Kiedyś żona ważnego polskiego polityka stwierdziła, że nie rozumie, po co kobiety wstępują do zakonów klauzurowych, w których się zamykają i nic nie robią dla społeczeństwa. Co innego zakony czynne, w których siostry przyczyniają się do poprawy warunków różnych grup społecznych. Idąc dalej tym tokiem myślenia, należałoby stwierdzić, że nie tylko siostry kontemplacyjne marnują czas, ale również mnisi żyjący w eremach czy księża emeryci. Takie postrzeganie osób konsekrowanych jest, niestety, dość rozpowszechnione.
Być może dobrą okazją do weryfikacji pewnych stereotypów na tym polu jest Dzień Życia Konsekrowanego. Osoby konsekrowane bowiem to osoby poświęcone Bogu, a więc bardziej chodzi o to, kim są, a nie o to, co robią. One już tu na ziemi mają być świadkami królestwa Bożego poprzez szczególne zjednoczenie z Bogiem. A przy tym pracują na rzecz Kościoła i społeczeństwa, ale nie jest to ich główne zadanie. Zresztą widać to najlepiej po tym, w jak wielu sytuacjach mogą je zastąpić osoby świeckie, na przykład katechizując, wyjeżdżając na misje, prowadząc domy wychowawcze czy domy opieki. Do tego nie są potrzebne osoby konsekrowane.
Zatem ich wyróżnikiem musi być coś innego. Tożsamość. Ich otaczająca modlitwą wszystko i wszystkich obecność. A to należy nieraz przypominać również osobom konsekrowanym, które w swojej starości, chorobie i fizycznej nieudolności czują się niepotrzebne i zepchnięte na margines Kościoła. Z biografii świętych wiemy przecież, że Bóg najlepiej posługuje się właśnie tymi, którzy już nic z siebie sami dać nie mogą.
W Dniu Życia Konsekrowanego, ale nie tylko, wracam myślami do pewnego niemieckiego zakonnika, którego bardzo cenię i podziwiam, o. Chryzostoma ze Zgromadzenia Misjonarzy z Mariannhill. Za co go cenię i podziwiam? Za to, że posługuje najuboższym w jednym z niebezpiecznych zakątków Afryki? Nie, on już do Afryki, skąd pochodzi jego zgromadzenie, nie pojedzie. Od kilku lat mieszka w domu misjonarzy emerytów w małym miasteczku na południu Niemiec. Ma 84 lata. Jego pokoik to trzy metry na cztery. Większość książek, które tak bardzo lubił czytać, nie zmieściła się tam. Zresztą tak jak większość pamiątek z różnych miejsc, w których posługiwał.
Ojciec Chryzostom nie chodzi. Jednak codziennie rano pielęgniarz przenosi go z łóżka na szezlong i pomaga mu nałożyć habit. Na tym szezlongu o. Chryzostom spędza cały dzień, w habicie i z krzyżem misyjnym na piersiach. Po prawej stronie ma stolik, który służy mu za ołtarz do sprawowania Mszy Świętej. Po lewej stronie, na drugim stoliku, znajduje się telefon stacjonarny, radio, Pismo Święte, brewiarz i różaniec, czyli narzędzia jego obecnej posługi misyjnej. Ojciec Chryzostom spędza dzień na modlitwie, lekturze duchowej i odbieraniu telefonów. Słucha też radia, aby być na bieżąco z wydarzeniami z życia Kościoła. Czasem ktoś go odwiedza osobiście, zazwyczaj aby się wyspowiadać. On ma dla wszystkich czas. Nic go nie goni. Ostatnio dzwonił jego dawny wychowanek, aby prosić o modlitwę, bo właśnie wstąpił do seminarium duchownego. Kiedy zapytać o. Chryzostoma o zdrowie, samopoczucie, warunki w domu seniora – zawsze odpowiada: „Wszystko jest w porządku. Ale powiedz, co u ciebie?”.
Raz spytałam, czy mu nie żal tych chwil, kiedy był taki aktywny, jeździł na misje, głosił rekolekcje, katechizował. Odpowiedział tylko: „To jest teraz moje miejsce w Kościele”. Te słowa zapadły mi głęboko w pamięć. Każdy z nas ma swoje miejsce w Kościele, niepowtarzalne i potrzebne.
Co? Gdzie? Kiedy?
