– Pani Ambasador Suchocka zostawi po sobie w Rzymie bardzo dobre wspomnienie, i to nie tylko w sferach kościelnych czy Kurii Rzymskiej, ale także wśród ambasadorów innych państw. Często dostrzegałem, że jest ona bardzo szanowana w gronie korpusu dyplomatycznego – stwierdził kard. Zenon Grocholewski, wskazując jednocześnie na trzy cechy pani Suchockiej: gościnność, roztropność, bogate życie duchowe i pobożność. A prof. Stanisław Grygiel, zasłużony senior środowiska polskiego w Rzymie, dodaje: „Wiem od wielu ambasadorów, że była dla nich punktem odniesienia. Wzorowali się na niej, prosili ją o radę. Byli świadomi bogactwa jej doświadczeń i przemyśleń”. Żona profesora, Ludmiła Grygiel, zauważa, że pani Suchocka podczas swej misji w Rzymie objawiła wiele talentów, które można by nazwać formą „geniuszu kobiecego”.
Ambasada przy Stolicy Apostolskiej była dzięki Hannie Suchockiej rzeczywiście miejscem gościnnym, wręcz familijnym. Spotykali się tam Polacy i przyjaciele Polski przy różnych, państwowych i religijnych, okazjach. Ambasador organizowała koncerty, wystawy, a niekiedy także wspólną modlitwę, jak w dniach po katastrofie smoleńskiej. Wspaniałą, rodzinną atmosferę tworzyła pani ambasador podczas spotkań bożonarodzeniowych, najpierw w gronie międzynarodowo-ambasadorskim, a potem bardziej w gronie polskim i kościelnym. Polacy cieszyli się, że jest takie miejsce, w którym można połamać się opłatkiem, poznać się, zjeść śledzika, długo i głośno pokolędować. A inni mogli poznać polskie tradycje i w nich uczestniczyć. Kiedyś na jednym ze spotkań zostałem dłużej w gronie kilkunastu osób. Na propozycję pani ambasador zakończyliśmy dzień wspólną modlitwą, odmawiając pięć dziesiątek Różańca.
Pobożność Hanny Suchockiej była dla mnie zawsze budująca. Żadnej sztuczności, nic na pokaz. Po prostu ugruntowana wiara katolicka, która znajdowała wyraz nie tylko w regularnej obecności na liturgicznych uroczystościach papieskich, ale także w innych praktykach, jak na przykład nawiedzanie podczas Wielkiego Postu tzw. kościołów stacyjnych Wiecznego Miasta. Owocem tego ostatniego doświadczenia jest piękna książka „Rzymskie pasje”, w której Hanna Suchocka oprowadza czytelnika po rzymskich kościołach, dzieląc się wiedzą na temat historii i sztuki, a także duchowym doświadczeniem. W książce tej jest zawarta – jak to powiedziała sama ambasador w rozmowie z papieżem Franciszkiem – jej „miłość do kościołów rzymskich, do wczesnego chrześcijaństwa”.
Dłużej mogłem porozmawiać z ambasador Suchocką przy okazji przeprowadzania z nią wywiadu dla „Życia Duchowego” (68/2011). Pretekstem do tej rozmowy była beatyfikacja Jana Pawła II. „Za jego wstawiennictwem modlę się codziennie” – powiedziała wówczas ambasador. I dodała, że modli się często także za wstawiennictwem św. Ignacego Loyoli i Franciszka Ksawerego. Trzeba bowiem wiedzieć, że w budynku, w którym mieści się polska ambasada, w XVI wieku mieszkali pierwsi jezuici. To z tego właśnie domu wyruszyli w różne strony świata pierwsi jezuiccy misjonarze, w tym najbardziej znany, św. Franciszek Ksawery, który udał się do Indii w 1540 roku.
Nowym ambasadorem Polski przy Stolicy Apostolskiej będzie Piotr Nowina-Konopka. Mamy nadzieję, że wnosząc nowe elementy, zaczerpnie nie raz z dorobku i doświadczeń swej poprzedniczki.
 | Dariusz Kowalczyk SJ |
Co? Gdzie? Kiedy?
