Codzienną Mszę Świętą koncelebrowali ks. Marek Chrzanowski i ks. Antoni Wita, a któregoś dnia przyjechał z homilią ks. Krzysztof Baranowski, prowincjał księży orionistów, co było prawdziwą niespodzianką dla uczestników. Codziennie na łonie natury były konferencje ks. Antoniego Wity, a dzień wieńczyła modlitwa połączona z Apelem Jasnogórskim. W ramach pogodnego wieczoru był program „Mam talent”, w którym uczestnicy prezentowali dorobek malarski, hafciarski, osiągnięcia muzyczne czy taneczne. Zaaranżowano wieczory poetyckie: ks. Marka Chrzanowskiego oraz podopiecznych Kamili Gawin, Ani Bojanowskiej czy Małgorzaty Janiszewskiej. Wolny czas urozmaicił koncert zespołu „Oberek” z Wyszkowa. Były również zawody sportowe i konkurencje dla wózkowiczów. Były wyprawy na lody, spacery nad Bug i wyprawy do Brańszczyka.
Wielkim przeżyciem była wieczorna adoracja Najświętszego Sakramentu, kiedy uczestnicy rekolekcji składali świadectwa wiary.
– Zaakceptowałam niepełnosprawność i uważam ją za dar Boży, bo wobec każdego człowieka Bóg ma jakiś ukryty plan, a Jemu na krzyżu na pewno nie było łatwo – wyznaje Anna Jędral, niewidoma dziewczyna z dziecięcym porażeniem mózgowym, poruszająca się na wózku inwalidzkim. W Brańszczyku jest już po raz szósty. Przyjeżdża, aby naładować duchowe akumulatory. Ujmuje ją tutejszy klimat, otwartość na ludzi oraz to, że wszyscy są dla siebie braćmi i siostrami. Po raz trzeci wyruszyła z Puszczy Mariańskiej na pielgrzymkę na Jasną Górę, bez rodziców, ale z wolontariuszami.
– Jestem tu po raz pierwszy i doświadczam wielkiej siły i energii. Rekolekcje dodały mi wiary w siebie. Nawiązałam wiele kontaktów, a ksiądz Marek jest jak anioł, którego dał mi Bóg, a który uczy mnie miłości i wrażliwości na drugiego człowieka – wyznała Natalia Jagielak, niepełnosprawna na wózku elektrycznym, zawodowo zajmująca się pozyskiwaniem funduszy unijnych w Pruszkowie. Kamila Pilarz z Sieradza, który jest po raz ósmy na turnusie w Brańszczyku, przyjeżdża tutaj, by poznawać Jezusa Chrystusa i Maryję. – Tutaj odkrywam Boga na nowo. Jestem wdzięczna osobom, dzięki którym mogę tu być. Tutaj niebo styka się z ziemią, a ja jestem szczęśliwa, bo mogę innym dawać siebie – zaznaczyła.
Jedna z wolontariuszek wyznała, że któregoś wieczoru zobaczyła klęczącego przed Najświętszym Sakramentem niepełnosprawnego Łukasza, który raczej nie schodził z wózka. Dla opiekunów i wolontariuszy rekolekcje „Drabina Jakubowa” były także czasem duchowego wzmocnienia.
– Homilie trafiały do mojego serca i dawały ukojenie. Teraz korzystniej widzę przyszłość. Czas tutaj spędzony pozwolił mi zobaczyć, że niepełnosprawni to cudowni ludzie, bardzo pogodni. Niezwykli – stwierdziła Karolina Naguyen Huu z Tarnobrzega.
– Jako opiekun i pomocnik w rzeczywistości więcej otrzymałem, niż dałem. Przede wszystkim, wolontariat niesie w sobie potrzebę dawania z siebie, ale także przyjmowania miłości od tych, którzy potrzebują pomocy, bo sami nie mogą zrobić tak wielu rzeczy – stwierdził Adrian Zalewski z Wołomina, opiekun Piotra na wózku.
Drabina Jakubowa jest symbolem stykania się nieba z ziemią, gdzie sprawy Boskie łączą się ze sprawami ludzkimi. A wolontariusze są jak aniołowie, których Bóg posyła do podopiecznych.
– Przesłaniem tegorocznych rekolekcji jest to, że Bóg jest miłością i że nas kocha niezależnie od naszej sytuacji i tą miłością chce dzielić się z nami. Każdy człowiek winien być miłością dla drugiego człowieka, bo główną potrzebą człowieka jest miłość. Jeżeli człowiek posiada odrobinę miłości, to prowadzi ona do większej miłości Boga. Nie ma niczego ważniejszego. Deus caritas est – podsumował ks. Marek Chrzanowski.
 | Iwona Serwicka |
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
