Wrogowie "Przyjaciół"

Od kiedy na Netfliksie pojawił się popularny w latach 90. serial o grupie nowojorskich przyjaciół pod tytułem „Przyjaciele” właśnie, w komentarzach zawrzało od opinii – niekoniecznie pozytywnych, choć to rzecz, jak to się mówi, kultowa.

Widzowie nagle oskarżyli go o brak różnorodności na tle rasowym, homofobię i seksizm. W obsadzie przeszkadza im, że – choć to multikulturowy Nowy Jork, nie ma tam ani jednego bohatera innego niż biały. Homofobia, której dopatrzono się w żartach Chandlera, odreagowującego w ten sposób transseksualizm swojego ojca, to kolejny zarzut. Dość „niefrasobliwe” podejście do kobiet Joyea każe uznać go za seksistę. Wreszcie młodzieńcza otyłość Moniki uznana została za dyskryminację osób z nadwagą. Za zdrowy objaw zdiagnozować można chyba za to negatywną ocenę jej związku ze starszym od siebie mężczyzną.

A teraz popatrzmy na to szczegółowiej. Kto dobrze pamięta serial wie, że syna jednego z bohaterów wychowują dwie lesbijki. A tu zarzuty o homofobię... A że nie ma ciemnoskórego bohatera? Że gruba Monika? A gdyby za głównego bohatera dać ciemnoskórego grubaska, byłaby to dyskryminacja grubych czy ciemnoskórych? A może grubych ciemnoskórych? Czy może raczej usatysfakcjonowałoby to zwolenników równości?

Zostawmy jednak te dywagacje. W "Przyjaciołach" dochodziło do rozmiękczania pewnych postaw, by z nimi oswoić – jak ze wspomnianym związkiem homoseksualnym choćby. I oswojono. To, co dwie dekady temu traktowaliśmy jako coś nie do pomyślenia, dziś jest mniej lub bardziej pożądaną codziennością.

Teraz, zamiast rozwodzić się nad serialem sprzed 20 lat, równie trzeźwym okiem warto przyjrzeć się temu, co się nam wciska we współczesnych. Nawet rodzimych, wydawałoby się – konserwatywnych.