28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Miłosierni aż po krańce świata

Ocena: 0
1682

W drugą niedzielę Wielkiego Postu Kościół w całej Polsce przeżywa Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami.

Misjonarze są głosicielami miłosierdzia nie tylko poprzez nauczanie, ale także przez służbę ubogim, chorym, starszym, niepełnosprawnym, wykluczonym ze względu na pochodzenie, wiek i status społeczny. W najuboższych krajach świata realizują wspaniałe dzieła miłości bliźniego, budząc nadzieję na poprawę losu i przynosząc ulgę w cierpieniach i niedostatkach.

Ogłaszając Rok Miłosierdzia, papież Franciszek zachęcił wiernych do wypełniania uczynków miłosierdzia wobec duszy i ciała. Są one szczególnie potrzebne w krajach misyjnych. Solidaryzując się z misjonarzami, uświadamiamy sobie, że my również, na mocy chrztu, jesteśmy ich współpracownikami w czynieniu dobra i w trosce o potrzebujących. Chociaż nie wyjeżdżamy na misje, realizujemy nasze powołanie uczniów-misjonarzy poprzez modlitwę w intencji misji, ofiarowanie cierpień i niedostatków życiowych, a także wsparcie finansowe dzieł miłosierdzia pełnionych przez polskich misjonarzy.

W drugą niedzielę Wielkiego Postu prowadzona jest w naszych kościołach zbiórka pieniężna na dzieła ewangelizacyjne, charytatywne, medyczne i edukacyjne prowadzone przez misjonarzy. Podczas ubiegłorocznej zbiórki Dzieło Pomocy „Ad Gentes” zebrało 2 mln zł, które zostały przekazane na realizację projektów pomocowych oraz utrzymanie misjonarzy (w tym ubezpieczenie).

Zachęcamy wszystkich do ofiarności na rzecz misji.

 

Opowieść z Peru

Terytorium Wikariatu Apostolskiego w Iquitos obejmuje centrum miasta, jego obrzeża a także wioski znajdujące się w dżungli. Na granicach miasta osiedlają się przybysze z odległych wiosek, zajmując tereny podmokłe, nieprzygotowane pod zabudowę. W ten sposób tworzą się dzielnice ubogie, o niskim poziomie życia, złych warunkach higienicznych, niskim poziomie edukacyjnym i moralnym. Wikariat angażuje się nieustannie w polepszenie sytuacji mieszkańców na tych terenach.

W porozumieniu z biskupem podjęłam się prowadzenia jadłodajni dla dzieci z najuboższych rodzin, dzieci ulicy. Jadłodajnia mieści się w dzielnicy Punchana. Sytuacja ekonomiczna rodzin na tym terenie jest bardzo ciężka, szczególnie jeśli matka samotnie wychowuje dzieci lub pozostają one na utrzymaniu dziadków albo opiekunów po śmierci rodziców.

Jadłodajnia otwarta jest pięć dni w tygodniu, od godz. 8 do 17. Każdego dnia przychodzi ok. 70 dzieci (miejsce jest przygotowane na 100 osób) w wieku od 3 do 16 lat, którymi opiekuję się ja i kilka studentek-wolontariuszek (otrzymują tygodniowe kieszonkowe na przejazdy). Część dzieci przychodzi na godz. 8, aby odrobić zadania domowe. O godz. 11 jest czas na kąpiel, obiad i wyjście do szkoły, a o 12.30 przychodzi grupa popołudniowa i pozostaje do 17. Bardzo szybko jadłodajnia zaczęła spełniać również funkcję świetlicy, gdzie dzieci mogą odrobić lekcje, spędzić wolny czas na zabawie i grze.

W niedziele odbywają się zajęcia w ramach ewangelizacji. Po porannej Mszy Świętej prowadzimy zajęcia z katechezy dla dzieci przygotowujących się do pierwszej Komunii Świętej i chrztu oraz katechezę ogólną dla pozostałych dzieci. Od dwóch lat nasi podopieczni przynależą do Papieskiego Dzieła Dzieci, tak aby mogli nauczyć się żyć, wzrastać i dzielić się sobą we wspólnocie.

Staramy się także cały czas rozwijać umiejętności twórcze każdego dziecka poprzez różne zajęcia dodatkowe. W zeszłym roku chłopcy mieli możliwość trenowania piłki nożnej na boisku parafialnym, a kilka osób uczyło się gry na gitarze. Chciałabym, aby każde dziecko z rodziny patologicznej mogło odkryć talent, który dał mu Bóg, i rozwijać go w sobie. Tylko w ten sposób nie popadną w nałogi i zagrożenia, które czekają na nie na ulicy.

Potrzeba pracy na tym terenie jest ogromna. Żeby móc dobrze poznać sytuacje dzieci, trzeba utrzymywać stały kontakt z domem rodzinnym i szkołą. W szczególnych przypadkach zapewniamy również pomoc w leczeniu, załatwianiu potrzebnych dokumentów i zakupie przyborów szkolnych.

Nie wszyscy mają szczęście mieszkać w rodzinie z mamą i tatą, albo przynajmniej ojczymem. Wiele dzieci wychowuje ulica, nie mają rodziców, opiekują się nimi dziadkowie, wujostwo albo ktoś zupełnie przypadkowy. Takiego dziecka nie puszcza się do szkoły, ponieważ rodzinie, która je przygarnęła, nie starcza na wykształcenie własnych dzieci. Są też rodziny wielodzietne, których rodziców nie stać na posłanie dzieci do szkoły – wcześnie muszą one iść zarobić na talerz ryżu lub kilka bułek.

