Solidarni z chorymi

Polskie Towarzystwo Opieki Duchowej w Medycynie już działa na rzecz wprowadzenia na studiach medycznych wykładów przygotowujących do rozumienia wagi posługi duchowej, co wybrzmiało podczas pierwszego webinarium. Istotne jest, by medycy nie tylko umieli podać lek czy wykonać zabieg, ale także docenić opiekę duchową. Musi się ona znaleźć w standardzie opieki nad chorym.

Pandemia przybliżyła doświadczenie choroby wielu osobom. Czy przekłada się na większą religijność?

Są przypadki, gdzie wielu ludzi spojrzało poważnie na życie duchowe, na odpowiedzialność za swoje życie, relację z Bogiem i człowiekiem. W innych przypadkach doświadczenie choroby nie miało wpływu na relacje z Panem Bogiem albo wręcz je pogorszyło. Można jednak zaryzykować ogólną ocenę, że obecnie zwraca się większą uwagę na sprawy duchowe. W samotności i odosobnieniu człowiek widzi, że z dnia na dzień pozostał sam. Jeśli ma właściwą relację z Panem Bogiem, to wszystko inne jest do nadrobienia, a jeśli jej brakuje, nietrudno zgadnąć, jaka wizja przyszłości stoi przed tymi osobami.

W jaki więc sposób bezradność, choroba doprowadzają człowieka do Boga?

Pewne sprawy są tajemnicą. Jeśli człowiek rozumie swój stan, niech korzysta z tego i jak najrychlej ucieka się do Pana Boga. Są i takie sytuacje, kiedy to, co człowiek przeżywa, nie przygotowuje go do otwarcia się na Boga, a on sam nie ma pojęcia, jak to może zrobić. Takiemu człowiekowi trzeba pomóc, poprowadzić: „Słuchaj, w tym, co przeżywasz, jest miejsce na zaufanie Bogu, działanie wszechmocnego Boga i Boże Miłosierdzie”. Kiedy człowiek nam mówi: „Ale ja nic z tego nie rozumiem”, to odpowiedzmy: „Daj się ogarnąć Panu Bogu”. Nie tylko kapelan szpitalny może tak powiedzieć, ale każda inna osoba. W tak ekstremalnych sytuacjach Bóg daje wyjątkowe łaski. Zrozumienie tego, co najważniejsze, i potrzeba otwarcia się na Boga przychodzą wówczas łatwiej niż wtedy, kiedy ma się przysłowiowy pełen talerz i czekające awanse.

Co można powiedzieć lekarzom i pielęgniarkom, którzy doświadczają, że nie wszystkim pacjentom mogą pomóc – ze względu na braki kadrowe, sprzętowe czy obowiązujące procedury?

Pan Bóg nie wymaga od nas rzeczy niemożliwych. W takich sytuacjach trzeba zachować pokój serca, wykonywać to, co jest w zakresie naszych możliwości. Resztę zostawmy Panu Bogu. Pewnych granic nie jesteśmy w stanie przekroczyć. Istotne jest, by mieć wysokie poczucie odpowiedzialności także za innych. Niektórzy będą mogli zaangażować się bardziej, więcej udźwignąć w tym szczególnym momencie, który przecież nie będzie naszą codziennością na zawsze. Trzeba podkreślić, że więcej sił mają ci, którzy pokładają ufność w Panu Bogu. Jak mówi św. Paweł: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (por. Flp 4, 13).

Jak przebiegła nowenna za pacjentów, chorych i za personel medyczny, której Ksiądz Biskup przewodniczył?

Przez dziewięć tygodni w środy sprawowana była Eucharystia. Z różnych stron Polski napływały intencje. Modlitwa była w różnych parafiach, kaplicach szpitalnych, zakonnych – tak, by za każdym razem włączyć w nią inne środowisko. Nazwaliśmy ten czas „Terapią duchową”, myślimy nad jej kontynuacją w innej formie.

W orędziu na tegoroczny XXIX Dzień Chorego Ojciec Święty Franciszek zachęca do braterskiej solidarności w służbie chorym. Jak ma się ona dzisiaj wyrażać?

W zasięgu każdego z nas znajdziemy ogromną liczbę ludzi niedomagających. Starzejemy się, jako społeczeństwo, wiele osób choruje, a nie wszyscy żyjemy w rodzinach wielopokoleniowych czy wielodzietnych, gdzie można myśleć, że ktoś nas odwiedzi, przyjdzie z pomocą. Stąd rodzą się nowe zadania. Ważne, byśmy interesowali się żyjącymi wokół nas ludźmi, przygotowywali siebie i innych do niesienia pomocy materialnej czy duchowej, ale także do jej przyjmowania. Nie chciałbym, by mówienie o wyobraźni miłosierdzia, otwartych szeroko oczach i wrażliwym sercu było tylko powtarzaniem kolejnych haseł.