Jednym Malta kojarzy się z wypoczynkiem na plaży, innym z katolicką wyspą, gdzie chrześcijaństwo dotarło dzięki św. Pawłowi. Liczne pielgrzymki organizowane do tego kraju objeżdżają wyspę śladami Apostoła Narodów, zatrzymując się w miejscach, które naznaczył swoją obecnością.
Przez lata to małe państewko uważane było za ostoję katolicyzmu, gdzie odsetek katolików przekraczał 95 proc. obywateli, a w 2005 r. jeszcze 52 proc. Maltańczyków uczestniczyło w niedzielnej Mszy świętej. W 2017 r. 84,4 proc. społeczeństwa deklarowało się jako katolicy, podczas gdy w niedzielnej Eucharystii uczestniczyło 37 proc.
Przewiduje się, że do 2040 r. odsetek ten spadnie do 10 proc. W ciągu ostatnich kilku lat, odkąd w 2013 r. władzę przejęła od chadeków centrolewicowa Partia Pracy, Malta stała się jednym z najbardziej liberalnych światopoglądowo członków Unii Europejskiej.
Wszystko zaczęło się w 2011 r., od referendum dotyczącego legalizacji rozwodów, które do tego czasu były na Malcie zakazane. Tym samym kraj ten stał się ostatnim państwem w Unii Europejskiej, w którym zalegalizowano rozwody.
W 2014 r. rząd zalegalizował również związki cywilne osób tej samej płci, a w 2017 r., miesiąc po wygranych wyborach, parlament w La Valletcie, także dzięki głosom chadeków, przegłosował małżeństwa osób tej samej płci – z tylko jednym głosem przeciw.
Jednocześnie Malta pozostaje jedynym krajem w Europie, w którym obowiązuje całkowita ochrona życia poczętego. Oznacza to, że aborcja jest całkowicie zakazana i ciężarnej kobiecie grozi za nią kara więzienia do trzech lat. W połowie maja br. rozpoczęły się jednak kroki zmierzające do obalenia tego ostatniego przyczółka chrześcijaństwa na wyspie, kiedy to niezależna posłanka Marlene Farrugia przedstawiła w parlamencie Malty projekt ustawy o legalizacji aborcji.
I tu nastąpiła niespodziewana reakcja zarówno prezydenta Malty, jak i premiera. Prezydent George Vella, który z zawodu jest lekarzem, oświadczył w wywiadzie dla „Malta Independent”, że nie podpisze ustawy legalizującej aborcję podczas swojej kadencji. Dodał, że wolałby raczej podać się do dymisji niż podpisać się pod taką ustawą. „Albo się zabija, albo się nie zabija, nie ma czegoś takiego jak śmierć połowiczna”, oświadczył prezydent.
Już w 2019 r., kiedy Vella został wybrany na prezydenta, stwierdził, że nigdy nie podpisze ustawy legalizującej zabijanie nienarodzonych dzieci. Także premier Malty Robert Abela, lider Partii Pracy, otwarcie deklaruje się jako obrońca życia.
Również metropolita maltański abp Charles Scicluna wyraził w mocnych słowach swoje poparcie dla prezydenta: „Módlmy się, aby łono matki pozostało miejscem życia, a nie miejscem, gdzie dochodzi do zabójstw”. Od wielu lat wywierana jest na Maltę presja w kwestii zalegalizowania aborcji.
Kraj ten był wręcz oskarżany o stosowanie tortur wobec kobiet, gdyż nie tylko nie zezwala kobiecie na zabicie dziecka w swoim łonie, ale w dodatku ją za to karze. Jednakże ok. 400 kobiet, które co roku wyjeżdżają z Malty za granicę, aby dokonać aborcji, w praktyce nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji.
I choć ustawa aborcyjna ma niewielkie szanse, by zostać przyjęta przez parlament – bowiem i Partia Pracy, i Partia Narodowa zdecydowanie sprzeciwiają się legalizacji aborcji – to z pewnością rozpoczęła się debata o możliwości jej dopuszczenia. Niestety, jest to znany na całym świecie schemat wprowadzania zmian. Publiczna „debata” służy ni mniej ni więcej jak urobieniu społeczeństwa. Miejmy nadzieję, że w tym wypadku sami rządzący nie ulegną presji i będą wytrwale chronić życie.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
