28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

25VII 1969: Zmarł bp Czesław Falkowski

Ocena: 0
2932
Wybitny kaznodzieja, były rektor Uniwersytetu Wileńskiego, a od 1949 r. – ordynariusz diecezji łomżyńskiej. Mówiono o nim, że w prostocie życia naśladował św. Franciszka z Asyżu, a w kaznodziejstwie – ks. Piotra Skargę.
Urodził się w Warszawie 28 listopada 1887 r. w rodzinie urzędniczej Władysława i Heleny z domu Boboleckiej. W 17. roku życia, po ukończeniu gimnazjum na Pradze, wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Petersburgu. Jeszcze jako alumn w 1908 r. wysłany został na dalsze studia do Innsbrucka. Tam też w 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie. Trzy lata później obronił doktorat i po powrocie do Petersburga został ojcem duchownym i profesorem historii Kościoła, homiletyki polskiej i literatury polskiej w miejscowym seminarium duchownym. W 1917 r. objął kierownictwo Katedry Historii Kościoła tamtejszej Akademii Duchownej – prestiżowej, kształcącej elity duchowieństwa uczelni.

Po jej zlikwidowaniu przez władze bolszewickie przeniósł się do Lublina, gdzie brał udział w powstaniu Katolickiego Uniwersytetu, a następnie objął w nim Katedrę Historii Kościoła, a także został duszpasterzem akademickim. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej został kapelanem wojskowym i redagował tygodnik dla żołnierzy „Rycerz Polski”. Pod koniec 1920 r. wyjechał do Wilna, gdzie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego wykładał historię Kościoła i patrologię. Na uczelni tej przepracował 24 lata, dochodząc do funkcji jej rektora w latach 1928-1930. Był to okres najowocniejszej pracy naukowej ks. prof. Falkowskiego. Jako rektorowi udało mu się doprowadzić do sprowadzenia z Paryża do Polski prochów historyka Joachima Lelewela, za co, a także za całą dotychczasową działalność naukową i patriotyczną, został przez władze polskie odznaczony orderem Polonia Restituta. Jako rektor dbał nie tylko o wysoki poziom naukowy uczelni, ale także przyczynił się do jej rozwoju materialnego. Po zakończeniu kadencji rektora rozpoczął wydawanie „Studiów teologicznych”. 3 marca 1942 r. wraz z innymi profesorami i alumnami został aresztowany przez okupacyjne władze niemieckie. Przebywał w więzieniu w Wiłkowyszkach, a następnie w obozie pracy w Szałtupiu. Zwolniony 20 października 1943 r. po interwencji samego Piusa XII powrócił do Wilna, gdzie do końca wojny pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii Najświętszego Serca Jezusowego.

W 1945 r. władze sowieckie zamknęły seminarium duchowne w Wilnie, które zostało przeniesione do Białegostoku. Podjął w nim wykłady z historii Kościoła i patrologii. W lutym 1949 r. został mianowany biskupem łomżyńskim. Sakrę przyjął 8 maja 1949 r.

z rąk arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego oraz biskupów Michała Klepacza i Ignacego Świrskiego. W październiku 1964 r. brał udział w Soborze Watykańskim II. W trudnym okresie komunizmu prowadził Kościół łomżyński pewną ręką.

W jego pogrzebie uczestniczyło 26 biskupów z Prymasem kard. Stefanem Wyszyńskim, ok. 400 księży oraz tysiące wiernych. Pochowany jest w podziemiach katedry łomżyńskiej.

Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 29 (410), 21 lipca 2013 r.



PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter