Przede wszystkim Prezydentowi życzyć trzeba odbudowania szacunku dla polityki. Polityka na nowo powinna stać się polem codziennej pracy dla przyszłości narodu, służby, debaty o sprawach najważniejszych zamiast – jak dotąd – okazją do nieustającej walki o popularność, dziedziną z pogranicza rozrywki i kultury masowej. Prezydentowi życzę pełnych dziesięciu lat sprawowania urzędu, ale jego akcja powinna być obliczona nie na przedłużenie władzy o następnych pięć lat, ale przede wszystkim na zbudowanie instytucji, które okażą się trwałe, które przetrwają zmieniające się nieuchronnie w demokracji władze, które przeżyją nasze pokolenie.
Pierwsze, najważniejsze wyzwanie to demografia. Nie będzie Polski, jeśli nie będzie Polaków. O zmianie demograficznej można będzie mówić dopiero wtedy, gdy w naszym kraju będzie się rodzić corocznie co najmniej pół miliona dzieci. Dopóki nie osiągniemy tego wstępnego progu, nie można mówić o zatrzymaniu katastrofy. Dopiero wtedy będzie można uznać, że środki działania się sprawdziły, że polityka okazała się skuteczna.
Środki polityki demograficznej mieszczą się w trzech kategoriach. Pierwsze to zmniejszenie obciążeń spoczywających na rodzinach wychowujących dzieci. Prezydencka zapowiedź przekazywania (a właściwie zwracania) rodzinom sześciu tysięcy złotych rocznie na każde wychowywane dziecko – to bardzo ważny krok w tym kierunku. Drugie to wzrost zatrudnienia i zahamowanie – a jeszcze lepiej: cofnięcie – emigracji młodzieży. Żeby to osiągnąć, konieczne jest stałe wsparcie dla polskich przedsiębiorców i zapowiedziane przez Prezydenta działania na rzecz odbudowy przemysłu. I wreszcie trzecie to przywrócenie ładu moralnego. Rzeczpospolita musi odzyskać treść moralną, przekonanie o uniwersalizmie etyki, na której opiera się monogamiczna rodzina. Musi jej bronić we własnym życiu społecznym i na forum międzynarodowym.
To ostatnie dotyka drugiego wielkiego wyzwania. Na naszym kontynencie trwa wielka rewolucja europejska. Prezydent Duda widział ją z bliska przez ostatni rok w Parlamencie Europejskim. W obliczu tej rewolucji Polska musi pozostać ostoją cywilizacji chrześcijańskiej i jej oporu. Nie wystarczy już mówienie o „polskich wartościach, które zawsze wyznawaliśmy” (więc w domyśle „zawsze będziemy wyznawać”). Potrzebne jest dziś organizowanie silnej europejskiej opinii chrześcijańskiej. Bez niej jesteśmy skazani na izolację. Jeśli postulaty rewolucji przeciw życiu, rodzinie i wychowaniu popierają rządy, szacunku dla ładu moralnego muszą domagać się również rządy.
Nowe wyzwania wymagają nowych odpowiedzi. Dobrze, że na czele Rzeczypospolitej staje polityk reprezentujący nowe pokolenie, świadome dynamiki dokonujących się zmian. Jedno jest pewne, wyzwania są wielkie i wymagają wielkości. Odwagi, Panie Prezydencie! I niech Bóg prowadzi!
 | Marek Jurek |
Co? Gdzie? Kiedy?
