11 VI 1988: Kanonizacja Eustochii Calafato

Mija 25 lat od kanonizacji w Mesynie żyjącej w XV wieku włoskiej klaryski Eustochii Calafato. Kanonizował ją Jan Paweł II, a Mesyna przeżywała wtedy obecność następcy św. Piotra po raz pierwszy w swoich długich dziejach. Miasto liczące dziś około 250 tys. mieszkańców leży w północno-wschodniej części Sycylii i nazywane jest Bramą Sycylii, z uwagi na położenie nad Cieśniną Mesyńską u podnóża Gór Peloratyńskich. Już w V wieku była tu stolica diecezji, a od XII wieku metropolii. Miejscowa tradycja podaje, że Matka Boża miała skierować do mieszkańców Mesyny list, który kończył się słowami: „Błogosławię was i miasto”.

I właśnie z Mesyną, należącą w XV wieku do Królestwa Sycylii, związana była Eustochia Calafato. Urodziła się w Wielki Czwartek, 25 marca 1434 roku w pobliżu tego miasta, w miejscowości Annunziata, gdzie jej matka Matylda, gdy była w ciąży, schroniła się przed epidemią dżumy. Była żoną bogatego kupca Bernarda i wyjazd z Mesyny nie stanowił zapewne trudności.

Rodzice na chrzcie nadali córce imiona Smeralda Bernarda.Ta miała 14 lat, gdy podczas Mszy Świętej doznała wizji ukrzyżowanego Chrystusa. Było to dla niej ogromne przeżycie, a jego skutkiem – pragnienie wstąpienia do klasztoru. Ojciec jednak chciał ją wydać za mąż za kupca, także bracia sprzeciwiali się jej planom, a nawet grozili, że jeśli wstąpi do klasztoru, to go podpalą. Ostatecznie jednak niedoszły jej małżonek zmarł, bracia się uspokoili, a piętnastoletnia Smeralda w 1449 roku wstąpiła do klasztoru klarysek w Mesynie, gdzie otrzymała nowe imię – Eustochia.

Szybko zorientowała się, jak bardzo rozluźniona jest w klasztorze dyscyplina zakonna, zwłaszcza wśród sióstr, które pochodziły, tak jak ona, ze szlacheckich, bogatych domów. Początkowo próbowała temu zaradzić. Kiedy doszła do wniosku, że nie jest w stanie już nic więcej uczynić, po ośmiu latach pobytu w zakonie postanowiła opuścić klasztor w Mesynie. Za zgodą papieża Kaliksta III utworzyła nową placówkę klarysek Santa Maria Accomandata. Z pomocą finansową przyszli jej matka oraz bracia. Wkrótce do tego klasztoru wstąpiły matka – po śmierci męża, a także siostra Franciszka. Obie zmarły w opinii świętości i w kalendarzu franciszkańskim wymienione są jako błogosławione.

W klasztorze wiernie przestrzegano surowej reguły klarysek, a nowych powołań przybywało tak wiele, że budynek dawnego szpitala, w którym siostry zamieszkały, nie mógł pomieścić wszystkich chętnych. Dlatego też Eustochia przeniosła się z nowicjuszkami do Santa Maria di Montevergine, gdzie do końca życia była opatką. Prowadziła głębokie życie duchowe, przeżywała wizje mistyczne, żywiła szczególny kult do Najświętszego Sakramentu oraz czciła Matkę Bożą. Kiedy 20 stycznia 1491 roku żegnała się z siostrami przed śmiercią, która nastąpiła w tym samym dniu, powiedziała: „Weźcie sobie, moje córki, Ukrzyżowanego za ojca. On was we wszystkim pokieruje i poprowadzi”.

Kult Eustochii zaczął się zaraz po jej śmierci. Od roku 1777 do jej grobu każdego roku pielgrzymowali miejscowi radni. Pięć lat później papież Pius VI zaliczył ją do grona błogosławionych. Jan Paweł II kanonizował ją 11 czerwca 1988 roku. „Dla naszej świętej życie klauzurowe nie było zwykłą ucieczką od świata i szukaniem schronienia w Bogu. Pragnęła ona z pewnością, praktykując surową ascezę, złączyć się z Chrystusem, coraz bardziej eliminując to, co w niej, jak w każdym człowieku, było marnością; równocześnie zaś miała poczucie więzi ze wszystkimi ludźmi. Z celi klasztoru Montevergine ogarniała swoją modlitwą i swoją pokutą cały świat” – mówił wtedy bł. Jan Paweł II.

Wojciech Świątkiewicz Idziemy nr 23 (404), 9 czerwca 2013 r.