Polskość i katolicyzm

Pewien internauta zacytował Romana Dmowskiego: „Katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości, zabarwieniem jej na pewien sposób, ale tkwi w jej istocie, w znacznej mierze stanowi jej istotę. Usiłowanie oddzielenia u nas katolicyzmu od polskości, oderwania narodu od religii i od Kościoła jest niszczeniem samej istoty narodu”. Na co pewien zakonnik odpowiedział zdecydowanie: „Katolicyzm nie jest istotą polskości. Wielu Polaków nie podziela naszej wiary (jak sam Dmowski) i nie są przez to gorszymi Polakami. Niszczące jest zaś instrumentalne wykorzystywanie religii do celów politycznych. Jako katolicy nie powinniśmy dać się w to wciągać”.

Przypominają się tutaj słowa Prymasa Tysiąclecia: „Jeśli przyjdą zniszczyć ten Naród, zaczną od Kościoła, gdyż Kościół jest siłą tego narodu”. Kardynał Stefan Wyszyński też był przekonany, że nie ma polskości bez Kościoła katolickiego. Czy z tego wynika, że Prymas uważał, iż niekatolik, protestant, prawosławny lub ateista nie może być w pełni Polakiem? Oczywiście tak nie myślał. Wszak w naszej historii nie brakuje wybitnych Polaków, którzy byli wielkimi patriotami, choć nie wyznawali wiary katolickiej. Sam Dmowski, jak zauważył zacytowany zakonnik, nie wyciągając jednak z tego logicznych wniosków, miał różne okresy w swoim życiu. Przez większość swego życia był raczej agnostykiem, nie przyjmował sakramentów. Dopiero pod koniec życia powrócił do katolickich praktyk religijnych. Ale zawsze był polskim patriotą, walczącym o niepodległość ojczyzny. Jest zatem oczywiste, że jego słów o katolicyzmie, który jest istotą polskości, nie należy interpretować w ten sposób, że niekatolicy są „gorszymi Polakami”.

Tysiącletnie dzieje Polski od początku, czyli od tzw. chrztu Polski, związane są z katolicyzmem. I nie można wyobrazić sobie Polski bez katolickiego dziedzictwa, tak jak nie można wyobrazić sobie Izraela bez judaizmu, a Rosji bez prawosławia. Można wyobrazić sobie jakiś inny kraj nad Wisłą, ale bez katolicyzmu po prostu nie byłaby to Polska. I nie można wyobrazić sobie przyszłości Polski, dalszego jej istnienia bez katolickiej wiary i związanych z nią obyczajów. Można natomiast wyobrazić sobie jakieś skolonizowane państewko zarządzane przez Brukselę, Berlin i Moskwę, w którym nie ma już procesji Bożego Ciała, ale za to wszędzie są marsze dumy tzw. mniejszości seksualnych, a aborcja jest dostępna przez cały okres ciąży. Tyle że to nie byłaby już Polska, tylko zupełnie coś innego, nawet jeśli dalej używano by słowa „Polska”. Miał więc rację kard. Wyszyński, że ci, którzy będą chcieli zniszczyć polskość, zaczną od Kościoła. To już dzieje się na naszych oczach.

Dmowskiemu zarzucano, że wykorzystywał religię do celów politycznych. Nie jestem znawcą pism Dmowskiego, ale jeśli rozumiemy politykę jako troskę o dobro wspólne i o polskość, to nie sposób abstrahować od Kościoła katolickiego. Stwierdzenie, że katolicyzm w pewien sposób należy do istoty dziejów i tożsamości Polski, nie jest instrumentalnym wykorzystywaniem Kościoła. To stwierdzenie faktu. „Postępowi” katolicy raz po raz rozdzierają szaty, że w Polsce istnieje jakiś sojusz tronu (partii) z ołtarzem. Oczywiście mają na myśli ugrupowania prawicowe, konserwatywno-narodowe. Bo już publiczne mizdrzenie się jakiegoś duchownego do liberałów i skrajnej lewicy nie jest złym sojuszem, lecz wyrazem otwartości. Tymczasem jeśli dziś Kościołowi w Polsce i na świecie grozi polityczna instrumentalizacja, to jest to przede wszystkim instrumentalizacja ze strony sił liberalno-lewicowych. Przykro patrzeć, jak katolicy są wciągani w różne postępowe ideologie i w neomarksistowsko-liberalne rozumienie pojęć, jak np. tolerancja, równość, inkluzywizm, różnorodność, zrównoważony rozwój. Tak! „Nie powinniśmy dać się w to wciągać”. Tylko obyśmy wiedzieli, czym jest owo „to”.