Starość to powołanie

Kiedy Hanna Góral została wdową, zainteresowało ją, jak wygląda duszpasterstwo ludzi starszych. Okazało się, że takiego duszpasterstwa nie ma. – Zauważyłam, że księża traktują tę społeczność albo jako chorych, albo jako „babcie klepiące różańce” – mówi. – Tymczasem wśród nas wciąż jest wiele osób sprawnych intelektualnie, choć mniej sprawnych fizycznie, którym nie wystarcza przynależność do innych wspólnot modlitewnych, bo chcą rozwijać swoją duchowość i wzmacniać wiarę w Jedynego Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa.

W 2015 r. pani Hanna napisała do ówczesnego proboszcza swojej parafii list z propozycją zorganizowania comiesięcznych dni skupienia dla ludzi starszych, którzy ze względu na różne ograniczenia nie przychodzą do kościoła w niedzielę i na rekolekcje parafialne. – Była na ten temat rozmowa, ale potem zmieniono proboszcza i na tym się skończyło – wspomina pani Hanna.

W 2016 r. zaczęła uczęszczać do nowo utworzonej na Bemowie parafii św. Jana Pawła II. We wrześniu tego roku po naradzie parafialnej zostało powołane Duszpasterstwo Ludzi Starszych i zgłosiła się do współpracy. – Zaczęliśmy od ogłoszenia o spotkaniach z ambony i wywieszenia ogłoszenia w gablocie, chodziliśmy po domach z zawiadomieniami i ruszyło – wspomina. – Organizowaliśmy dla seniorów spotkania, podczas których była spowiedź, Msza Święta oraz rozmowy przy herbacie. W razie potrzeby organizowaliśmy dowiezienie do kościoła.

W tej chwili do wspólnoty należy blisko dwadzieścia osób. Spotykają się co wtorek na Mszy Świętej w kościele i na konferencji przy kawie i ciastku w salce parafialnej. – Udało się wyciągnąć z domów nawet tych, którzy już z nich nie wychodzili, do klubu przychodzą z opiekunami – mówi proboszcz parafii na Bemowie ks. Sławomir Abramowski. – Najstarszy jego członek ma 92 lata, najmłodszy 65; to minimalny wiek, do duszpasterstwa bowiem mogą należeć wyłącznie „pełnoletni”. Ja jeszcze tego kryterium nie spełniam, więc swoje członkostwo traktuję honorowo – śmieje się duchowny.

Dla seniorów jednak obecność księdza jest nieoceniona, ponieważ jako biblista tłumaczy im zawiłości Starego Testamentu, przez który – jak przyznają – mimo wielokrotnej lektury trudno im było przebrnąć samodzielnie. Pod nieobecność proboszcza zastępuje go ks. Piotr Kaczmarowski, który z kolei przybliża Katechizm Kościoła Katolickiego. – Te spotkania formacyjno-towarzyskie dużo nam dają, bo osoby starsze potrzebują kontaktu i rozmów, ale nie o serialach i chorobach, tylko budujących, rozwijających – przyznaje Hanna Góral. – Każde spotkanie ma temat wiodący, na przykład jak rozumieć Pismo Święte, jak rozpoznać opatrzność w życiu człowieka, na czym polega nasza współpraca z łaską, jakie jest znaczenie sumienia. Są też konferencje okolicznościowe przy okazji Wszystkich Świętych, Zaduszek, Święta Miłosierdzia. Rozmawialiśmy także o ludziach w podeszłym wieku opisanych na kartach Biblii i o tym, jak odczytywali wolę Bożą, a jak odczytujemy ją my.

Na swoich patronów wybrali Symeona i Annę, którzy oczekiwali i u schyłku życia rozpoznali Mesjasza. – My też wciąż wypatrujemy tego, co jest jego sensem – mówi pani Hanna.

Dla Urszuli Rybińskiej, związanej z klubem od trzech lat, postawa Symeona jest wzorem zaufania Bogu i wiary w wypełnienie obietnicy, na które warto czekać całe życie. – Anna, jako ta rozmodlona, uczy mnie, by mniej mówić i pouczać młodych, a więcej się za nich modlić – mówi.

Także dla uczęszczającej do klubu od drugiego spotkania Alicji Łukaszewskiej modlitwa i refleksja o życiu są tym, co przyciąga na spotkania. – W codziennym pędzie między pracą i domem mam wreszcie czas na to, by bardziej otworzyć się na wiarę – mówi.

Nieuniknione prawa biologii odbierają klubowi kolejnych członków. – Celebrujemy rocznice ich śmierci i imienin, ks. Sławek odprawia Msze Święte w ich intencji – tłumaczy Urszula Rybińska. – Po zmarłym mężu pani Ania przejęła jego funkcję i to ona teraz czyta czytania, trzyma patenę, zapala światełka.

– Jako lekarz zachwycam się tym, jak Bóg stworzył starość – mówi ks. Sławomir Abramowski. – Wówczas psuje się pamięć krótkotrwała, a „odmaskowuje się” długotrwała – pamięć rzeczy dawnych. Jeśli człowiek miał dobre życie, ma też dobre wspomnienia, a tym samym dobrą starość. Ale i na odwrót. Starość to czas podsumowań.

– Rozmawiamy także na temat przygotowań do dobrej śmierci – mówi pani Urszula, która po lekturze książki św. Alfonsa Marii Liguoriego na ten temat przybliżyła go klubowiczom. – Chodzi nie tylko o uporządkowanie ziemskich spraw, ale także relacji – z bliskimi i z Bogiem. – Jeśli dzień zacznę z Nim poranną Mszą Świętą, wycisza mnie to i nastawia na to, co tak naprawdę ważne – dopowiada pani Alicja.

Jan Paweł II mówił, że starzenie się nie jest złem, któremu trzeba się podporządkować, ale powołaniem, na które trzeba umieć odpowiedzieć. – Pokazał, jak można pięknie postępować w latach, nie rezygnując do końca życia z aktywności i chwaląc Boga za wszystko, co od Niego otrzymujemy – podsumowuje Hanna Góral.