Bieżący rok naznaczony jest wyborami prezydenckimi potężnej „trójcy” Unii Europejskiej, których wyniki ukazują ciekawą tendencję.
Otóż z końcem stycznia na urząd prezydenta Włoch ponownie został wybrany Sergio Mattarella, któremu włoska prasa nadała przydomek „prawdziwego katolika” lub „mocnej osobistości katolickiej” pod względem wiary i kultury. Reelekcja 80-letniego Mattarelli gwarantuje stabilność rządu Mario Draghiego, zagrożoną ciągnącym się konfliktem. Prezydent Włoch nie kryje się ze swoją wiarą i przy różnych okazjach do niej nawiązuje. Uważa też, że religia jest ważna dla budowania wspólnoty europejskiej. Mówił o tym wyraźnie podczas jubileuszu 50-lecia Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) we wrześniu ubiegłego roku, kiedy stwierdził, że „czynnik religijny” zyskuje w Europie coraz większe znaczenie dla budowania zjednoczonej i solidarnej wspólnoty, troszczącej się o życie każdego człowieka. Przyznał również, że „duchowni krajów europejskich mają do odegrania istotną rolę, pomagając obudzić uśpioną wrażliwość i stymulując szeroko zakrojoną i owocną debatę publiczną, która dotyka aspektów kluczowych dla przyszłości naszej Europy i całego świata”. To mocne i krzepiące słowa ze strony europejskiego polityka, biorąc pod uwagę obecne ataki na księży. Prezydent Mattarella jako „społecznie zaangażowany katolik” – jak określają go włoskie media – jest również zafascynowany nauczaniem papieża Franciszka, o czym niejednokrotnie otwarcie mówił.
Kolejny nowy-stary prezydent, dla którego wiara chrześcijańska również jest podstawą działań – jak sam twierdzi – to Frank-Walter Steinmeier, 13 lutego ponownie wybrany na głowę państwa niemieckiego. 66-letni Steinmeier rozpocznie drugą kadencję 19 marca. Podczas zaprzysiężenia przed pięciu laty nie pominął formuły „tak mi dopomóż Bóg” – w przeciwieństwie do nowego kanclerza Niemiec Olafa Scholza.
Ten „przekonany i przekonujący chrześcijanin” – jak zwą go niemieckie media – kalwinista, napisał w 2013 r., będąc liderem partii SPD: „Moja wiara daje mi pewność w moich działaniach”. „Dzięki wierze wiem, że nie muszę zbawiać całego świata, a mimo to mogę odważyć się na podjęcie niezbędnych kroków, by zrealizować swoje pomysły”, dodał. I temu Steinmeier pozostał wierny, pełniąc potem funkcję federalnego ministra spraw zagranicznych, a następnie głowy państwa. Steinmeier cieszy się też dużym poparciem społecznym i politycznym. Jest powszechnie lubiany przez swoich rodaków: styczniowy sondaż wykazał, że zdaniem 86 proc. Niemców wykonuje on swoją pracę „raczej dobrze”. Pod koniec 2010 r. oddał nerkę swojej żonie, czym zyskał sobie powszechne uznanie, ale skomentował to jedynie: „To nie jest ani bohaterstwo, ani prezent dla mojej żony”.
Można by polemizować, czy to wszystko ma znaczenie, skoro charakter urzędu prezydenta w tych państwach jest głównie reprezentacyjny. Ale ma. Osoby cieszące się dużym autorytetem, pełniąc najwyższy urząd w państwie, kształtują przez to opinię publiczną, a ich rola wzrasta w przypadku konfliktów wewnątrz koalicji rządowych. Dlatego nie jest bez znaczenia, kto piastuje urząd prezydenta.
W tej perspektywie zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w przypadku Francji, gdzie pierwsza tura wyborów prezydenckich odbędzie się 10 kwietnia. Z ostatnich sondaży wynika, że kandydujący na drugą kadencję Emmanuel Macron może spodziewać się w pierwszej turze 24-procentowego poparcia, co oznacza spadek w stosunku do poprzednich sondaży. Niemniej agenda polityczna Macrona i podstawy jego działań zdecydowanie różnią się od tych, którymi kierują się jego odpowiednicy na urzędzie we Włoszech i w Niemczech. „Laickość jest kardynalną wartością naszego kraju” – to jego stwierdzenie mówi chyba wszystko.
Co? Gdzie? Kiedy?