 

Historia trzech braci

Punchana ma wiele potrzeb, jednak, zaczynając od podstawowych, zajęliśmy się dziećmi, które wychowuje ulica lub które pochodzą z rodzin patologicznych. Zapraszamy je na obiad, na lekcje czytania i pisania, chcemy dać im to wszystko i nauczyć je tego, czego nie może dać im ich rodzina, ponieważ jej nie mają.

Jeanpool trafił do świetlicy trzy lata temu. Dowiedział się o nas od koleżanki z klasy i przyszedł z mamą poprosić, abym go przyjęła. Na początku matka wydawała mi się bardzo młodą i zaradną kobietą, więc przyjęłam go na okres próbny razem z dwoma braćmi (Victor ma teraz 8 lat, David – 11). Kiedy zorientowałam się, że obaj są w pierwszej klasie pomimo trzech lat różnicy, zrozumiałam, że coś jest nie tak. Zaczęłam wypytywać o rodzinę i okazało się, że dzieci jest w domu siedmioro, prawie każde ma innego ojca. Tylko Jeanpool i David mają tego samego tatę, który jest w więzieniu. Dopiero niedawno Jeanpool zaczął mówić o nim, z ogromną nienawiścią. Okazało się że jest posądzony za gwałt na swojej pasierbicy, czyli przybranej starszej siostrze Jeanpoola i Davida; dostał 32 lata.

Przez ten czas, kiedy dzieci przychodzą do jadłodajni, zobaczyłam również, jak postępuje ich mama: ciągle wyjeżdża, zmienia partnerów, a dzieci zostawia na utrzymaniu swoich rodziców, w podeszłym już wieku. Chłopcy rosną i coraz bardziej potrzebują męskiej ręki i matczynego ciepła. W ostatnim czasie okazało się, że mama żadnych pieniędzy nie przysyła, a Jeanpool martwi się o dwie młodsze siostry, które w domu u dziadków nie zawsze znajdują gorący posiłek. W tej sytuacji nie pozostało nic innego, jak zaprosić jego siostry do jadłodajni i świetlicy na zajęcia dla przedszkolaków. W tej chwili przychodzi ich już piątka. Żeby tego wszystkiego było mało, okazało się że ich dziadek jest szamanem i u siebie w domu „leczy” ludzi tutejszymi czarami. Wiem, że dla nich nasza świetlica stała się drugim domem, do którego przychodzą z wielką radością i otrzymują choć trochę miłości, jaką możemy im dać.

Wszystkie akcje charytatywne prowadzę z pieniędzy od ofiarodawców. Jedynie zakup żywności do jadłodajni Santa Rita jest finansowany przez tutejszego biskupa. I tak już od sześciu lat próbuję pomóc ubogim materialnie i moralnie dzieciom z naszej dzielnicy. Boga codziennie proszę, aby obdarzył mnie dobrym zdrowiem do prowadzenia placówki misyjnej, a ludzi dobrej woli o grosik na jej dalsze funkcjonowanie.


Wydatki codziennej świetlicy w Punchana: zeszyt 3 soles; ołówek – 0,50; gumka – 0,50; zeszyt do nauki pisania – 7, kredki – 15, podręcznik – 30, tornister – 60, mundurek szkolny – 50, buty do szkoły – 40. Jeden dolar to ok. 3-4 soles.

Wizyta u lekarza – 50 soles, lekarstwo – średnio 20 (jeśli leczenie nie jest specjalistyczne).

Na przybory szkolne idzie ok. 1000 soles, na studentki i nauczycieli 2500 soles miesięcznie. Dochodzą do tego koszty wycieczek, nagród, np. za dobre wyniki w nauce, przygotowanie do Dnia Matki, Bożego Narodzenia czy wyborów miss.


Gabriela Izabela Filonowicz (1978) pochodzi z Bielska-Białej, jest misjonarką świecką. W latach 2003-2004 pracowała w Malawi jako nauczycielka w Centrum Edukacyjnym Sióstr Kanosjanek w misji Baloka. W 2007 r. wyjechała na dwa lata do Boliwii, gdzie w Bulo-Bulo była wychowawczynią w internacie wybudowanym przez Zgromadzenie Sióstr Sług Jezusa, dla dziewcząt w wieku 12-15. Od 2009 r. kontynuuje działalność misyjną w Peru, gdzie pracuje w Wikariacie Apostolskim Iquitos nad Amazonką. Prowadzi tam m.in. zajęcia dla dzieci z ubogich rodzin w jadłodajni Comedor Santa Rita de Casia.


W 97 krajach pracuje 2040 misjonarzy i misjonarek Polski. Najwięcej posługuje w Afryce i na Madagaskarze (819). W Ameryce Łacińskiej i na Karaibach mamy 797 misjonarzy. W Azji jest 336 polskich misjonarzy, a w Oceanii – 68. W Ameryce Północnej pracuje 20 misjonarzy. Wśród polskich misjonarzy 60 osób to świeccy.

Gabriela Izabela Filonowicz
fot. arch. Dzieła Pomocy Ad Gentes

Idziemy nr 8 (542), 21 lutego 2016 r.

 

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter