Teraz decyduje się przyszłość

Dwa orzeczenia sądów wlały nieco otuchy w serca patriotycznie zaangażowanych Polaków. Najpierw Sąd Najwyższy jednoznacznie rozstrzygnął, że „Ślązaków nie można uznać za odrębny naród” i odmówił rejestracji Stowarzyszeniu Osób Narodowości Śląskiej. Jednoznacznie przy tym przywołał ustawę zasadniczą, stwierdzając: „Dążenie do uzyskania autonomii i poczucia pełnego władztwa osób »narodowości śląskiej« na terenie Śląska należy ocenić jako dążenie do osłabienia jedności oraz integralności państwa polskiego”, czyli działanie sprzeczne z konstytucją.

Kilka dni później Sąd Apelacyjny oddalił wniosek posłów Twojego Ruchu, domagających się usunięcia krzyża z sali sejmowej. Werdykt stwierdza, że „obecność krzyża w Sejmie nie narusza dóbr osobistych”, „eksponowanie krzyża w miejscach publicznych wchodzi w zakres dopuszczalnego uzewnętrzniania uczuć religijnych”, a krzyż „jest symbolem religijnym, ale nie można pomijać jego znaczenia jako symbolu kultury i tożsamości narodowej”.

Werdykty cieszą, i słusznie. Są jeszcze sędziowie, i to w sądach najważniejszych, którzy bronią zdrowego rozsądku i polskiej racji stanu. Tak, obrona krzyża to również racja stanu, ponieważ jeżeli dopuścimy do zniszczenia kultury chrześcijańskiej, podważymy fundamenty Polski. Ale jednocześnie korzystne wyroki nie mogą nas usypiać. Prawo, zwłaszcza jego interpretacje, zawsze są bowiem refleksem świadomości społecznej. Mogą przyjść czasy, gdy na podstawie tych samych ustaw i tej samej konstytucji Sąd Najwyższy przyklaśnie i separatyzmowi działaczy RAŚ, i pogańskim palikotowcom. Przecież w krajach zachodnich sędziowie dopuszczają np. do „małżeństw” homoseksualnych, przechodząc do porządku dziennego i nad duchem konstytucji, i nad konkretnymi ustawami, i – często – nad wolą większości obywateli. Ideologizacja życia publicznego nie omija sądownictwa – wręcz przeciwnie, często znajduje się ono w forpoczcie agresji. Nie ma co liczyć, że „marsz przez instytucje”, który lewica praktykuje na Zachodzie od kilkudziesięciu lat, a w Polsce od kilkunastu, ominie akurat polskie sądy.

Trzeba więc powtarzać gdzie się da: społeczeństwo tradycyjne, z jego normami i wartościami, jest obiektem agresji. Wielu przyzwoitych ludzi sądzi, że jest w stanie powstrzymać agresorów przynajmniej w odniesieniu do własnej rodziny. Że owszem, za płotem zepsucie i grzech, ale u nas po staremu, po katolicku. Tacy ludzie często nie robią w sferze publicznej nic, inwestując cały czas i cały wysiłek w rodzinę. To jednak oczywiście droga donikąd, a ofensywa ideologii gender jest tu ostatnim dzwonkiem. Cóż z tego, że w naszym domu mama to mama, a tata to tata, skoro w przedszkolach już zmusza się chłopców do przebierania się w sukienki? Że to wciąż nieobowiązkowe? Jakoś już obowiązkowe. Rodzice czwórki dzieci z Rybnika, którzy się sprzeciwili tej praktyce, w końcu wywalczyli przeniesienie maluchów do innej grupy, ale za cenę wejścia w konflikt, zatrucia relacji z dyrekcją itp. Ilu rodziców tej ceny nie zapłaci i dla świętego spokoju odpuści?

Homoseksualni aktywiści krzyczą do protestujących katolików: „wasze dzieci będą takie jak my!”. I nie żartują. Jeśli nie chcemy, by nasze dzieci paradowały przebrane za „trzecią płeć”, musimy działać. Nawet niewielka aktywność ma sens. Jeżeli skrzykniemy kilka osób, powołamy lokalny komitet czy stowarzyszenie, i wyślemy choćby list protestacyjny do dyrektora szkoły, do burmistrza, do lokalnej gazety – to już jest coś. Każda działalność zostawia ślad. I ta zła, i ta dobra.

Jacek Karnowski Autor jest redaktorem naczelnym tygodnika wSieci Idziemy nr 51/52 (432), 22/29 grudnia 2013 r.