Msza w Muzeum Powstania Warszawskiego

Liturgii przewodniczył ks. płk Zbigniew Kępa z ordynariatu polowego Wojska Polskiego.

W homilii przypomniał on dramat lat okupacji, który cechowała pogarda dla ludzkiego życia. – Był to czas łapanek, wywózek do obozów koncentracyjnych i przymusowej pracy. Stosowano odpowiedzialność zbiorową w postaci wyroków śmierci na dziesiątkach, a niekiedy setkach warszawiaków, za każdego zabitego Niemca. Brutalne nieludzkie tortury w kazamatach gestapo odzierały więźniów z wszelkiej ludzkiej godności i wywoływały niewyobrażalny ból – wymieniał kaznodzieja. 

Zwrócił uwagę, że w krytycznym momencie dziejów stolicy młode pokolenie Polaków nie przeraziło się ogromem zła, ale stanęło do nierównej walki z okupantem. – Uznało ono, że nie można dłużej zginać karku. Nie można pozwolić na unicestwienie Narodu, na mordowanie Jego synów i córek – powiedział duchowny.

Podkreślił, że u podstaw walki o niepodległość leżała Miłość do Ojczyzny. – W sercach Powstańców Warszawy była nadzieja na wolną Polskę, na odbudowę życia narodowego i społecznego w którym każdy znajdzie przestrzeń dla realizacji swoich marzeń. Pragnęli oni żyć w kraju w którym nie będzie terroru i strachu – zaznaczył ks. płk Kępa.

Nawiązując do Apokalipsy św. Jana przekonywał, że choć wielu Powstańców zginęło na barykadach stolicy to jednak ich imiona zapisane są w księdze Życia. – Ofiara Waszego życie nie zostanie bez nagrody – podkreślił duchowny. 

Zwracając się z kolei do żyjących Powstańców nazwał ich błogosławionymi. – To o was mówił Chrystus dziewczęta i chłopcy z biało-czerwonymi opaskami, którzy marzyliście o wolnym kraju w którym bez lęku będzie można jeść chleb oraz kochać swoich najbliższych. – Doczekaliście tego czasu, a my razem z wami – skonkludował kaznodzieja. 

Muzeum Powstania Warszawskiego zostało otwarte 31 lipca 2004roku. Jego ekspozycja ukazuje nie tylko militarne dzieje 63 dni walk, ale także życie codzienne ludności cywilnej.