Z jaką nadzieją w nowy rok?

Ech! Jak ten czas leci! Wiem, wiem – to brzmi banalnie. Ale przecież wyraża prawdę, której doświadcza wielu z nas. Przypominam sobie, jak w latach 70. pani od plastyki w podstawówce dała nam zadanie wyobrażenia sobie i namalowania świata w roku 2000. Wówczas ta data wydawała się baaardzo odległa. Większość z nas narysowała jakieś statki kosmiczne albo futurystyczne miasta z latającymi taksówkami. Mamy rok 2025, a taksówek latających jak nie było, tak nie ma. Są za to coraz większe korki. Loty kosmiczne, choć się rozwijają, to jednak nie zaprzątają wyobraźni zbiorowej. Jest za to wszechobecny internet. Ale w latach 70. nie byliśmy w stanie wyobrazić sobie, że nasi rówieśnicy za 50 lat nie będą rozstawać się z przenośnymi telefonami, w których nieustannie będą czegoś szukali.

Niektórzy w latach 70. wyobrażali sobie Polskę bez komuny. Marzyli o wolnej, normalnej ojczyźnie, której obywatele w spokoju wykorzystują wszystkie możliwości, by pomnażać dobrobyt materialny i rozwijać ducha tysiącletniego dziedzictwa. Nie mogli jednak sobie wyobrazić, że po 30 latach od upadku PRL znajdziemy się w sytuacji, w której coś takiego jak Unia Europejska stanie się tworem coraz bardziej totalitarnym, opętanym tyleż dziwacznymi, co szkodliwymi ideologiami. Nie mogli też sobie wyobrazić, że w niby wolnej już Polsce dojdą do władzy ludzie, dla których najważniejszy będzie nie interes narodowy, ale hasła „8 gwiazdek” i „opiłowywanie katolików”, którzy rozbiją system sądowniczy, w szkolnictwie i kulturze będą wprowadzać neomarksistowskie idee, a w gospodarce – wygaszać obiecujące państwowe spółki i ambitne inwestycje, bo to podoba się Berlinowi, któremu przecież trzeba spłacać długi…

Mimo wszystko wchodzimy w ten rok z nadzieją. Wszak nadzieja umiera ostatnia. Pięknie o nadziei pisał francuski poeta Charles Peguy: „Co mnie zadziwia, to nadzieja, mówi Bóg. / I nie mogę wyjść z podziwu. / Ta drobna nadzieja, taka niepozorna. / Ta wątła dziewczynka nadzieja. / Nieśmiertelna”. Tak! Nadzieja wydaje się być właśnie wątłą dziewczynką, ale jednocześnie ma niebywałą moc. Nie traćmy więc nadziei! Tej dotyczącej naszych osobistych, rodzinnych spraw i tej w wymiarze społeczno-ojczystym. Problem w tym, że w tym drugim wymiarze jesteśmy głęboko podzieleni. I abyśmy o tych podziałach w święta nie zapomnieli, prokuratura Bodnara chciała w ramach „gwiazdki” wsadzić do aresztu wiceministra sprawiedliwości poprzedniego rządu. Czy w tym sporze prawda leży gdzieś pośrodku? Moim zdaniem – nie. Podobnie jak prawda nie leżała gdzieś pośrodku
między ks. Popiełuszką a Urbanem.

Nie traćmy nadziei i nie grzeszmy przeciwko nadziei. A są dwa podstawowe grzechy uderzające w nadzieję. Pierwszy to apatia – poddanie się przekonaniu, że i tak nic nie da się zrobić, że ode mnie w gruncie rzeczy nic nie zależy, a tamci wysoko wszyscy tacy sami, tylko żrą się o stołki. Drugi grzech to pyszałkowata chełpliwość, samolubny rechot. Chodzi o przekonanie, że w gruncie rzeczy nie potrzeba nam nadziei, bo sami sobie weźmiemy to, co się nam należy. A jak ktoś będzie się stawiał, to go zniszczymy. Tymczasem nadzieja jest aktywna, a zarazem pokorna. Przypomina się tu powiedzenie: działaj tak, jakby wszystko zależało od ciebie, a oczekuj na wyniki, jakby wszystko zależało od Boga.

Nadziei poświęcony jest Jubileusz Zwyczajny Roku 2025, który zaczął się 24 grudnia. O nadziei mówi ogłaszająca jubileusz bulla papieża Franciszka Spes non confundit. Tytuł został zaczerpnięty z Listu św. Pawła do Rzymian 5, 5: „Nadzieja zawieść nie może”. Warto sięgnąć po ten tekst, by się dowiedzieć, czym tak właściwie jest jubileusz, i dać się zaprosić do rozbudzenia w sobie nadziei doczesnej i nadziei sięgającej nieba, czyli życia wiecznego, które przed nami…