Niezrozumienie, zjadliwa krytyka, odrzucenie, a nawet prześladowanie są doświadczeniem wielu, którzy głoszą i wprowadzają w życie niewygodne prawdy, na przykład konieczność dialogu między religiami.
Jeremiasz miał dramatyczne życie. Na jego oczach, w roku 587 przed Chr., cały kraj, a zwłaszcza umiłowana Jerozolima, zostały zdobyte i spustoszone przez wojska babilońskie. Tysiące ludzi straciły życie, reszta została uprowadzona do niewoli. Goryczy proroka dopełniało to, że jego napomnienia – kierowane do władz politycznych, religijnych i całej społeczności królestwa Judy – były wyśmiewane i odrzucane, a on sam prześladowany i więziony.
Dwudziesty rozdział Księgi Jeremiasza opisuje wewnętrzne zmagania proroka. Autor wyznaje, że nie jest w stanie wystawiać się dłużej na pośmiewisko ludzi, i postanawia nie przemawiać już więcej w imię Boga. Jednak wewnętrzny ogień nie pozwala mu spocząć i zmusza do wypełniania prorockiej misji. Poddanie się woli Boga Jeremiasz przeżywa w kategoriach uwiedzenia, a nawet ujarzmienia siłą: „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść” (Jr 20,7).
Dramatyczne słowa proroka Jeremiasza podlegają różnorodnym interpretacjom. Można je na przykład odnosić do tragedii zagłady Żydów w XX wieku, ale także – w sensie uniwersalistycznym – do cierpienia wszystkich ludzi. W tym roku były hasłem XX Dnia Judaizmu. Budowanie wzajemnego braterstwa i zaufania ludzi różnych języków, kultur i religii, szukanie tego, co wspólne, pokonywanie uprzedzeń i stereotypów – legło u podstaw wpisania Dnia Judaizmu na stałe w kalendarz Kościoła w Polsce. Centralne wydarzenia tego dnia miały miejsce w Kielcach, a gościem obchodów był rabin Abraham Skórka, rektor Latynoamerykańskiego Seminarium Rabinicznego w Buenos Aires i przyjaciel papieża Franciszka.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 6 (592), 5 lutego 2017 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 lutego 2017 r.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
