Droga na kraj świata

– Bez środków transportu misjonarze tylko by czekali, aż „chętni” do ewangelizacji sami się zgłoszą. A papież Franciszek przypomina nam, byśmy do nich wychodzili – mówi dyrektor MIVA Polska ks. Jerzy Kraśnicki
Z ks. Jerzym Kraśnickim, dyrektorem MIVA Polska, rozmawia Monika Odrobińska


Na co idą środki zebrane podczas Tygodnia św. Krzysztofa?

Lista misjonarzy oczekujących na pomoc MIVA (Stowarzyszenie na rzecz Misyjnych Środków Transportu) jest długa i wciąż się rozrasta. Najwięcej, bo około 30 zgłoszeń mamy z Afryki – chodzi głównie o pojazdy terenowe i motocykle, 10 – z Ameryki Łacińskiej, kilka z Azji. Wsparcia oczekują także świeccy katechiści autochtoni z Afryki. Potrzeby są więc ogromne, tak jak ogromne są tereny misyjne.


Tegoroczne hasło Tygodnia św. Krzysztofa brzmi: „Niesiemy Chrystusa na peryferie świata”…

MIVA działa pod hasłem „Niesiemy Chrystusa”, nawiązując do postaci św. Krzysztofa, którego imię z greckiego „Christophoros” tłumaczy się jako „niosący Chrystusa”. Staramy się więc wypełniać słowa Jezusa „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Niesiemy dar wiary, żywego Chrystusa. Nie nauczamy teorii, nie przekazujemy idei, ale dzielimy się wiarą. O „peryferiach świata” często mówi papież Franciszek, także o sobie – jako przybyszu z tych peryferii. W tym roku MIVA odnosi się w tym haśle do miejsc, gdzie Chrystus jest jeszcze nieznany lub nawet odrzucony. Na wielu peryferiach wiara ma kształt sinusoidy – jeśli misjonarze są, wiara osiąga swój wierzchołek, jeśli ich nie ma, wiara słabnie. Ostatnio napisał do nas misjonarz z Czadu, że odwiedza wioski, gdzie nie ma jeszcze ochrzczonych. Misjonarze może sporadycznie tam dojeżdżali, ale ludzi nikt nie objął stałą opieką duszpasterską. Należy zanieść tam światło Chrystusa, zbierać katechumenów, doprowadzić do wiary, przygotować do chrztu.


Jaką rolę w tym wszystkim odgrywają środki transportu?

Bez nich misjonarze tylko by czekali, aż „chętni” do ewangelizacji sami się zgłoszą. A papież Franciszek przypomina nam, byśmy do nich wychodzili. Jeden kapłan musi czasem odwiedzać regularnie 50 wiosek. Kiedy pracowałem na misjach w Południowej Afryce, miałem pod sobą jedną główną misję i stacje dojazdowe, do których dojeżdżałem raz albo dwa razy w miesiącu, a na spotkanie z misjonarzem przychodziło kilkanaście do kilkudziesięciu osób, dla których prowadziłem katechezy. Tam, gdzie stacji misyjnych jest dużo, misjonarz dojeżdża maksymalnie raz na trzy miesiące, bo dzielą je też ogromne odległości, a drogi są w złym stanie. Dojazdy często komplikuje pora deszczowa, nieraz wręcz je uniemożliwia. W rejonie Amazonii, gdy poziom wód jest niski, nie wszędzie da się dopłynąć barką rzeczną. W Andach, zwłaszcza w Peru i w Boliwii, podczas pory deszczowej samochód może nawet zsunąć się w przepaść. Na pustyni Kalahari w Południowej Afryce w czasie pory chłodnej, czyli w czerwcu i lipcu, do kościoła przychodzi niewielu ludzi, większość przebywa w domach lub wręcz choruje.


Misje mają też wymiar praktyczny, co przekłada się właśnie na samochód?

Wiele zależy od warunków, w jakich żyje i pracuje misjonarz. Na przykład wielu ludzi w regionach na Kalahari w RPA znalazło się tam nie z wyboru, ale w wyniku przesiedleń. Warunki życia są tam bardzo trudne. Tak więc poza gromadzeniem wiernych na Eucharystii misje to także działanie na rzecz rozwoju danego regionu, „promocja ludzka” – budowanie studni, dożywianie, pomoc medyczna, profilaktyka AIDS i HIV, zakładanie szkół, krzewienie kultury. Najwięcej pracy jest na polu pomocy ubogim – misjonarze nie tylko zakładają ośrodki pomocowe, ale także kształcą ludzi, by mogli znaleźć pracę i byli samodzielni.


MIVA kończy w tym roku 15 lat. Czym może się poszczycić?

Od Roku Wielkiego Jubileuszu jako MIVA tworzymy w Polsce i stanowimy zaplecze misyjne dla misjonarzy. Mówiąc „my”, mam na myśli wszystkie diecezje i wszystkie parafie oraz wszystkich dobroczyńców MIVA Polska. W tym czasie, tzn. od założenia naszej organizacji przy Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, udało nam się zdobyć i przekazać ponad 400 samochodów terenowych i osobowych dla misjonarzy w 60 krajach, 90 motocykli, 450 rowerów, 3 traktory, 2 quady, 2 barki rzeczne, 10 łodzi z silnikami, 7 silników do łodzi, minibusy dla szkół i wspólnot, 10 ambulansów, konie, ryksze, kilka skuterów śnieżnych dla Arktyki. Fundusze pozyskujemy przede wszystkim podczas akcji „1 grosz za 1 km szczęśliwej jazdy” podczas Tygodnia św. Krzysztofa. Prowadzimy także inne akcje-kampanie: „Misyjny ambulans” z okazji Światowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków Drogowych, „Z Ewangelią na motorze” – motocykle na misje, oraz uCZYNek WIARy – rowery dla katechistów w Afryce.

Efektem działań MIVA są nie tylko pojazdy dla misjonarzy, ale także propagowanie bezpieczeństwa na drodze. To na bazie działań MIVA powstało Krajowe Duszpasterstwo Kierowców i akcja Trzeźwy i Życzliwy Kierowca, która przekształciła się w fundację. To również Ogólnopolska Pielgrzymka Kierowców na Jasną Górę i Niedziela Modlitw za Kierowców oraz obchody Światowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków Drogowych, których owocem jest pomnik ofiar tych wypadków „Przejście” w Zabawie koło Tarnowa.

Bierzemy udział w wielu akcjach promujących bezpieczeństwo na drodze, m.in. w akcji Odblaski Życia dla pieszych i rowerzystów. Nasze wysiłki wspierają sami misjonarze, którzy w każdą pierwszą sobotę miesiąca modlą się za bezpieczną podróż swoich darczyńców i wszystkich uczestników ruchu. My księża błogosławimy kierowców i święcimy pojazdy, bo zawsze liczymy przede wszystkim na Bożą pomoc. Zachęcamy do wparcia akcji „1 grosz za 1 km szczęśliwej jazdy”, bo zawsze warto dziękować, a przy okazji pomagać tym, którzy tę pomoc dzięki nam będą mogli nieść dalej.

rozmawiała Monika Odrobińska fot. Monika Odrobińska/Idziemy Idziemy nr 30 (513), 26 lipca 2015 r.