Kurs dla żon
Na Ukrainie przyszłe żony księży mogą przygotować się do swojej roli przez specjalne kursy. – Tam uświadamia się im wiele rzeczy. Niektóre dziewczyny mogą sobie wyobrażać, że z księdzem będą miały łatwe życie, stąd jest obawa, że po ślubie zawiodą się i odejdą. Na szczęście to wielka rzadkość – tłumaczy ks. Marciszak.
– Żona, tak samo jak kapłan, jest zobowiązana do zachowania posłuszeństwa biskupowi, na przykład gdy zapadnie decyzja o przeniesieniu do innej parafii. Musi być też świadoma trudności finansowych. – Wierni zobowiązani są do utrzymania proboszcza, ale nie jego rodziny. Małżonki oprócz posługi w parafii zwykle muszą podjąć pracę zawodową. Kapłan, jeśli uczy w szkole, ma dodatkowo pensję nauczycielską, chociaż za pięć godzin katechezy tygodniowo nie zarobi się dużo. Ale można zapewnić rodzinie jako takie godne życie – mówi ks. Rusłan.
Parafianie i mieszkańcy miasta nie od razu obdarzyli zaufaniem panią Iwonę i księdza Rusłana, pierwszy raz bowiem spotkali się z katolickim żonatym kapłanem. Teraz jednak już dobrze ich znają i wiedzą, że mogą na nich liczyć. – Bezinteresowna praca dla ludzi daje mi ogromną satysfakcję, nawet takie proste czynności jak sprzątanie cerkwi, układanie kwiatów, dbanie o bieliznę cerkiewną. Cieszę się, że w ten sposób mogę być blisko Chrystusa – zwierza się Iwona Marciszak.
W tym roku w Polsce po raz drugi odbyły się rekolekcje dla kapłańskich małżonek wraz z rodzinami. Pani Iwona jest odpowiedzialna za ich organizację. – Miałyśmy możliwość wymiany doświadczeń, wzajemnej pomocy. Nasze dzieci też mogły opowiedzieć, co je boli, jak się czują – relacjonuje.
Krystyna Herasymiw jest córką kapłana posługującego na Ukrainie, w diecezji lwowskiej. W dzieciństwie trudno było jej pogodzić się z częstą nieobecnością taty w domu. Pamięta, jaki zawód czuła, gdy podczas rodzinnej wycieczki tata nagle dostał wezwanie do umierającego, rzucił wszystko i pojechał. Denerwowało ją też, że zawsze musi się odpowiednio zachowywać, bo „córka księdza musi być grzeczna”. – Dopiero gdy zaczęłam rozumieć znaczenie jego misji, spojrzałam na te trudności z innej perspektywy – przyznaje. – Znajomi czasem mówili mi: „masz szczęście, że twój tata jest księdzem, bo nie pije, nie pali, nie bije”. I rzeczywiście coś w tym jest. Teraz rozumiem, że to duża łaska dla rodziny i dziękuję Bogu, że zostałam tak wychowana.
Na trzy etaty
Kiedy ks. Rusłan odwozi swoje dzieci do szkoły, wspólnie proszą o błogosławieństwo na nowy dzień. Modlą się też przed każdym posiłkiem oraz wieczorami, zawsze o godz. 21. – Żona oczekuje ode mnie, żebym był dla dzieci autorytetem w sprawach wiary – podkreśla. Nie ukrywa jednak, że pogodzenie obowiązków kapłana, męża i ojca wymaga dużej dyscypliny. – Trzeba być konsekwentnym. Staram się nie zaniedbywać ani rodziny, ani parafii, ale nie zawsze się to udaje, bo zdarzają się różne nieprzewidziane sytuacje.
Ksiądz Jan Łajkosz, proboszcz parafii w Górowie Iławeckim, jest żonaty od 29 lat, ma pięcioro dzieci. – Pamiętam, jak odmawiałem brewiarz, jednocześnie bujając nogą kołyskę – opowiada. – Po narodzinach każdego dziecka przeżyliśmy wiele nieprzespanych nocy, a codziennie rano musiałem wstać i odprawić Mszę. Nie było żadnej taryfy ulgowej. Ale ja właśnie taką drogę wybrałem i nie narzekam. Mamy z żoną poukładane obowiązki, każdy tydzień dokładnie planujemy. Życie nas tego nauczyło.
– Dobry duszpasterz to przede wszystkim szczęśliwy duszpasterz, nieważne, czy będzie celibatariuszem, czy żonatym – mówi ks. Łajkosz.
 |
Hanna Dębska |
Co? Gdzie? Kiedy?
