Sekretarz Generalny Synodu kard. Lorenzo Baltisseri w swoim wystąpieniu streścił dokument i zachęcił uczestników do jego oceny, zauważenia braków, wprowadzenia ewentualnych uzupełnień. W ten sposób nakreślił cel Kongresu.
Przyjechaliśmy przygotowani
Pod koniec ubiegłego roku wszyscy zaproszeni na Kongres otrzymali 46 pytań do dokumentu synodalnego i zostali poproszeni o odpowiedzi na nie. Były one bardzo konkretne. Chodziło o odpowiedź na pytanie, co robić, by Ewangelia Rodziny była pełniej i szerzej głoszona na całym świecie.Całość dokumentu synodalnego została podzielona na cztery części i były one kolejno omawiane w czasie czterech sesji pracy w grupach językowych. Uczestniczyliśmy w grupie angielskiej. Po przeczytaniu pytań przez prowadzącego spotkanie zaraz podnosił się las rąk chcących zabrać głos. Nie każdy mógł się wypowiedzieć. Nam udało się kilka razy, ale to, co można było powiedzieć, było trochę jak loteria, bo prowadzący nie mógł udzielać głosu wciąż tym samym osobom…
Dojrzałe relacje
Na podstawie doświadczeń Spotkań Małżeńskich podkreślaliśmy potrzebę budowania relacji w małżeństwie. Zwracaliśmy uwagę, że w obecnych warunkach kulturowych i społecznych tradycyjne metody katechezy są niewystarczające. Podkreślaliśmy też potrzebę uczenia dojrzałości emocjonalnej – zarówno przygotowujących się do małżeństwa, jak i samych małżonków. Zwróciliśmy uwagę, że o ile w czasie rekolekcji dla małżeństw próbujemy małżonków łączyć, odwołując się także do płaszczyzny emocjonalnej, aby pokonali kryzys, o tyle w czasie „Wieczorów dla Zakochanych” dbamy o to, by poznali się pełniej i spojrzeli realnie na swój związek. Jeżeli w wyniku naszych zajęć taki związek zakochanych się rozpadnie – a zdarza się to dość często – to każdorazowo mówimy: o jeden rozwód mniej.| Przesunięcie warstw geologicznych w głębi ziemi o 1 mm może spowodować trzęsienie ziemi w skali globalnej. Dlatego nie należy zmieniać nauczania Kościoła nawet o 1 mm |
Przy różnych okazjach podkreślaliśmy znaczenie dialogu jako rozmowy, w której zachowujemy pierwszeństwo słuchania przed mówieniem, rozumienia przed ocenianiem, dzielenia się przed dyskutowaniem, a nade wszystko przebaczanie. Sakrament małżeństwa realizuje się w takim dialogu, bo taki dialog jest Bożym darem. Przeżycie i doświadczenie tego w Spotkaniach Małżeńskich owocuje nawet wycofywaniem z sądów pozwów rozwodowych.
Powołanie i świadectwo
W czasie jednej z sesji zwróciliśmy uwagę na to, że każde małżeństwo może rozpoznać swoje indywidualne powołanie jako wynik dialogu męża i żony ze sobą i z Panem Bogiem. Jedne małżeństwa mogą stworzyć rodzinę wielodzietną, inne dziękują Panu Bogu za jedno jedyne dziecko, jakie mogło się urodzić. Pan Bóg podaje rękę także małżeństwom biologicznie niepłodnym. Podkreśliliśmy ewangelizacyjną rolę dzieci niepełnosprawnych. Małżeństwo nie jest celem samym w sobie, ale drogą do Pana Boga. Podkreśliliśmy więc wartość dialogu z Panem Bogiem przez Pismo Święte poprzez „zasady dialogu”, będące filarami duchowości Spotkań Małżeńskich.Cieszyliśmy się, gdy we wstępnym podsumowaniu Kongresu abp Paglia powiedział, że zadaniem Synodu powinno być bardzo wyraźne podkreślenie małżeństwa jako sakramentu i drogi do świętości oraz Eucharystii jako centralnego miejsca życia rodziny chrześcijańskiej. Zostało też podkreślone, że jesteśmy – jako małżeństwa i rodziny – powołani do dawania świadectwa.
– Kościół nie potrzebuje ideologii – mówił abp Paglia – Kościół potrzebuje świadków.
Rodziny zranione
W czasie pracy w grupie, a także krótkiej dyskusji plenarnej podkreślano, że kryzysy są wpisane w powołanie do małżeństwa. Zauważono jednak, że Jezus także cierpiał. Dopowiedzielibyśmy, że Pan Jezus pragnie dla nas „radości pełnej” (J 15, 11), a taka radość zakłada cierpienie. Prowadzi ono jednak do zmartwychwstania. Mogliśmy dodać, że kryzys małżeński może być zagrożeniem, ale i szansą na pogłębienie i odnowienie relacji.Sporo miejsca poświęcono małżonkom żyjącym w separacji i rozwiedzionym, którzy nie zawarli nowych związków. W Kongresie uczestniczyli przedstawiciele włoskiego stowarzyszenia gromadzącego małżonków żyjących w separacji i zachowujących wierność małżonkom sakramentalnym. Z troską pochylano się nad problemami osób żyjących w powtórnych związkach po rozwodzie, tak jednak, że temat ten, podobnie jak problem Komunii Świętej dla osób żyjących w takich związkach, nie stał się tematem zapalnym.
Wyraźnie mówiono o potrzebie towarzyszenia małżonkom przez kapłanów. Zwracano jednak uwagę na brak przygotowania do takiego towarzyszenia. Apelowano o takie przygotowywanie już na etapie seminariów duchownych oraz o odnawianie formacji kapłańskiej przez zaangażowanie w ruchy i stowarzyszenia.
Co? Gdzie? Kiedy?
