W nocy z 9 na 10 listopada wraz z innymi młodzikami wspiąłem się na mur przed Bramą Brandenburską, mając przed oczami widok na wschodni Berlin. Następnie poszliśmy na punkt graniczny między zachodnią i wschodnią częścią stolicy, zwany Checkpoint Charlie, by tam witać podjeżdżające z NRD trabanty. Euforia była po obu stronach. Nikt jeszcze nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Później ludzie zaczęli rzucać się z młotkami na betonowy mur, podczas gdy wojsko ani nie strzelało, ani nawet nie przeszkadzało, gdyż zupełnie nie wiedziało, co ma robić. Było tak samo zdezorientowane jak jego komunistyczni przywódcy. A przecież wcześniej ilu ludzi zostało zastrzelonych w czasie ucieczki ze wschodniej części stolicy do zachodniej, na przykład w czasie przeprawy przez rzekę Sprewę.
Okazuje się jednak, że pamięć ludzka jest krótka. Oto po dwudziestu pięciu latach od tamtej chwili, od odzyskania niepodległości przez wschodnie Niemcy, jedyna ówczesna NRD-owska partia, która nadal istnieje pod nazwą Lewica (Die Linke), właśnie przejęła władzę we wschodnim landzie Turyngia. Zawiązała koalicję z socjaldemokratami (SPD) i zielonymi, wystawiając swojego premiera landu Bodo Ramelowa. Swoją drogą, jest to człowiek określający się jako chrześcijanin z Zachodu. Z okazji jubileuszu upadku muru berlińskiego Die Linke informuje, że ówczesna NRD nie była wcale bezprawnym państwem. Zresztą, do samego końca partia ta protestowała przeciw zjednoczeniu Niemiec. Chciałoby się tylko zapytać nowego premiera Turyngii, skąd się w takim razie brały te ucieczki z „raju” na stronę RFN, nieraz przypłacane życiem?
Ci, którzy porzucali własne domy i mieszkania, niczego ze sobą nie zabierając, aby w jakiś nielegalny sposób lub też przez ambasadę RFN w Warszawie, Pradze czy Budapeszcie, przedostać się na zachodnią stronę, aż za dobrze znają odpowiedź. Obecnie jednak coraz więcej Niemców zaczyna dostrzegać, że to, co wydawało im się dotąd wolnością, coraz bardziej przypomina życie w totalitarnym systemie, niosącym ogromne zagrożenia także w sferze prywatnej. Już nawet tak lewicowe gazety jak „Der Spiegel” i „Süddeutsche Zeitung” biją na alarm w sprawie seksedukacji dzieci w szkołach. Z drugiej jednak strony atakowanie rodziny poprzez obalanie wszelkich tabu dotyczących seksualności jest przecież lewicowym pomysłem.
Innym tematem, który pojawia się w związku z jubileuszem, jest sprawa imigrantów. Po tym, jak wielu lewicowych polityków przez całe dziesięciolecia postulowało, aby Niemcy były krajem imigracyjnym, stało się to faktem. Az 16 milionów osób żyjących w Niemczech ma podłoże imigracyjne – to 20 proc. społeczeństwa, co trzecie dziecko pochodzi z rodziny imigrantów. Łatwo więc sobie wyobrazić, jak będą wyglądały uroczystości z okazji 50-lecia upadku muru berlińskiego. Przecież imigranci w ogóle nie będą interesować się historią Niemiec, a ci, którzy patrzą na to wydarzenie z lewicowej perspektywy, stwierdzą, że mur był potrzebny dla zatrzymania kapitalizmu.
A co ja zrobię z tej okazji za kolejne ćwierć wieku? Zresztą, nikt mi nie uwierzy, że wtedy stałem na murze, bo przecież nie mogę tego potwierdzić żadnym „selfie”.
 | Stefan Meetschen |
Co? Gdzie? Kiedy?
