Włoski pielęgniarz wspomina zamach na papieża

Jednocześnie zaznaczył, że czuło się, iż nawet w chwili wielkiego cierpienia Ojca Świętego prowadził Bóg. W 35. rocznicę tamtych wydarzeń Radio Watykańskie przypomniało rozmowę, jaką przeprowadził z Porzią dwa lata temu dziennikarz tej rozgłośni – Massimiliano Menichetti.

Pielęgniarz wspomina, że pełnił wówczas dyżur w przychodni chirurgicznej, pozostając w stałej łączności telefonicznej z różnymi punktami pierwszej pomocy na Placu św. Piotra. W pewnej chwili nadeszła wiadomość, że strzelano do papieża. „To straszne” – tak zareagował Porzia i natychmiast porozumiał się z dyżurnym chirurgiem Enrico Fedele, po czym wraz z kilkoma innymi lekarzami wyszli na ulicę.

W tym czasie nadjechał dżip z Ojcem Świętym i pielęgniarz chwycił nosze ze stojącego obok ambulansu, po czym ujął papieża pod pachy tak, jak znajdował się on w samochodzie i przeniósł go na nosze. W tym czasie chirurg obejrzał ranę i stosownie do jej rozmiarów trzeba było się zdecydować, czy należy jechać do szpitala Ducha Świętego czy do kliniki im. A. Gemellego. – Kawałkiem gazy zatamowałem krew płynącą z rany papieża – wspominał włoski pielęgniarz. Podkreślił, że nie miał wtedy żadnych wątpliwości, co ma robić, gdyż sprawa była oczywista: chwycił rannego i umieścił go natychmiast na noszach.

Wyjaśnił również, że stracono nieco czasu, gdyż trzeba było trochę poczekać na watykańską karetkę pogotowia, która znajdowała się pod kolumnadą Berniniego, w końcu jednak szybko ruszono w drogę. Porzia wyjaśnił, że trzeba było przenieść Ojca Świętego z jednego ambulansu do drugiego, gdyż ten drugi był lepiej wyposażony. – Znajdowali się tam kierowca, kamerdyner Gugel, doktor Buzzonetti, dyrektor watykańskiej służby zdrowia, chirurg i ja, łącznie sześć czy siedem osób – powiedział rozmówca rozgłośni papieskiej.

Zaznaczył, że papież był przytomny, ale nic nie mówił, bo „przez całą drogę modlił się”, a na pytanie, czy jechali z eskortą, odparł stanowczo, że nie. – Policja czekała na nas przy Arco delle Campane [Łuk Dzwonów], a my wyjechaliśmy od strony [Bramy] św. Anny – wyjaśnił pielęgniarz. Dodał, że w połowie drogi do kliniki zamilkła syrena, właściwie była słabo słyszalna. – Był to dla nas cios, bo nie mieliśmy eskorty – wspomina Porzia, ale trochę trąbiąc klaksonem „zdążyliśmy dojechać do kliniki”.

Zaznaczył przy tym, że po drodze otrzymał polecenie podłączenia Janowi Pawłowi II kroplówki, gdyż okazało się, że u rannego spadło ciśnienie. – Gdy przygotowywałem się do wprowadzenia igły, kierowca gwałtownie skręcił i wjechaliśmy na chodnik – relacjonował pielęgniarz. Dodał, że ukłuł się wtedy w palec, ale Ojcu Świętemu nic się nie stało. Cała droga do kliniki Gemellego trwała około kwadransa – wyjaśnił.

Na miejscu papież miał trafić na oddział reanimacji. – Prawdopodobnie dyrektor rozmawiał już z nimi, był tam na dyżurze lekarz z naszej służby watykańskiej, był dyrektor tego oddziału. Przybyliśmy na miejsce i wynieśliśmy nosze, ale nadchodzi nowe polecenie: "Trzeba jechać na dziewiąte piętro!". Była tam sala operacyjna... A zatem co robić? Sam, pędząc jak oszalały, zawiozłem go – to było około stu metrów – do windy, aby dostać się na dziewiąte piętro! – wspominał po latach pielęgniarz. Zaznaczył, że papież w tym czasie leżał skulony i cierpiący na noszach, a on sam obawiał się, że ranny może umrzeć.

Gdy Porzia ze swym pacjentem znalazł się już w sali operacyjnej, zostawił go w pokoju, w którym przygotowywano go do operacji. – Zdjąłem z niego całe jego ubranie, włożyłem je do plastykowego worka i przekazałem Gugelowi. A dyrektor powiedział do mnie: "Możesz wracać" – opowiadał Porzia.

Później, gdy po operacji i okresie rekonwalescencji w Castel Gandolfo, Ojciec Święty powrócił do Watykanu, pielęgniarz nadal spotykał się z nim, kiedy przychodził na analizy do przychodni watykańskiej. – Za każdym razem, gdy tam przychodził, mówił mi: "Ja pana znam"; powtórzył to 3-4 razy. Odpowiadałem: "Tak, Wasza Świątobliwość", ale nie mogłem się zdobyć na to, żeby powiedzieć: "Jestem tym, który..." – tłumaczył Włoch. Dodał, że nigdy nie powiedział tego papieżowi.

Na pytanie dziennikarza, jak przeżywał tę podróż z papieżem w ambulansie, gdy kładł go na noszach i gdy oglądał na nowo w przychodni, Porzia odpowiedział, że dopóki Jan Paweł II nie wrócił do normalności, był dla niego pacjentem. – Taki jest mój zawód! – wyjaśnił. Zapewnił, że zawodowo jest spokojny i wszystko to, co miał zrobić, zrobił, nie zaniedbując niczego.

Porzia zaznaczył, że razem z nim pracowały polskie siostry zakonne i nazajutrz, w czasie dyżuru jedna z nich powiedziała mu, że Gugel dał im wszystkie paramenty papieskie, a także resztki z kroplówki. – Tę kroplówkę z moim nazwiskiem przekazano na Via Cortina d’Ampezzo, gdzie był dom polskich zakonnic. Ale uczciwie przyznam się, że nigdy tam nie poszedłem – dodał pielęgniarz.

Wspomniał również, że 24 grudnia tegoż roku [1981] jego i chirurga papież przyjął w antykamerze Kaplicy Sykstyńskiej. – Tam jest duży salon – dodał. Zaznaczył, że najpierw poszedł on ze swoją rodziną, a następnie prof. Fedele ze swymi bliskimi. Przyznał, że z wrażenia nie wiedział, co ma powiedzieć i nic nie słyszał, co się dzieje wokół niego. – Papież podziękował – dodał rozmówca rozgłośni watykańskiej.

Dziennikarz przypomniał, że Porzia otrzymał także Order Kawalerski św. Sylwestra, sam pielęgniarz natomiast zaznaczył, że papież wywarł na nim wrażenie „człowieka cierpiącego a zarazem prowadzonego przez Pana, był człowiekiem z łaską”. W odpowiedzi na pytanie o to, co czuł, trzymając w ramionach człowieka świętego, odparł, że czuł się dumny z tego, co zrobił: – Trzymałem w objęciach papieża! Udało mi się spełnić swój obowiązek i zrobić wszystko, co było niezbędne.