Bardziej są

Powstanie Warszawskiej Grupy Medytacyjnej wiąże się z Ośrodkiem Medytacji Chrześcijańskiej w klasztorze benedyktynów w Lubiniu, powstałym w 1988 r. z inicjatywy o. Jana Berezy OSB. Obecnie w całej Polsce jest ponad dwadzieścia wspólnot medytacji chrześcijańskiej, należących do szerszej Lubińskiej Wspólnoty Grup Medytacyjnych. Warszawska wspólnota dołączyła do tego grona w 2008 r. i od tej pory regularnie spotyka się na medytacji.

Korzenie tej formy medytacji chrześcijańskiej sięgają okresu ojców pustyni (II–V w.), którzy inspirowani Pismem Świętym, szukali konkretnego sposobu odpowiedzi na zachętę do modlitwy nieustannej. Drogę do takiej modlitwy widzieli w praktyce przyzywania imienia Jezus, która polega na regularnym powtarzaniu wybranej formuły modlitewnej, przykładowo: „Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu”, „Panie, pośpiesz ku ratunkowi memu”, „Panie Jezu Chryste”, „Marana tha”, harmonizując ją z wdechem i wydechem, koncentrując się na wypowiadanych słowach.

Ks. Marek Danielewski, opiekun duchowy Warszawskiej Grupy Medytacyjnej, tłumaczy, że główną zasadą w przyjmowaniu postawy ciała na medytacji jest bezruch i proste plecy. – Dobrze znaleźć taką postawę, która pozwoli na wytrwanie bez poruszania się przez 25 minut medytacji, co nie zawsze jest łatwe dla mniej doświadczonych osób.

„Formuła jest jak kotwica, która kotwiczy nas w chwili obecnej. Bóg jest w chwili obecnej. On nie jest w przyszłości ani w przeszłości. On jest tutaj, teraz i chce być z nami właśnie tu i teraz (…). Właściwie praktykowana modlitwa chrześcijańska ma prowadzić do tego, aby On wzrastał, a ja się umniejszał (J 3, 30)” – pisze o. Maksymilian Nawara OSB.

FORMACJA

Formacja w Warszawskiej Grupie Medytacji Chrześcijańskiej odbywa się w kilku wymiarach: codzienna indywidualna praktyka w domu podejmowana przez członków wspólnoty, cotygodniowe spotkania w kościele Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich w Warszawie, którym towarzyszy wprowadzenie do medytacji. Praktyka ta zajmuje około godziny siedzenia w ciszy i powtarzania formuły modlitewnej. Na zakończenie jest spotkanie przy herbacie oraz możliwość podzielenia się owocami modlitwy, z przestrzenią na zadawanie pytań. Kolejnym elementem formacji są sesje medytacyjne w klasztorach benedyktyńskich (zazwyczaj jest to Lubiń, Sampor na Słowacji lub opactwo benedyktynów w Tyńcu) oraz rekolekcje w Żdżarach k. Nowego Miasta, w czasie których przewodnikiem po tej formie modlitwy jest mnich kościoła greckokatolickiego z klasztoru Zaśnięcia NMP w Uniowie k. Lwowa, studyta o. Alipij Fedun. Biorą w nich udział zarówno osoby doświadczone, jak i początkujące. Spotkania są kilkudniowe, obejmują poza medytacją konferencję o modlitwie, udział w Eucharystii oraz pracę fizyczną w klasztorze podejmowaną w duchu benedyktyńskiej reguły „Ora et labora”.

W CHWILI OBECNEJ

Należąca do grupy Monika Cieślak mówi, że zainteresowała się medytacją trzydzieści lat temu, do wspólnoty należy od siedmiu lat. Jej mąż był uzależniony od alkoholu i chory na schizofrenię. W tych trudnych doświadczeniach medytacja podtrzymywała ją i zakorzeniała w Jezusie. – Przeprowadziła mnie przez ciemności, obdarowała pokojem serca, dała nadzieję oraz umocniła wiarę. Nauczyła mnie, bym nie przywiązywała się do rzeczy, akceptowała stratę w różnych obszarach życia. Przyjmowała innych z całym bagażem ich życiowych doświadczeń. Dziś jestem wdzięczna za życie i cieszę się każdą chwilą. Medytacja przyniosła mi również głęboką przyjaźń ze Stwórcą oraz możliwość towarzyszenia drugiemu człowiekowi – przyznaje. Z kolei Kamila Drężek, która jest psychologiem, podkreśla, że motywacją, która towarzyszyła wyborowi Warszawskiej Grupy Medytacji Chrześcijańskiej, było szukanie sposobu na harmonię i wyciszenie oraz odnalezienie własnej drogi do Boga. Ks. Marek Danielewski dodaje, że po raz pierwszy z praktyką medytacji chrześcijańskiej spotkał się po maturze, gdy rozpoczynając studia, natrafił na wspólnotę studentów praktykujących tę formę modlitwy, według nauczania o. Johannesa Lotza SJ. Przewodnikiem ks. Marka był ojciec duchowy z opactwa benedyktynów w Tyńcu. – Medytacja uświadomiła mi, że im lepiej i głębiej przeżyję chwilę obecną, tym lepiej przeżyję całe życie – puentuje.