Nasza diecezja poniosła wkrótce bolesną stratę: ks. Andrzej, jeszcze w okresie stażu duszpasterskiego, nagle zachorował na malarię, poźno zdiagnozowaną, i w dramatycznych okolicznościach zmarł w słynnej klinice chrób tropikalnych w Berlinie. Zastąpił go ks. Jacek Pielak, obecny proboszcz Kambii. Śmierć ks. Andrzeja była ofiarą życia i przyczynia sie do nadprzyrodzonej płodności misyjnej posługi.
Jak inicjatywę przyjęła miejscowa społeczność i tamtejsza hierarchia Kościoła?
Akceptacja europejskich misjonarzy, zwłaszcza dzisiaj, jest długim procesem wzajemnego poznania i budowania zaufania. Misjonarze najpierw są „oni”, by po pewnym czasie i nie bez wahań stać się „nasi”. Nie zapominajmy, że w dawnych wiekach tereny Afryki Zachodniej były objęte haniebna praktyką handlu niewolnikami, sprzedawanymi w Ameryce.
Nasi księża cieszą się życzliwością i wsparciem następcy bp. Biguzziego, również Włocha ze zgromadzenia ksawerianów, bp. Natalego Paganelliego. Zaistniała również dobra współpraca i wymiana doświadczeń z miejscowymi księżmi, borykającymi sięz podobnymi problemami duszpasterskimi i materialnymi.
Jak wyglądało wsparcie i utrzymanie misji?
Pomoc dla misji jest wielowątkowa. Opiera się ona na przekonaniu wiernych o ich misyjnym obowiązku, skoro wiara ma się rozszerzać i promieniować. Wymaga też dobrej informacji o misyjnych zmaganiach, pracy w innym środowisku geograficznym, w innym społeczeństwie o odrębnej kulturze i pamięci historycznej. To ostatnie zdanie było i jest dziełem wspólnym misjonarzy i wydziału misyjnego kurii diecezjalnej w Polsce. Wydział pod kierownictwem poprzedniego dyrektora ks. Marcina Iżyckiego opublikował m.in. monografię o kraju naszych misji – egzotycznego i nieznanego w Polsce.
Ważnym nurtem wsparcia dla misji jest misyjna modlitwa, bo to Pan Bóg daje wrost polom dojrzewającym do żniwa. Każda nasza parafia powinna włączać się do tego nurtu duchowego wsparcia poprzez np. zakładanie szkolnych kół misyjnych, kół różańcowych czy grup współpracowników misji spotykających się na modlitwie.
Kolejnym nurtem jest pomoc materiana. Nie tyle chodzi o utrzymanie misjonarzy, co o umożliwienie im koniecznych inwestycji w parafii skrajnie biednej, gdzie ofiarność miejscowych wiernych z konieczności jest bardzo ograniczona, gdzie stan budynków jest opłakany, nie mówiąc o szkołach działających w opłakanych warunkach. Ostatnio nasi misjonarze zwrócili się z apelem o pomoc w utrzymaniu szkół, tak ważnych dla przyszłości dzieci i młodzieży.
Moi wspołpracownicy kurialni od początku zaangażowali się we wspólne budowanie podstaw misji afrykańskiej i diecezja zapewnia solidne wsparcie duchowe i materialne. Jestem przekonany, że każdą polską diecezję stać na otwarcie się misyjne i zapewnienie misji właściwego zaplecza.
Jakie widzi Ksiądz Biskup owoce funkcjonowania misji?
Pod koniec 2016 r. udałem się z wizytą do Sierra Leone i mogę z radością potwierdzić rozwój misji. Nasi misjonarze nie są już nowicjuszami; poznali miejscowe realia i uwarunkowania, mentalność tamptejszych ludzi, ich oczekiwania i nadzieje, cieszą się zaufaniem parafian i mieszkańców, bez względu na ich wyznanie. Budynki sakralne – kościół parafialny i kaplice filialne – zostały odremontowane i należycie wyposażone. Ksiądz proboszcz Jacek Pielak przejął bezpośrednią odpowiedzialność za część sektora szkolnego, eliminując korupcję w zakresie administracji i porządkując zarządzanie personelem.
Do księży dołączyły polskie siostry ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. Stworzyły w parafii przedszkole w budynku dawnego centrum dla chorych na poliomyelitis. To bardzo potrzebna placówka dla licznych dzieci w wieku przedszkolnym. Polscy misjonarze w diecezji Makeni cieszą się dużą życzliwością i pomocą ze strony miejscowego biskupa. A perspektywy misji są, z pomocą Bożą, bardzo obiecujące.
Co? Gdzie? Kiedy?
