Żegnamy ks. Karolaka

Ksiądz prałat Tadeusz Karolak, po długiej i ciężkiej chorobie, zmarł 8 października w wieku 87 lat, w 63. roku kapłaństwa, w Domu Księży Emerytów w Kiełpinie. Zostały dzieła, przykład życia niezwykłego kapłana i żywa pamięć o nim.

Skończył technikum w klasie radiotechnicznej i planował studia na Akademii Wojskowej. Jak opowiadał przed laty tygodnikowi „Idziemy”, myśl o kapłaństwie przyszła znienacka i była nieustępliwa. Wstąpił do seminarium w 1953 r. W seminarium powierzono mu prowadzenie drukarni. 3 sierpnia 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego.

Na swojej pierwszej parafii w Józefowie, chcąc wspomóc w pracy duszpasterskiej swoich seminaryjnych kolegów, powielał dla nich materiały. Został aresztowany i postawiony przed sądem z absurdalnymi zarzutami drukowania bez cenzury, rzekomej działalności dywersyjnej, przynależności do nielegalnej organizacji. Skazano go na półtora roku więzienia w zawieszeniu i wypuszczono. Pracował potem w parafiach w Sochaczewie i św. Jakuba w Warszawie. Stąd w 1967 r. trafił na probostwo do parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, gdzie stworzył niezwykłą wspólnotę. Bywało, że na apel o pomoc w parafii przychodziło po 150 osób. Uporządkowali teren kościelny, wykończyli plebanię i dom zakonny, wybudowali kościelną wieżę. W świątyni wykończono prezbiterium, zakrystię, boczną kaplicę, zamówiono nowe organy. Powstał budynek szkoły katechetycznej z biblioteką i salą widowiskową, a nawet kort tenisowy.

Oczkiem w głowie ks. Karolaka była grupa ministrancka. Zebrało się dwustu chłopców, podzielonych formacyjnie na pięć grup wiekowych. Stąd w parafii nie brakowało powołań. W ciągu dziewiętnastu lat probostwa ks. Karolaka z parafii wyszło dwunastu kapłanów. Dla nich stworzył „małe seminarium parafialne”, gdzie wprowadzał ich w zagadnienia życia kapłańskiego. Pod jego okiem w życie kapłańskie wchodzili neoprezbiterzy: ks. Jerzy Popiełuszko (w latach 1972-1975), ks. prof. Waldemar Chrostowski, ks. Stanisław Małkowski.

Ks. Chrostowski wspominał na łamach „Idziemy”, że posługa duszpasterska ks. Karolaka była prawdziwie posoborowa i kompleksowa. Podzielił parafię na rejony, za które byli odpowiedzialni poszczególni wikariusze. – Co rok przychodziliśmy z kolędą do tych samych rodzin, więc znaliśmy parafian. Pozwalał wszystkim, którzy z nim pracowali, księżom wikariuszom i osobom świeckim, wykazywać i rozwijać talenty, jakie posiadali. Odchodziliśmy z tej parafii z żalem i wielką wdzięcznością – mówił ks. prof. Chrostowski.

Ks. Karolak wystąpił też z nowatorskim pomysłem zorganizowania w Ząbkach synodu parafialnego, czym zdobył sobie uznanie prymasa Wyszyńskiego. Synod trwał tydzień, dwanaście grup tematycznych omawiało wszystko to, czym żyła parafia: sprawy liturgii, sprawy prawne Kościoła, historię i struktury organizacyjne.

Przed pierwszą wizytą Jana Pawła II w Polsce kuria zleciła mu zorganizowanie służby porządkowej. – Milicja pytała, ile ludzi jestem w stanie dać. Pomyślałem: „ze dwustu”, ale wystrzeliłem: „tysiąc mężczyzn”. Na to oni ze śmiechem, że najlepiej od razu 20 tysięcy. Podjęliśmy więc wyzwanie. Każda parafia oddelegowała kilku panów. Tak zebrało się ich 12 tysięcy – opowiadał ks. Karolak tygodnikowi „Idziemy”. Panowie ponownie stanęli do służby przed następną wizytą papieską, a ks. Karolak wystąpił do kurii z wnioskiem o formalne powołanie Kościelnej Służby Porządkowej (KSP). Tak powstał ruch „Totus Tuus”. – Chcieliśmy, żeby to była nie tylko służba porządkowa, ale jednocześnie ruch odnowy religijnej mężczyzn, stąd nazwa – mówił ks. Karolak.

Na prośbę ks. bp. Zbigniewa Kraszewskiego podjął się przywrócenia pielgrzymki praskiej, którą zorganizowała KSP „Totus Tuus”. W sierpniu 1984 r. Piesza Praska Pielgrzymka Rodzin ruszyła po raz pierwszy na Jasną Górę pod duchową opieką ks. Karolaka.

W 1987 r. ks. Karolaka przeniesiono na pięć lat z Ząbek do parafii Wszystkich Świętych w Warszawie, a stamtąd na probostwo do kościoła Narodzenia NMP, tzw. „przesuwanego”, przy al. Solidarności.

W 2001 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Rok później, na prośbę biskupa witebskiego Władysława Blina, pojechał na misje na Białoruś, do Hermanowicz. Dostał najtrudniejszą parafię – z 60 wioskami odległymi nawet o 18 km od kościoła. Dopiero stan zdrowia w 2009 r. zmusił go do powrotu do Polski. Osiadł w „swojej” parafii, Ząbkach. Tutaj 14 października na godz. 12 zaplanowano uroczystości pogrzebowe ze złożeniem ciała ks. Karolaka na miejscowym cmentarzu.

Pozostanie w życzliwej pamięci wielu. W 1994 r. Rada Miasta Ząbki nadała mu pierwszy w swojej historii tytuł Honorowego Obywatela. Ks. Karolak mówił o sobie: – Dziś często kapłani zajęci są sobą, dokształcaniem się. Dobry kapłan to niekoniecznie ten mądrzejszy, świetnie wykształcony. Jeśli mi się coś w życiu udało, to nie dlatego, że byłem mądry, ale z działania Boga.