotykami.

Wielu, jak chociażby Aldoux Huxley, pragnęło osiągnąć stany metafizyczne, zastępując religię narkotykami. Podczas gdy niektórzy artyści obstawali przy tym, że narkotyki powinny być dostępne wyłącznie dla elit, Huxley, który marzył o społecznej utopii, zwąc ją „chrześcijaństwem bez łez”, angażował się w masowe rozpowszechnianie środków odurzających, zwłaszcza meskaliny i LSD. Dopiął swego, gdyż w latach 60. właśnie LSD i inne nielegalne narkotyki stały się motorem napędowym popkultury, reprezentowanej wówczas przez zespoły rockowe takie jak Beatlesi czy Rolling Stonesi. Poczynając od nich, konsumpcja coraz mocniejszych narkotyków stała się praktyką masową, która coraz mniej służyła „religijnym doświadczeniom świadomości”, a coraz więcej zwykłej ucieczce od rzeczywistości. Tej ostatniej służą zresztą nie tylko narkotyki, ale może być w tym celu również spożywany alkohol. Aby nie myśleć, uciec, odciąć się od problemów. Jednak w ten sposób problemy i tak nie znikną.

Jedynym zaś sposobem na poradzenie sobie z rzeczywistością, wyzwaniami, jest właśnie autentyczne życie religijne. Nie na próżno powstrzymujemy się w Wielkim Poście od alkoholu. Chodzi o to, aby nasze zmysły były wyostrzone. Bo tylko wtedy można prawdziwie doświadczyć przeżyć metafizycznych, a nie halucynacji. Ksiądz Józef Tischner prawie nie spożywał alkoholu, nawet wina, nie dlatego, że go nie lubił, ale – jak sam mówił – po alkoholu nie mógłby tak wydajnie pracować, studiować dzieła filozoficzne i pisać, bo miałby przymulony umysł. Jasność myślenia i wyostrzone zmysły były dla niego skarbem, z którego nie chciał rezygnować.

Można by rzec, że chrześcijaństwo oferuje prawdziwy pokój wewnętrzny i prawdziwą kreatywność, bez skutków ubocznych.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost fot. PAP/EPA/Ernesto Arias Idziemy nr 11 (545), 13 marca 2016 r.