Wspomnienie św. Rity, patronki spraw trudnych i beznadziejnych

Św. Rita urodziła się ok. 1380 w Rocca Porena, niedaleko Cascii (Umbria) we Włoszech.  Imię otrzymane na chrzcie jest zdrobnieniem od Margherita („perła", od niej skrót Rita). Już w dzieciństwie bardzo kochała Jezusa, pragnęła poświęcić się życiu zakonnemu. Rodzice zadecydowali jednak inaczej. Została zmuszona do małżeństwa z Ferdynandem Mancinim, któremu urodziła dwóch synów. Gdy w 1401 r. brutalny małżonek został zamordowany, obaj synowie przysięgli krwawą zemstę. Rita modliła się gorąco o zbawienie dla męża. Prosiła Boga, aby Ten uchronił jej dzieci od popełnienia zbrodni. Bóg wysłuchał próśb matki i obaj synowie umarli w łasce uświęcającej, podczas zarazy.

Po śmierci bliskich, św. Rita chciała wstąpić jako pustelnica do zakonu augustianek w Cascii, ale nie została przyjęta. Tradycja mówi, że w nocnym widzeniu ukazali się jej święci Jan Chrzciciel, Augustyn i Mikołaj z Tolentino, którzy zaprowadzili ją do bram zakonnych. Po wielokrotnych odmowach, prośba została wysłuchana i w 1407 r. Ritę przyjęto do wspólnoty augustiańskiej.

W klasztorze Rita prowadziła surowe życie pokutne. Często rozważała Mękę Pańską. Święta otrzymała od Pana Jezusa dar, którym był cierń z Jego cierniowej korony. Ten znak, który bardzo boleśnie ranił Jej czoło nosiła przez 15 lat, aż do śmierci. W życiu wspólnoty zakonnej również bardzo cierpiała,  głównie z powodu niezrozumienia.

Ostatnie cztery lata życia spędziła w łóżku złożona ciężką chorobą. Pewnego dnia - w czasie surowej zimy - Pan Jezus ofiarował jej bukiet pięknych, pachnących róż. Dlatego po dziś dzień utrzymuje się tradycja święcenia „róż św. Rity”.

Święta zmarła w swoim klasztorze augustianek 22 maja 1447 r. Od pierwszego dnia po śmierci działy się cuda za jej wstawiennictwem. Zasłynęła jako orędowniczka spraw trudnych, a wręcz w beznadziejnych sytuacjach życiowych. W dziesięć lat po śmierci nienaruszone ciało Rity przeniesiono do zakrystii jej macierzystego klasztoru. W 1937 r. obok klasztoru wybudowano bazylikę, która natychmiast stała się celem licznych pielgrzymek. We Włoszech kult św. Rity przewyższa jedynie kult św. Antoniego.

W 1627 r. beatyfikował ją papież Urban VIII, a kanonizował w 1900 r. Leon XIII.

Na pamiątkę „cudu róży” 22 maja każdego roku poświęca się w całych Włoszech tzw. róże św. Rity. O „swojej” świętej pamięta też jej rodzinna Cascia. Pielgrzymi przynoszą róże – symbol świętej augustianki – i składają je przy jej grobie. Uczestnicy okolicznościowej procesji z figurą świętej ubierają się w stroje z jej czasów. Procesji towarzyszy radosna muzyka bębniarzy i okrzyki „Viva Santa Rita!” (Niech żyje św. Rita).

W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju zakonnym - w czarnym habicie i w białym welonie, z cierniem na czole. Jej atrybutami są: dwoje dzieci, krucyfiks, cierń, figa, pszczoły, róża.