Szaleni w Duchu

Szaleństwo, sekciarstwo przemycane do Kościoła, a może nowa Pięćdziesiątnica? Czym naprawdę są charyzmaty? Modlą się inaczej. Wznoszą do góry ręce, krzyczą, płaczą. Wypowiadają słowa, których sami nie rozumieją. Od ponad 30 lat wspólnoty charyzmatyczne wyrastają w Polsce jak grzyby po deszczu. Szacuje się, że ruch charyzmatyczny jest obecnie najprężniej rozwijającym się w kraju. W samej archidiecezji warszawskiej działa 51 grup modlitewnych Odnowy w Duchu Świętym, które skupiają około 1500 osób. A jednak ten sposób modlitwy wciąż budzi spore kontrowersje.

– Kiedy po raz pierwszy trafiłam na Mszę z modlitwą o uzdrowienie w kościele oo. dominikanów na Służewie i nagle tłum wokół mnie zaczął modlić się w jakiś nieznany mi sposób, z przerażeniem pomyślałam: „Boże, gdzie ja jestem? Co to za dom wariatów?” – wspomina Joanna Sikorska, pielęgniarka z Łomianek, przez wiele lat liderka wspólnoty charyzmatycznej Kontakt. – Po chwili jednak spostrzegłam, że choć każdy modli się innymi słowami, śpiewa inną melodię w innej tonacji, wszystko razem brzmi harmonijnie jak przepiękna symfonia. To dało mi do myślenia.

– Cały problem z charyzmatami polega na ich nadprzyrodzoności. Na tym, że to rzeczywistość, której nie możemy do końca zrozumieć i skontrolować. Wiem, bo sam miałem problem z tym, że pewnego dnia Bóg przyszedł do mnie w sposób, którego nie rozumiałem i nie spodobało mi się to – mówi jezuita o. Roman Groszewski, duszpasterz wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym „Dom” działającej przy sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie. – Stanąłem przed wyborem: albo oddam Bogu ster i jak apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy pójdę za Nim w ciemno, albo pozostanę na bezpiecznej pozycji i odrzucę dar. Zaryzykowałem i nie żałuję.

Szaleni w Duchu Świętym

Czym właściwie są charyzmaty? – Charyzmat to inaczej dar, który Duch Święty daje konkretnej osobie dla dobra Kościoła – odpowiada ks. Roman Trzciński, duszpasterz wspólnoty Woda Życia działającej przy kościele św. Jakuba w Warszawie. – To są znaki obecności Boga wśród ludzi. Kiedy Bóg działa z mocą w naszym życiu, nasza wiara się buduje i ożywia. Mamy więc charyzmaty bardzo spektakularne, jak modlitwa w językach, dar proroctwa, dar poznania czy uzdrawiania. Ale mamy i te codzienne, równie ważne a czasem nawet istotniejsze, jak dar nauczania, pięknego śpiewu, dar służby, dar mądrości.

Dzieje Apostolskie pełne są opisów posługiwania się charyzmatami. Apostołowie mocą daną im przez Jezusa uzdrawiali chorych, prorokowali, mówili do tłumów w obcych językach. Dlaczego więc dziś prorokujący chrześcijanin budzi niedowierzanie?

– W pierwotnym Kościele rzeczywistość charyzmatów była standardem – mówi o. Groszewski. – Później popadła w zapomnienie i dziś jest traktowana jako nowość. Charyzmaty są powrotem do tego, co było na początku chrześcijaństwa.

– Ruch charyzmatyczny rozniecił się na nowo po Soborze Watykańskim II, jednak na przestrzeni wieków charyzmaty były obecne, choć nie tak powszechne jak dziś – tłumaczy ks. Trzciński. – Wielką charyzmatyczką była bł. Miriam, karmelitanka z Betlejem, która żyła długo przed Soborem. Miała dar poznania i proroctwa, świadkowie widzieli, jak w ekstazie unosiła się w powietrzu. Bywały i inne siostry z tego zgromadzenia „szalone w Duchu Świętym”. Kard. Ratzinger w 1998 r. na zjeździe ruchów charyzmatycznych z całego świata wygłosił piękny wykład o potrzebie harmonijnego współistnienia hierarchii i charyzmatów w Kościele. Znakiem czasu jest fakt, że dziś charyzmatami posługują się nie tylko święci mistycy, ale zwykli ludzie. Bogu spodobało się posłużyć słabymi i grzesznikami.

Gwałtownicy posiądą niebo

Bartek Czerwiński, 27-letni świecki misjonarz wspólnoty Przymierze Miłosierdzia, mąż i tata kilkumiesięcznej Hani, z charyzmatami zetknął się przypadkiem.

– Przyjaciółka zaprosiła mnie na spotkanie z ojcami Enrique Porcu i Antonello Caddedu, założycielami wspólnoty Przymierze Miłosierdzia, które odbywało się w 2010 roku na Siekierkach w Warszawie – wspomina. – Poszedłem i nagle podczas modlitwy uwielbienia o. Antonello, którego przecież w ogóle nie znałem, zaczął mówić bardzo konkretnie o moim największym zranieniu. Ze szczegółami opisał moją sytuację i powiedział: „Dziś Bóg chce cię uzdrowić”. Poczułem wtedy wszechogarniającą Bożą miłość. Stałem się w tej miłości szczęśliwy i wolny do końca.

Dziś na spotkaniach wspólnoty Bartek posługuje podczas modlitwy wstawienniczej, aby inni mogli doświadczyć tego, co stało się jego udziałem. Kiedy do Przymierza przychodzi ktoś z prośbą o modlitwę, Bartek modli się za tę osobę tak, jak o. Antonello pomodlił się nad nim.

– Modlę się i w moim sercu czasem pojawiają się jakieś słowa lub obrazy. Odróżnienie, czy są poznaniem od Ducha Świętego, czy to jakieś moje wymysły nigdy nie jest proste – tłumaczy. – Muszę zaryzykować, powiedzieć coś, o czym nie wiem, czy ma jakiś sens. Zaryzykować śmieszność, pomyłkę, błąd. Robię to i wielokrotnie doświadczam, że słowa, które dla mnie były bez sensu miały ogromny sens dla osoby, za którą się modliłem. Jest jedna zasada: modlitwa wstawiennicza odbywa się zawsze w obecności innych osób, które mogą ją zweryfikować. Najważniejszym kryterium jest zgodność z nauką Kościoła. Jeśli coś stałoby z nią w sprzeczności, od razu wiadomo, że nie pochodzi od Ducha Świętego.

– Pójście za Duchem Świętym jest jak krok w przepaść w nadziei, że On cię złapie – mówi o. Groszewski. – Jeden z moich współbraci otrzymał dar rozumienia języków dopiero, kiedy zgodził się na to, że inni mogą się z niego śmiać. Ze mną było podobnie. Musiałem poddać się woli Bożej, zgodzić się, że czasem się ośmieszę, że ktoś mi nie uwierzy, weźmie a wariata.