Ojciec Święty otworzył Synod o synodalności

Ojciec Święty zauważył, że uczestnictwo jest wymogiem wiary otrzymanej na Chrzcie Świętym. Z niego wypływa równa godność dzieci Bożych, obdarzonych różnymi posługami i charyzmatami. Z tego powodu wszyscy są wezwani do uczestnictwa w życiu Kościoła i jego misji. Papież zaznaczył, że Synod stwarza wielką szansę duszpasterskiego nawrócenia w wymiarze misyjnym i ekumenicznym, ale niesie także pewne zagrożenia.

Pierwszym z nich jest formalizm. Synod jest drogą prawdziwego rozeznania duchowego, aby lepiej współpracować w dziele Boga w historii. Potrzeba promocji dialogu i interakcji wewnątrz ludu Bożego, należy przezwyciężyć ograniczone wizje Kościoła, szczególnie roli świeckich, odpowiedzialności eklezjalnej oraz sposobu zarządzania.

Drugim zagrożeniem dla Synodu wskazanym przez Franciszka jest intelektualizm. Mógłby on prowadzić do przekształcenia go w rodzaj grupy studyjnej, zajmującej się sobą w oderwaniu od rzeczywistości Świętego Ludu Bożego oraz konkretnego życia wspólnot rozproszonych po całym świecie.

Kolejną pokusą wskazaną przez Ojca Świętego pozostaje bezczynność, która wyraża się z stwierdzeniu: „tak było zawsze”, lepiej nic nie zmieniać. Droga Synodalna powinna być procesem w trakcie tworzenia. Należy angażować na różnych etapach i oddolnie Kościoły lokalne we wspólne dzieło, które wyznacza styl komunii i uczestnictwa.

Ojciec Święty wyraził pragnienie, aby Synod był czasem pełnym Ducha Świętego. Potrzebujemy nowego tchnienia Boga, który uwalnia od wszelkiego zamknięcia, ożywia to, co martwe, wyzwala z kajdan i rozsiewa radość. Aby Kościół stawał się „inny”, otwarty na nowość, którą chce zaproponować mu Bóg, trzeba z większą mocą i częściej przyzywać Ducha Świętego oraz słuchać go, idąc razem ze zrozumieniem i odwagą. Na zakończenie swojego przemówienia papież wypowiedział słowa modlitwy:

Przyjdź, Duchu Święty. Ty, który wzbudzasz nowe języki i wkładasz na nasze usta słowa życia, zachowaj nas, abyśmy nie stawali się Kościołem-muzeum, pięknym, lecz niemym, z tak wielką przeszłością i tak małą przyszłością. Przyjdź między nas, abyśmy w doświadczeniu synodalnym nie dali się ogarnąć rozczarowaniu, nie osłabili proroctwa, nie sprowadzili wszystkiego do jałowych dyskusji. Przyjdź, Duchu miłości, otwórz nasze serca na słuchanie. Przyjdź, Duchu świętości, odnów święty lud Boży. Przyjdź, Duchu Stworzycielu, i odnów oblicze ziemi.

Przeczytaj także:

• Abp Gądecki: Synod ma oznaczać wewnętrzną drogę serca w kierunku nawrócenia (zdjęcia, audio)
• Synod, czyli nasza wspólna droga - list pasterski w związku z XVI Zgromadzeniem Ogólnym Synodu Biskupów
• Vademecum Synodu o synodalności
• O co chodzi w nowej formule Synodu Biskupów? (analiza KAI)

Fot. PAP/EPA/VATICAN MEDIA HANDOUT

Pełny tekst przemówienia Ojca Świętego:

Drodzy bracia i siostry,

Pragnę wam przede wszystkim podziękować za obecność na otwarciu Synodu. Przybyliście z tak wielu dróg i Kościołów, a każdy z was nosi w sercu pytania i nadzieje, i jestem pewien, że Duch Święty poprowadzi nas i da nam łaskę, abyśmy razem szli naprzód, abyśmy słuchali siebie nawzajem i rozpoczęli rozeznawanie naszych czasów, jednocząc się z wysiłkami i pragnieniami ludzkości. Przeżyjmy ten Synod w duchu modlitwy, którą Jezus zanosił do Ojca za swoich uczniów: „Aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21). Do tego jesteśmy powołani: do jedności, do komunii, do braterstwa, które rodzi się z poczucia, że jesteśmy ogarnięci jedyną miłością Boga.

Wszyscy, bez różnicy, a w szczególności my, pasterze, jak pisał św. Cyprian: „Powinniśmy mocno się trzymać tej jedności i jej bronić, a zwłaszcza będąc biskupami, którzy przewodzą w Kościele, abyśmy dowiedli, że także urząd biskupi jest jeden i ten sam oraz niepodzielony” (O jedności Kościoła, 5). W jednym ludzie Bożym idziemy więc razem, aby doświadczyć Kościoła, który otrzymuje i żyje darem jedności i otwiera się na głos Ducha. Są trzy kluczowe słowa Synodu: komunia, uczestnictwo i misja. Komunia i misja są wyrażeniami teologicznymi, które określają tajemnicę Kościoła i które warto zapamiętać. Sobór Watykański II jasno stwierdził, że komunia wyraża samą naturę Kościoła, a jednocześnie potwierdził, że Kościół otrzymał „posłannictwo głoszenia i krzewienia królestwa Chrystusa i Boga wśród wszystkich narodów, i stanowi zalążek oraz zaczątek tego królestwa na ziemi” (Lumen gentium, 5). Są to dwa słowa, poprzez które Kościół kontempluje i naśladuje życie Trójcy Przenajświętszej, tajemnicę komunii ad intra i źródło misji ad extra. Po okresie refleksji doktrynalnej, teologicznej i duszpasterskiej, która charakteryzowała recepcję Vaticanum II, św. Paweł VI pragnął w tych dwóch słowach – komunia i misja – zawrzeć „główne kierunki sformułowane przez Sobór”. Wspominając otwarcie Soboru, powiedział, że główne linie przewodnie to „komunia, to znaczy spójność i wewnętrzna pełnia, w łasce, prawdzie i współpracy […] oraz misja, to znaczy zaangażowanie apostolskie we współczesnym świecie” (Anioł Pański, 11 października 1970).