Ostatnia bitwa

Wśród moich ulubionych książek jest „Ostatnia bitwa” wieńcząca siedem tomów „Opowieści z Narnii” C.S. Lewisa. Powróciłem do niej niedawno, bo to doskonałe przygotowanie do świętowania Wielkiej Nocy. Książka opowiada bowiem o ostatecznym zwycięstwie dobra nad złem i życia nad śmiercią. W bajkowej formie autor przekazuje prawdy chrześcijańskiej wiary. Czyni to w sposób głęboki i zaskakujący świeżością spojrzenia.

W „Opowieściach z Narnii” kluczową, choć tajemniczą i często jakby nieobecną, postacią jest Aslan, wspaniały lew. Łatwo w nim rozpoznać symbol Zbawiciela i Stwórcy. Mieszkańcy Narnii wspominają wielkie dzieła Aslana i czekają na jego powrót. Najpierw jednak pojawia się oszust, szympans Krętacz, który przebiera poczciwego, ale niewiele rozumiejącego osiołka Łamigłówka w lwią skórę i pokazując go z daleka przy słabym świetle, każe wierzyć mieszkańcom Narnii, że to Aslan przybył i przekazuje swą wolę za jego – Krętacza – pośrednictwem. Podstępny szympans czyni wiele zamieszania i zła. W żadnej epoce nie brakuje krętaczy, którzy tworzą fałszywych bogów i każą oddawać im pokłon. W XXI wieku owych bożków zdaje się być niekiedy więcej niż w ciemnych ponoć wiekach średniowiecza. O krętaczach tworzących lub czyniących się fałszywymi bogami, by zwodzić całe narody, mówi już Księga Apokalipsy, tyle że nazywa ich Bestiami.
Jedno z kłamstw polegało na mówieniu, że Aslan jest tym samym co Tasz, a ten był bóstwem czczonym przez lud Kalormeńczyków, a właściwie demonem, o którym mówiono, że ma cztery ręce i głowę szakala. „Tasz jest Aslanem. Aslan jest Taszem” – wrzeszczał szympans Krętacz tak, że na koniec zaczęto mówić o bogu Taszlanie. Zrównywanie Boga z bożkami i demonami, rozprawianie, że każdy ma swego boga i że wszyscy bogowie są w gruncie rzeczy tym samym, to jeden z elementów współczesnych ideologii lewicowo-liberalnych. Wiadomo, że w takim pomieszaniu z poplątaniem łatwiej manipulować ludźmi i wciskać im „jedynie słuszne idee”.

W kluczowym momencie „Ostatniej bitwy”, kiedy niegodziwość zdaje się przeważać, pojawia się prawdziwy Aslan, który zwycięża zło i stwarza nową wieczną Narnię. Wejść do niej można jednak tylko przez jedne drzwi, przy których stanął Aslan w taki sposób, że każde przechodzące stworzenie musiało spojrzeć mu w oczy. „U jednych wyraz twarzy zmienił się nagle okropnie: pojawiły się nienawiść i przerażenie. […] Natomiast inne stworzenia spojrzały w twarz Aslana z miłością, choć niektóre z lękiem”. Stanęły one po prawicy Aslana. Te pierwsze natomiast znikły w czarnym cieniu i nikt nigdy ich nie widział. Szczególny był przypadek karłów, które powtarzały, że nikomu nie dadzą się oszukać – ani Taszowi, ani Aslanowi – i że „karły należą tylko do karłów”. Aslan stworzył wokół nich piękny świat, ale karły wciąż myślały, że siedzą w starej, brudnej stajni. „Nie pozwalają sobie pomóc. Wybrali przebiegłość zamiast wiary. Choć więzienie istnieje tylko w ich wyobraźni, to naprawdę są w nim zamknięci” – stwierdził Aslan.

Nowa Narnia była krajem głębszym, a każda rzecz znaczyła jakby więcej. To, co w starej Narnii było rzeczywiście ważne i piękne, było obecne także w nowej, ale jako jeszcze ważniejsze i piękniejsze. W nowym świecie wnętrze jest zawsze większe od tego, co na zewnątrz, im wchodzi się w niego głębiej, tym większe stają się przestrzenie i tym więcej jest do odkrycia. W porównaniu z nową Narnią życie w starej zdawało się zaledwie niewyraźnym snem. A wszelkie przygody zaledwie okładką opowieści.

Zmartwychwstały otwiera nam drzwi, przez które możemy wejść do nowego świata, w którym rozpoczniemy Wielką Opowieść, „jakiej nikt jeszcze na ziemi nie czytał – opowieść, która trwa wiecznie, w której każdy rozdział jest lepszy od poprzedniego”. Alleluja!

Dariusz Kowalczyk SJ dkowalczyk(at)jezuici.pl Idziemy nr 16 (448), 20 kwietnia 2014 r.