Apostolskie bieganie

„Dostajemy także mnóstwo rysunków od dzieci”, rysunek wykonała Cinzia z Trydentu, kibic atletow watykańskich / fot. Katarzyna Artymiak

Kolejna grupa to zawodnicy – lekkoatleci honorowi. Do tej pory na tej podstawie wzięliśmy jedynie cztery osoby: dwóch młodych emigrantów, jako symbol, są to muzułmanie. Zaproponowaliśmy grupie Auxilium, której centrum Castelnuovo di Porto odwiedził papież Franciszek, aby sprawować tam Mszę Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek 2016 roku, czy któryś z ich młodych podopiecznych nie chciałby włączyć się w proces prawdziwej integracji poprzez sport. Zgłosili się dwaj: 20-letni Jallow Bubba z Gambii i 19-letni Ansu Sise z Senegalu. Mimo że są muzułmanami, uczestniczą w pełni we wszystkich naszych inicjatywach. Kiedy mamy Eucharystię, to przychodzą na mszę katolicką. Pozostali dwaj członkowie to osoby z poważną niepełnosprawnością. Jedna to Sara Vargetto – 10-letnia dziewczynka, która niestety ma niewyleczalną chorobę, a dla której bieganie to wielka pasja, radość. Jest naszym chorążym. Kolejny zawodnik to Michele Di Cosimo – 20-letni chłopak całkowicie niewidomy. Również dla niego sport to wielka pasja. Nasz strażak Paolo Piersanti zrobił kurs lekkoatlety przewodnika, aby umożliwić mu zawody. Nasi czterej honorowi zawodnicy są naprawdę honorowi.

Czy ksiądz biskup bierze udział w zawodach?

Mamy nadzieję, że uda się, żeby wystąpił w igrzyskach śródziemnomorskich, tzn. nie znamy jeszcze szczegółów, zasad uczestnictwa. Ksiądz biskup chciałby wystartować, także dlatego, że jest to jego miasto. Byłoby to piękne świadectwo.

Jakie zainteresowanie międzynarodowe wywołało powołanie Athletica Vaticana?

Ogromne. Jest morze próśb o nasze koszulki, ale nie możemy ich nikomu przekazać. To jest niemożliwe. Zastanawiamy się nad stworzeniem specjalnych koszulek w naszych barwach. Na razie nie mamy pomysłu jak to będzie wyglądało, ale chcemy np. wesprzeć tym szpital Bambino Gesù.

Drugą rzeczą jest chęć członkostwa ze strony wielu wierzących sportowców. Chętnie by nas nawet reprezentowali, ale nie mogą. Niestety, na podstawie metryki chrztu nie można zostać naszym zawodnikiem.

Dostajemy także mnóstwo rysunków od dzieci.

W jaki sposób Pan jest zaangażowany w lekkoatletykę watykańską?

Jestem wiceprzewodniczącym. I tak jak wszyscy pozostali, jestem amatorem zafascynowanym bieganiem. Pięknie jest poprzez bieganie wnosić wartości chrześcijańskie, promujące integrację z imigrantami, wartość życia osób niepełnosprawnych. Kiedy uprawiasz sport w tym wymiarze, ma on większy walor.

Kiedy rozpoczął Pan przygodę ze sportem?

Dziesięć lat temu. Lubię biegi długodystansowe, 100 km. Dla mnie stał się to sposób na ominięcie korków. Mieszkam przy Bazylice św. Pawła za Murami. Każdego ranka przemierzam dystans między bazyliką św. Pawła a bazyliką św. Piotra wzdłuż Tybru. W ten sposób jestem bardzo „apostolski”.

Ile to kilometrów?

Około 10 km, codziennie więc około 20 km.

Rankiem jaka jest atmosfera?

Pięknie. Dużo ludzi. Od pewnego czasu bieganie stało się małym fenomenem. Znacznie więcej kobiet niż to było wcześniej. Jest także młodzież. Oczywiście, każdy przemierza swoje kilometry według własnych sił i możliwości. Miły to dla oka widok tych wszystkich ludzi.

Którędy Pan biegnie, kiedy poziom Tybru jest wysoki?

Górą. Słońce czy deszcz, zawsze biegnę do pracy.

A kiedy jest śnieg?

Nawet śnieg nie jest przeszkodą. Zawsze to lepsze niż stanie w korkach. I jest to zabawny sposób ich uniknięcia.

Wspominał Pan, że wiele razy był w Polsce?

Tak. Pierwszy raz wraz z kard. Angelinim, który był legatem papieskim na Światowym Dniu Chorych w Częstochowie w 1994 roku. Towarzyszyłem również Janowi Pawłowi II w jego ostatniej podróży i byłem w Polsce również z Benedyktem XVI. Ze wszystkich moich polskich podróży ostatnia wyprawa papieża Wojtyły była niezapomniana.