Piękny rok nam się zapowiada pod względem jego patrona. Tak jak ubiegłemu rokowi patronował św. Jan Paweł II, tak 2021 będziemy przeżywać pod skrzydłami sługi Bożego – a liczymy, że wkrótce błogosławionego – kard. Stefana Wyszyńskiego.
I to zarówno na poziomie państwowym – jako że tak postanowił Sejm RP, uzasadniając w uchwale: „Prymas Tysiąclecia w swojej działalności kapłańskiej zwracał uwagę na przyrodzoną godność człowieka, z której wypływają wszelkie jego prawa” – jak i na poziomie kościelnym, przygotowując się do jego beatyfikacji. 2021 rok to także czas rocznic związanych z Prymasem: w maju będziemy obchodzić 40. rocznicę jego śmierci, a w sierpniu – 120. rocznicę urodzin. Zarówno te daty, jak i oczekiwanie na beatyfikację zobowiązują nas do pogłębienia wiedzy o życiu i nauczaniu tego wielkiego Polaka. Dla starszych będzie to powrót pamięcią do czasów, kiedy Prymas żył, głosił homilie, odwiedzał parafie. Dla młodszych zaś może to być fascynująca przygoda odkrywania nieznanych cech Prymasa. Utarł się bowiem pewien wizerunek, zwłaszcza w młodszym pokoleniu, że kard. Wyszyński był surowym, posągowym moralistą, mówiącym archaicznym językiem, zakorzenionym w skostniałej tradycji Kościoła, przeciwnym wszelkim zmianom i reformom.
Taki obraz Prymasa pokutuje również za granicą. A okazuje się, że nic bardziej mylnego. Już nawet pobieżne zapoznanie się z licznymi publikacjami na temat Prymasa Wyszyńskiego, które pojawiły się w ostatnim czasie, pozwala odkryć, że był to człowiek wyprzedzający swoje czasy! I to nie tylko w Kościele w Polsce, ale nawet w Kościele na Zachodzie. Prymas Wyszyński miał cechy prawdziwego pioniera i prekursora w wielu dziedzinach: katolickiej nauce społecznej, etyce pracy, godności człowieka, wolności religijnej, wolności słowa, a także w podejściu do kobiet i docenienia ich w kościelnych instytucjach. Tym samym swoją działalnością wyprzedzał postulaty Soboru Watykańskiego II. Jego zdolność łączenia starego z nowym była imponująca i oddziałuje w Kościele w Polsce do dziś.
Prymas Wyszyński stale inspiruje w tym, jak łączyć nowoczesność z poszanowaniem tradycji. W kwestii charakteru był człowiekiem sympatycznym, uczuciowym, wczuwającym się w potrzeby innych. Do kleryków zwracał się „synu”. Znam wiele anegdot z opowieści mojego wuja, ks. Jana Wolskiego, któremu Prymas udzielał święceń kapłańskich. Przebija z nich dobry, ciepły człowiek, ale stanowczy w swoich poczynaniach. Z moim wujem i naszą rodziną szybko nawiązała się nić porozumienia, gdyż wuj pochodził z Urli – ukochanego przez Prymasa letniska pod Warszawą, gdzie mały Stefek przyjeżdżał z mamą na wakacje. Ilekroć już jako prymas odwiedzał najpierw kaplicę, a potem kościół parafialny pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Urlach, spotykał się z rodziną wuja, czyli moją babcią i moją mamą – matką i siostrą wuja. Pewnego razu moja wówczas piętnastoletnia mama miała po uroczystościach podać księdzu Prymasowi tort. Gdy niosła go do stołu, tort zsunął się z tacy i o mało nie spadł na podłogę. Prymas łagodnie rzekł do mamy: „Nie przejmuj się, dziecko, poradziłaś sobie”.
Te wizyty Prymasa w Jadowie i Urlach mama wspomina do dziś: „Był ukochany przez ludzi, oczekiwany, niemal jakby sam Pan Jezus zstąpił z nieba. W czasie gdy wygłaszał homilię, ludzie klękali”. Już wtedy czuli, że to święty. Co by powiedział, patrząc na swój umiłowany kraj teraz? Pewnie byłby smutny, ale nie machnąłby ręką. Zakasałby rękawy i z Bożą pomocą przystąpił do odbudowy chrześcijańskiego życia w naszej Ojczyźnie. Jego wstawiennictwo w niebie, przykład życia i nauczanie są nam teraz bardziej potrzebne niż kiedykolwiek.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
