Moc Trzeciej Osoby Boskiej

Z Trzecią Osobą Trójcy Świętej wielu wierzących ma nie lada problem. Bo choć Kościół naucza, aby zwracać się do Ducha Świętego o dary, to jednak dużo łatwiej modlić się do kogoś, kogo konkretną postać możemy sobie wyobrazić, na przykład Jezusa czy Maryi. A Duch Święty to kto? Tchnienie, miłość, więź, ale przecież jednocześnie Osoba. Na szczęście Duch Święty w ostatnich czasach, żywo zaznaczając swoją obecność pośród wiernych, przestał być abstrakcyjną ideą w myślach wielu chrześcijan.

Dokonał tego przez ożywienie charyzmatyczne, które nastąpiło na początku XX w. we wspólnotach protestanckich. Na fali owego ożywienia jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać wolne kościoły ewangelikalne, które odłączały się od skostniałego państwowego Kościoła protestanckiego. W centrum kościołów ewangelikalnych znajduje się modlitwa uwielbienia, której kulminacją jest tzw. chrzest w Duchu Świętym, kiedy na modlącego się spływają nadprzyrodzone dary, czyli charyzmaty od Trzeciej Osoby Boskiej: dar języków, uzdrawiania, proroctwa. W latach 60. odnowa charyzmatyczna zaczęła rozprzestrzeniać się również w Kościele katolickim, czego owocem są – obecnie bardzo już liczne – wspólnoty charyzmatyczne. Ich członkowie, czyli charyzmatycy, wiedzą, że dzięki darom Ducha Świętego mogą czynić takie same cuda jak apostołowie.

Na pierwszy rzut oka brzmi to niewiarygodnie. Zaświadczają o tym jednak liczni uczestnicy Mszy Świętych o uzdrowienie i uwolnienie, animowanych przez wspólnoty charyzmatyczne. Podczas tych Mszy chorzy zdrowieją, uzależnieni pozbywają się nałogów, różne osoby otrzymują prorocze słowa mające je prowadzić w życiu. Zarazem część katolików podchodzi do odnowy charyzmatycznej z pewnym dystansem. „Nie potrzeba nam chrztu w Duchu Świętym, wystarczy chrzest z wody i bierzmowanie” – kwitują i odchodzą. Inni regularni uczestnicy „zwykłej” Mszy Świętej dodają, że przecież podczas każdej Eucharystii dokonuje się cud. Fakt, że nadzwyczajne charyzmaty nie są najważniejsze na naszej chrześcijańskiej drodze. Konieczne są jednak takie przymioty jak mądrość, pobożność, męstwo. A to nic innego jak dary Ducha Świętego, o które można modlić się bez udziału w ruchach charyzmatycznych.

Święty Josemaría Escrivá ułożył własną modlitwą do Ducha Świętego, w której prosił go nie tyle o dar języków czy proroctwa, ile właśnie o oświecenie umysłu, wzmocnienie serca i rozpalenie woli. Z pewnością przydadzą się one każdemu bez wyjątku. Także Jan Paweł II często podkreślał wagę modlitwy do Trzeciej Osoby Boskiej. Sam nauczył się jej od swojego ojca, który odmawiał ją regularnie. Wiele lat później, już jako Następca św. Piotra, papież Wojtyła opowiadał: „W wieku dziesięciu, dwunastu lat byłem ministrantem, ale niezbyt gorliwym. Mój ojciec, spostrzegłszy moje niezdyscyplinowanie, powiedział pewnego dnia: »Nie jesteś dobrym ministrantem. Nie modlisz się do Ducha Świętego«. I pokazał mi pewną modlitwę. Nie zapomniałem jej do dziś…”.

Owa modlitwa brzmi następująco: „Duchu Święty, proszę Cię o dar mądrości do lepszego poznawania Ciebie i Twoich doskonałości Bożych; o dar rozumu do lepszego zrozumienia ducha tajemnic wiary świętej; o dar umiejętności, abym w życiu kierował się zasadami tejże wiary; o dar rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał rady i u Ciebie ją zawsze znajdował; o dar męstwa, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać; o dar pobożności, abym zawsze służył Twojemu Majestatowi z synowską miłością; o dar bojaźni Bożej, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać”. Kto zdaje sobie sprawę, ile cudów dokonał Jan Paweł II, modlitwa ta musi się mu jawić się jako szczególnie owocna.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem Die Tagespost Idziemy nr 20 (401), 19 maja 2013 r.