Witaj, Ojcze Święty

Umiłowany Ojcze Święty! Twoja pielgrzymka do Polski przypada na czas Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia. (...) Kościół w Polsce czuje szczególną odpowiedzialność w tym względzie. Orędzie miłosierdzia jest bowiem mocno związane z córką naszego narodu, św. Faustyną Kowalską, a także ze świętym papieżem Janem Pawłem II, którzy – przez swoje życie i pisma – przybliżali nam jego wartość.

Razem z Tobą pragniemy równocześnie dziękować Panu Bogu za przekazany naszym przodkom przed 1050 laty dar wiary chrześcijańskiej. Rok Chrztu Polski jest dla nas datą przełomową, ponieważ właśnie wtedy Polska wyszła ze swojej dziejowej prehistorii i zaczęła istnieć historycznie, tak że odtąd chrześcijaństwo i polskość idą w parze. Przez ponad tysiąc lat – w czasach spokojnych i w czasach trudnych – chrześcijańska wiara dodawała nam skrzydeł, tworząc nowy, ochrzczony naród. A Bóg bogaty w miłosierdzie uczynił cudowną polską ziemię urodzajną glebą, która zrodziła obfite owoce duchowe w postaci tylu Polaków, którzy wyróżnili się wyznawaniem i obroną wiary, zachowaniem nadziei oraz praktykowaniem miłości.

Z długiej listy polskich błogosławionych i świętych wystarczy wspomnieć tych, którzy są czczeni na całym świecie, a mianowicie św. Marię Faustynę Kowalską, która usłyszała głos: „Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego serca”. A także św. Jana Pawła II, który często w swoim nauczaniu nawiązywał do tematu miłosierdzia, mówiąc: „To krzepiące orędzie jest skierowane przede wszystkim do człowieka, który, udręczony jakimś szczególnie bolesnym doświadczeniem albo przygnieciony ciężarem popełnionych grzechów, utracił wszelką nadzieję w życiu i skłonny jest ulec pokusie rozpaczy” (...).

Jednakże głównym celem obecnej pielgrzymki są Światowe Dni Młodzieży. Nie jest to rodzaj festiwalu rockowego ani jakaś odmiana współczesnej kultury młodzieżowej. ŚDM to owoc „długiej zewnętrznej i wewnętrznej drogi duchowej”. To owoc drogi, dzięki której uczymy się, że szczęście, które może się wyrażać na wiele sposobów, jest osiągalne tylko wtedy, gdy jesteśmy w stanie kochać. Szczęście bowiem jest zawsze kwestią miłości. Szczęście to owoc drogi, na której Przewodnikiem jest Chrystus z Jego miłosierdziem, które akceptuje każdego i wybacza wszystkim. Drogi, na której powoli każdy z osobna i wszyscy razem dojrzewamy do zrozumienia tego, co znaczą słowa: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5,7).

Polska tożsamość jako narodu i podmiotu państwowego jest ściśle związana z wiarą chrześcijańską. Nie można zanurzyć się w historii, sztuce, literaturze, w wydarzeniach społecznych i politycznych naszej ojczyzny, nie uznając, że na wszystkie te dziedziny wywarła głęboki wpływ i ukształtowała je mocna wiara, która przezwyciężyła wiele przeciwności i prób.

Wiemy jednocześnie, że niczego na tym świecie nie można traktować jako osiągniętego raz na zawsze, tak jakby poświęcenie, wiara i odwaga minionych pokoleń wystarczyły, żeby iść dalej i uchronić się od wszelkich niebezpieczeństw. Każde pokolenie musi przyswoić sobie tradycje i wartości, jakie zostały mu przekazane, przyczyniając się do tego, by otrzymany dar zaowocował na nowo w nowej epoce i innych okolicznościach. Każdy – przez codzienne pójście za Chrystusem – musi najpierw przyswoić sobie skarby prawdy i łaski, które są mu proponowane i przekazywane przez dziedzictwo przeszłości. (por. Homilia legata papieskiego kard. Pietra Parolina podczas uroczystości 1050. rocznicy chrztu Polski, Poznań, Stadion Miejski, 16 kwietnia 2016 r.). (...)

Każdy z nas biskupów otrzymywał urząd: „aby i on upodobnił się [do apostołów] i głosił dobrą i piękną naukę”. Wcześniej jednak – na mocy otrzymanego chrztu – każdy z nas stał się uczniem-misjonarzem (por. Mt 28,19). Dlatego teraz gorąco prosimy Boga o to, by najpiękniejszym owocem tak Roku Miłosierdzia, jak i obchodów 1050. rocznicy chrztu Polski oraz Światowych Dni Młodzieży stało się czynne praktykowanie tej misji w wymiarze indywidualnym i wspólnotowym. Jeśli to się nie dokona, wówczas naród, który w obliczu ogromnych tragedii dawał dowody wielkiej wierności i odwagi, przezwyciężając prześladowania i przemoc, może – w chwilach mniej dramatycznych – zatracić radość przynależności do owczarni Chrystusa. (...) Jeśli jednak tak się stanie, jeśli osobiście i wspólnotowo pogłębimy naszą więź z Chrystusem i będziemy przekazywać innym radość Ewangelii, wówczas – mimo naszych wad i braków – staniemy się rzeczywiście „iskrą”, która wyjdzie z Polski, wzmocni chrześcijańskie korzenie Europy i przygotuje świat na powtórne przyjście Chrystusa. Niech pomocą w wypełnieniu tego zadania będzie dla nas twoja, Ojcze Święty, wizyta, twoje nauczanie i twoje błogosławieństwo.

abp Stanisław Gądecki fot. Marcin Mazur/BP Episkopatu Polski Idziemy nr 32 (566), 7 sierpnia 2016 r.